Με την ενίσχυση των ευέλικτων και επισφαλών μορφών απασχόλησης έχει επέλθει η πλήρης αποδιάρθρωση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας
Τα χαρακτηριστικά των μέτρων που εφαρμόστηκαν τα τελευταία οκτώ χρόνια ελέω ακραίων πολιτικών νεοφιλελεύθερης έμπνευσης προκάλεσαν μεγάλο πλήγμα στην απασχόληση. Με αφορμή την οικονομική κρίση και τα μνημόνια που επιβλήθηκαν με τη σύμφωνη γνώμη των κυβερνήσεων, αλλά και με τη συναίνεση διεθνών και εθνικών οικονομικών και πολιτικών κύκλων, έχουν επιφέρει τη συρρίκνωση της απασχόλησης και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων στον δημόσιο τομέα στο πλαίσιο της σύγκλισης με το εργασιακό καθεστώς στον ιδιωτικό τομέα και με όρους συνολικής υποβάθμισης της εργασίας.
Η υποβάθμιση πλέον του βιοτικού επιπέδου είναι μία καθημερινότητα που «σαρώνει» τα πάντα. Επήλθαν ριζικές αλλαγές στην αγορά εργασίας που ήταν καταιγιστικές και εξίσου εφιαλτικές για τους εργαζόμενους, καθώς συνιστούν σοβαρή υποβάθμιση στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων.
Με την ενίσχυση των ευέλικτων και επισφαλών μορφών απασχόλησης έχει επέλθει η πλήρης αποδιάρθρωση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.
Μάλιστα οι αλλαγές δεν επιδρούν μόνο στους γενικούς κατώτατους μισθούς, αλλά, σε συνδυασμό και με άλλα, έχουν συντελέσει στη διολίσθηση των μέσων μισθών προς τα κατώτατα επίπεδα των αποδοχών της μισθωτής εργασίας. Ετσι έχουμε «πάγωμα» των αυξήσεων και διαρκή υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Υπάρχουν κλάδοι που έχουν φτάσει στα «τάρταρα» με εργαζόμενους που δουλεύουν εξοντωτικά ωράρια για να πάρουν από 300 ευρώ μέχρι 600 ευρώ τον μήνα, εάν τα πάρουν και αυτά, διότι είναι γνωστές οι καθυστερήσεις αποπληρωμής στον ιδιωτικό τομέα.
Την ίδια ώρα οι εργοδότες στην πλειονότητά τους ακόμη επιμένουν για επιπλέον μείωση του μισθολογικού κόστους, αλλά και για καθιέρωση ελεύθερων οικονομικών ζωνών, ρύθμιση που εάν εφαρμοστεί θα παραπέμπει ευθέως σε ειδικό μισθολογικό, ασφαλιστικό και φορολογικό καθεστώς, αλλά και επιπλέον ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου με ατομικούς όρους αμοιβής.
Σε ένα τέτοιο εφιαλτικό σκηνικό είναι απολύτως λογικό οι εργαζόμενοι να νιώθουν εργασιακή ανασφάλεια. Παράλληλα σε επίπεδο προσδοκιών, κυριαρχεί η αντίληψη ότι τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα. Η επέκταση ορισμένων κλαδικών συμβάσεων από το υπουργείο Εργασίας μπορεί να είναι ένα βήμα. Θα παραμείνει όμως μετέωρο από το 2019 αν δεν υπάρξουν ασφαλιστικές δικλίδες. Και αυτό είναι ένα ζήτημα ουσιαστικό που οφείλει να το δει η ηγεσία του υπουργείου, πριν βρεθούν και πάλι οι εργαζόμενοι αυτών των κλάδων με την πλάτη στον τοίχο.
Για να υπάρξει όμως πραγματική ανάταση της απασχόλησης θα πρέπει να καταργηθούν όλοι οι αντιεργατικοί νόμοι που ψηφίστηκαν αυτά τα χρόνια και οι οποίοι οδήγησαν την απασχόληση στον Καιάδα. Διαφορετικά θα έχει γίνει… μία τρύπα στο νερό.
