Πόση υπομονή να έχουν και αυτοί οι συνταξιούχοι. Τη μία στήνονται στην ουρά για να πληρωθούν την σύνταξη.. των 450 και 500 ευρώ. Την άλλη συνωστίζονται στην ουρά για να εξεταστούν από γιατρό και την άλλη στο πεζοδρόμιο, περιμένοντας… να περάσει ο επόμενος και ο μεθεπόμενος… για να έρθει η δική τους η σειρά. Και άντε να έχει όρεξη ο γιατρός, εξετάζει, γράφει τα φάρμακα και όλα καλά. Άμα όμως έχει προηγουμένως εξετάσει ή συνταγογραφήσει για άλλους 20 και 30 ασφαλισμένους, με τι κουράγιο να μπορεί να αποδώσει;
Τελικά ζούμε στη χώρα… που όλοι στήνονται σε μία ουρά.
Στην ουρά για να πληρώσεις τη ΔΕΗ, στην ουρά για να πληρώσεις το νερό, στην ουρά για να πληρώσεις τον ΟΤΕ… στην ουρά για να πάρεις τα φάρμακά σου. Και παλαιότερα μπορεί τέτοια ζητήματα να μην μας απασχολούσαν, με τα δεινά όμως που μας έχουν βρει και το ζόρι που τραβάμε, άλλος πολύ και άλλος λιγότερο, όλα πλέον μπαίνουν στο μικροσκόπιο.
Υπάρχει εξήγηση για αυτό και είναι απλή. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν την καθημερινότητά μας, οπότε λογικό πλέον να ενοχλούν. Ειδικά όταν όλα γίνονται αγχωμένα και πιεσμένα… και ενίοτε χωρίς να υπάρχει εξήγηση αυτό.
Η μία αιτία μπορεί να είναι γιατί πάντα πληρώνουμε. Η άλλη έχει να κάνει με την ψυχολογία μας , που εξαιτίας της συγκυρίας δεν είναι και η καλύτερη.
Νομίζω ότι κάπως έτσι αισθάνονται οι περισσότεροι. Το διαπίστωσα χθες σε μία ουρά περιμένοντας να πληρώσω τη ΔΕΗ και βεβαιώθηκα λίγο αργότερα σε μία άλλη ουρά προκειμένου να γράψω φάρμακα. Και ήταν μόνο δύο από τις υποχρεώσεις που περιλάμβανε το ημερολόγιό μου, διότι τις υπόλοιπες τις άφησα για σήμερα, εάν και εφόσον η ψυχολογία μου είναι καλή και δεν νιώσω από νωρίς το πρωί… το συναίσθημα… που προανέφερα και εγκαταλείψω κάθε προσπάθεια να φανώ συνεπής στις υποχρεώσεις μου.
Και να μη θες… ζυμώνεσαι. Κάτι ακούς στις ουρές που περιμένεις, κάτι σου κάνουν τα μέτρα που έχεις υποστεί τις συνέπειές τους, δεν θέλει και πολύ να κάνεις κλικ.
Το θέμα ωστόσο είναι να το ξεπερνάς, διότι ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές. Δεν μας ρώτησαν, δεν τους νοιάζει, μας έριξαν στη θάλασσα και πρέπει να κολυμπήσουμε.. Όπως ξέρει ο καθένας και με την ελπίδα ότι θα πιάσουμε κάποια στιγμή στεριά. Όχι καμία ξέρα φυσικά… αλλά ένα απάγκιο τουλάχιστον που στις ουρές… να βλέπεις πρόσωπα χαμογελαστά και όχι σκυθρωπούς ανθρώπους να βαριαναστενάζουν… απογοητευμένοι.
