Μόνο αν αναθεωρηθούν οι ασφυκτικές δεσμεύσεις της επόμενης μέρας, που αποφάσισε και συνυπέγραψε η Κυβέρνηση και αντικατασταθούν με ένα πρόγραμμα ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για ουσιαστική ανάκαμψη
Σ’ ένα ακόμη υπουργικό συμβούλιο τονίστηκε διά στόματος του πρωθυπουργού η ανάγκη της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Ο Αλ. Τσίπρας επανέλαβε τη βούληση της Κυβέρνησης να προχωρήσει συντεταγμένα και με γρήγορα βήματα στον σχεδιασμό της επόμενης μέρας περιγράφοντας λίγο πολύ τα «θέλω» της Κυβέρνησης και λιγότερο αυτά που είναι εφικτό να γίνουν.
Και το λέμε αυτό διότι εκτός από τις γενικές θεωρίες, υπάρχουν και οι συγκεκριμένες εξαγγελίες για τις οποίες συνήθως πολύς λόγος γίνεται σε θεωρητικό πάντα επίπεδο.
Όσο οι οποιεσδήποτε πολιτικές τελούν υπό την αίρεση της έγκρισης ή της απόρριψης αντίστοιχα των μεταμνημονιακών συμφωνιών που έχουν γίνει με τους δανειστές, γίνεται σαφές ότι σωστός και υπεύθυνος σχεδιασμός δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνο «μερεμέτια».
Για αυτό και τέτοιου είδους εξαγγελίες περί ανάπτυξης και κινήτρων που θα φέρουν επενδύσεις, ακούγονται μεν, δεν πανηγυρίζονται δε από τους πολίτες. Διότι όταν μιλάς για ανάπτυξη και δεν έχεις τη δυνατότητα να προχωρήσεις αμέσως σε θέσπιση φορολογικών κινήτρων ή στη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, είναι δεδομένο πως σε ένα μήνα όλοι θα έχουν ξεχάσει τι έχει ειπωθεί.
Δεν το λέμε εμείς. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το να αναγνωρίζει η κυβέρνηση ότι το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις είναι η υπερφορολόγηση, αλλά να μην προβαίνει σε μειώσεις συντελεστών, δεν λέει τίποτα. Όταν ο ίδιος ο κ. Τσίπρας παραδέχεται εμμέσως πλην σαφώς πως άμεσα δεν μπορεί να γίνει τίποτα επ’ αυτού και ότι τα χέρια της Κυβέρνησης είναι δεμένα εξαιτίας των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων και των στόχων που έχουν τεθεί ελέω πλεονασμάτων, τι νόημα έχουν οι προθέσεις και η πολιτική βούληση;
Όταν ακούει κάποιος τον πρωθυπουργό να μιλά για ανάπτυξη και την ίδια στιγμή να παραδέχεται ότι προς το παρόν δεν υπάρχει η δυνατότητα για θέσπιση φορολογικών κινήτρων ή μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, τότε είναι βέβαιη η αποτυχία.
Άλλωστε είναι πάμπολλα τα παραδείγματα εκτός της υπερφορολόγησης, στα οποία επίσης θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί για να αποδείξει στοιχειωδώς, πως άλλο οι εξαγγελίες και άλλο η εφαρμοσμένη πολιτική.
Μόνο αν αναθεωρηθούν οι ασφυκτικές δεσμεύσεις της επόμενης μέρας, που αποφάσισε και συνυπέγραψε η Κυβέρνηση και αντικατασταθούν με ένα πρόγραμμα ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος για ουσιαστική ανάκαμψη.
Οι κυβερνήσεις κρίνονται από την εφαρμοσμένη πολιτική και όχι τις διαθέσεις τους. Σ’ αυτό το πλαίσιο λοιπόν θα κριθεί και η σημερινή κυβέρνηση, όποτε γίνουν εκλογές.
