Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με τους πιστωτές μας, έχει βελτιωθεί σημαντικά και έχει τεθεί σε «τροχιά εξυγίανσης». Αυτή την εκτίμηση, ωστόσο, μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να συμμερίζονται οι αγορές. Τουναντίον
Παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις, δυστυχώς η ανάπτυξη δεν ήρθε. Τους λόγους μπορεί να τους αναζητήσει κανείς σε αστοχίες, λάθη, παραλείψεις και εμμονές. Για την κυβέρνηση βέβαια ευθύνονται κατασκευασμένοι εχθροί, ΜΜΕ και κόμματα της αντιπολίτευσης, που, κατά το Μαξίμου, «καλλιεργούν με τα ψεύδη τους εικόνα καταστροφολογίας».
Γιατί όμως συμβαίνουν όλα αυτά και για πόσο καιρό ακόμη θα συνεχιστεί η καθοδική πορεία; Η σημαντική μείωση του ρυθμού ανάπτυξης στο β’ τρίμηνο του 2018 – περίοδος που θεωρητικά αναμενόταν εκτόξευση, ενόψει της απεμπλοκής από τα «επαχθή» μνημόνια – μάλλον συνηγορεί στο ενδεχόμενο να παραμείνει η χώρα σε ένα ασταθές οικονομικό περιβάλλον επί μακρόν. Τι θα μπορούσε, άραγε, να πράξει η Κυβέρνηση για να αντιστρέψει αυτή την πορεία;
Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, σύμφωνα με τους πιστωτές μας, έχει βελτιωθεί σημαντικά και έχει τεθεί σε «τροχιά εξυγίανσης». Αυτή την εκτίμηση, ωστόσο, μέχρι στιγμής δεν φαίνεται να συμμερίζονται οι αγορές. Τουναντίον. Κρίσιμοι δείκτες, όπως το Χρηματιστήριο, καταδεικνύουν ότι η απαξίωση ακόμη είναι υπαρκτή. Αντίστοιχο καταποντισμό μετοχών είχε να βιώσει η Σοφοκλέους από την εποχή των capital controls, σύμφωνα με έγκριτους οικονομικούς αναλυτές.
Για αυτό και οι πολίτες έχουν δίκιο να είναι δύσπιστοι όταν ακούν όσα λέγονται περί ανάπτυξης.
Ομως η ανάπτυξη θα εξαρτηθεί από τη βελτίωση των δημοσιονομικών συνθηκών με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών, την τήρηση της πολιτικής σταθερότητας, τη συνέχιση της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Ακόμη θα εξαρτηθεί από την αύξηση των επενδύσεων, την αύξηση των εξαγωγών, την παραγωγή και αξιοποίηση της καινοτομίας, την ενίσχυση της απασχόλησης. Με άλλα λόγια ένα δυναμικό σχέδιο αναπτυξιακής μεταρρύθμισης χωρίς όμως δημοσιονομικά μέτρα πειθαρχίας.
Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, έγραφε η «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» τις προάλλες, έλεγε ότι οι φόροι είναι σαν τον θάνατο, οπότε το άριστο θα ήταν η αθανασία και οι μηδενικοί φορολογικοί συντελεστές. Στον πραγματικό κόσμο, όμως, αυτά είναι τα μόνα πράγματα που δεν μπορεί να αποφύγει κανένας άνθρωπος. Οπότε, το θέμα είναι να βρεθεί εκείνη η φορολογική συνταγή που θα είναι αποδοτική και δίκαιη.
Μόνο έτσι μπορούν να αισθανθούν οι πολίτες την ανάκαμψη αυτή έστω και στον βραχυπρόθεσμο και μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, από το να παραμένει αυτή η ανάκαμψη προνόμιο μόνο των αριθμών.
