Το πρόβλημα, όχι μόνο για τους «53», αλλά για ολόκληρο το κυβερνών κόμμα είναι η έλλειψη μιας ξεκάθαρης ενιαίας άποψης για το τι είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ και αν μπορεί να εκφράζει την Αριστερά, έχοντας εφαρμόσει την πλέον σκληρή μονεταριστική και νεοφιλελεύθερη πολιτική στα χρόνια διακυβέρνησής του
Ασφαλώς και κάθε πολιτικό ρεύμα θα πρέπει πολιτικά να παρεμβαίνει στον δημόσιο διάλογο και να εκθέτει τις απόψεις του αναφορικά με τις πολιτικές εξελίξεις. Πολλώ δε μάλλον όταν «αισθάνεται» ότι το μητρικό κόμμα, στο οποίο είναι ενταγμένο και συνυπάρχει, έχει παρεκκλίνει της πορείας και της ιδεολογίας του. Υπό αυτή την έννοια οι «53» δεν είναι η πρώτη φορά που παρεμβαίνουν στέλνοντας μηνύματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Με τη μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά προβαίνουν στο πολιτικό ολίσθημα να κρίνουν έναν πολιτικό χώρο, όπως στην προκειμένη περίπτωση το ΠΑΣΟΚ, με έναν ανορθόδοξο πολιτικά τρόπο, που αποπνέει κακία και μένος εναντίον του πάλαι πότε ισχυρού σοσιαλιστικού κινήματος. Όποιος διαβάσει γραμμή – γραμμή το συγκεκριμένο κείμενο, αυτό που συνειδητοποιεί αυτομάτως είναι ότι οι ιδεοληψίες και η εμμονή που διακατείχαν ένα κομμάτι της Αριστεράς απέναντι στο κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και στον ίδιο τον ιδρυτή του, παραμένουν ακόμη ζωντανές.
Ασφαλώς και οι «53» έχουν το δικαίωμα να προβαίνουν σε οποιεσδήποτε κρίσεις. Να εκφράζουν ενστάσεις και να εναντιώνονται σε πολιτικές, που κατά την εκτίμησή τους δεν ταιριάζουν με τη δική τους ιδιοσυγκρασία.
Δεν έχουν όμως την πολιτική νομιμοποίηση να συντηρούν τον λόγο ύπαρξής τους, λοιδορώντας την ιστορία και την προσφορά της μεγάλης προοδευτικής παράταξης που κυβέρνησε τον τόπο για αρκετά χρόνια και έχει αφήσει το θετικό αποτύπωμά της στη χώρα.
Αυτή την αλήθεια δεν μπορεί να την ξεριζώσει κανείς με ισοπέδωση των πάντων. Ούτε ο σταδιακός εκφυλισμός των θέσεων και των αρχών του ΠΑΣΟΚ μερίδας στελεχών του μπορεί να την αναιρέσει. Για τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας έχει καταγραφεί ως η καλύτερη φάση στην ιστορία της ζωής τους, καθώς κερδήθηκαν εργατικές κατακτήσεις, τις οποίες οι πολίτες έχασαν στα χρόνια των μνημονίων που φέρουν και την υπογραφή του ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα διεκδικούν εκ νέου οι πολίτες, καταβαραθρωμένοι στα τέσσερα τελευταία χρόνια που έχει τη διακυβέρνηση της χώρας η «πρώτη φορά Αριστερά».
Η άνευ κριτηρίων ενσωμάτωση στελεχών του ΠΑΣΟΚ (και της ΔΗΜΑΡ αντιστοίχως) που βαρύνονται με την ψήφιση και άλλων μνημονίων, οι καιροσκοπικές μεταγραφές (βλέπε τελευταίο ανασχηματισμό) εντάσσεται στη μανία του ΣΥΡΙΖΑ για εξουσία με όποια έκπτωση.
Αυτές τις παθογένειες θα πρέπει να σπεύσουν να αντιμετωπίσουν με τις πολιτικές τους παρεμβάσεις οι «53», αντί να λοιδορούν άλλους χώρους.
Το πρόβλημα, όχι μόνο για τους «53», αλλά για ολόκληρο το κυβερνών κόμμα, είναι η έλλειψη μιας ξεκάθαρης ενιαίας άποψης για το τι είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ και αν μπορεί να εκφράζει την Αριστερά, έχοντας εφαρμόσει την πλέον σκληρή μονεταριστική και νεοφιλελεύθερη πολιτική στα χρόνια διακυβέρνησής του.
Διότι όπως αποδείχτηκε στην πράξη πλέον η επίκληση της Αριστεράς χωρίς πρακτικό αντίκρισμα τρέφει μόνο τις ψευδαισθήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και «των συν αυτώ».
