Οι συνταξιούχοι, μέσα σε αυτό το θολό τοπίο, πρέπει να γνωρίζουν ένα πράγμα: Οτι ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να σταματήσει η περαιτέρω μείωση των συντάξεων είναι να ξεκινήσει μια περίοδος ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης. Τότε και μόνον τότε, και στο πλαίσιο ενός νέου συστήματος συντάξεων, θα δουν τις αποδοχές στις συντάξεις τους να βελτιώνονται ξανά
Μετά και το nein της κ. Μέρκελ στο θέμα των ψηφισμένων περικοπών των συντάξεων, τις προεκλογικές ανάγκες της κυβέρνησης, και μόνο αυτές, για τη δημιουργία προσδοκιών στους συνταξιούχους ότι θα αποφύγουν τις περικοπές, εξυπηρετεί η συζήτηση για μη περικοπή των συντάξεων.
Οι συντάξεις θα μπορούσαν να μην περικοπούν, εξηγούσε στη στήλη έμπειρος οικονομολόγος, μόνο αν δεν υπήρχε η «μέγγενη» των πλεονασμάτων του 3,5% για την περίοδο 2019 – 2021. Τα πλεονάσματα αυτά χρηματοδοτούνται κατά το ήμισυ από φόρους και κατά το ήμισυ από τη μείωση των συντάξεων. Επίσης, οι περικοπές των συντάξεων θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν η οικονομία τα επόμενα χρόνια έτρεχε με έναν ρυθμό ανάπτυξης μεταξύ 3,5% και 4%. Αυτό όμως είναι πλέον αδύνατο να συμβεί, ακριβώς επειδή η κυβέρνηση δέχθηκε να ψηφίσει τα πρωτοφανή πλεονάσματα.
«Οποιαδήποτε συζήτηση για μη εφαρμογή των περικοπών συνιστά απλώς έναν εμπαιγμό, αφού στην κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία, είναι αδύνατο να βρεθούν από άλλες πηγές ισοδύναμα ποσά με τα 2,8 δισ. ευρώ που πρόκειται να προέλθουν από την περικοπή των συντάξεων το 2019» επισήμανε χαρακτηριστικά ο συνομιλητής μας, ο οποίος, επειδή μπορεί να προκύψουν παρερμηνείες, ανήκει στην κατηγορία εκείνων που αν τελικά δοθεί «πράσινο φως» για την κατάργηση του μέτρου, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να «χαιρετίσει» την απόφαση.
Όμως αναρωτιέται κανείς: Εφόσον, όπως υποστηρίζει η κυβέρνηση, «δημοσιονομικά είμαστε εντάξει» και άρα δεν χρειάζεται περικοπή των συντάξεων, τότε για ποιο λόγο εκείνη ψήφισε το μέτρο στη Βουλή; Και για ποιο λόγο επέμεναν τόσο πολύ οι δανειστές;
Η απάντηση είναι σύνθετη. Η οικονομική καταστροφή της χώρας την τελευταία δεκαετία προέκυψε διότι ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού προσωπικού δεν μπόρεσε να πετύχει μια στοιχειώδη συνεννόηση, ενώ οι δανειστές εξυπηρετούσαν τα δικά τους συμφέροντα.
Από την άλλη, η αδυναμία επίλυσης του ασφαλιστικού προβλήματος στην περίοδο της μεταπολίτευσης επέτεινε εν πολλοίς τον κατήφορο της οικονομίας. Και, βέβαια, η λειτουργία του υφιστάμενου συστήματος συντάξεων, παρ’ όλες τις περικοπές, καθιστά αδύνατη τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και σε συνδυασμό με τη βαριά φορολογία και την πλήρη έλλειψη επενδύσεων, δημιουργείται ένα περιβάλλον οικονομικής στασιμότητας στο διηνεκές.
Οι συνταξιούχοι, μέσα σ’ αυτό το θολό τοπίο, πρέπει να γνωρίζουν ένα πράγμα: Οτι ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να σταματήσει η περαιτέρω μείωση των συντάξεων είναι να ξεκινήσει μια περίοδος ισχυρής οικονομικής ανάπτυξης. Τότε και μόνον τότε, και στο πλαίσιο ενός νέου συστήματος συντάξεων, θα δουν τις αποδοχές στις συντάξεις τους να βελτιώνονται ξανά.
