Δυστυχώς, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες εφαρμόζουν προγράμματα αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων, η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει οξύτατα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, βραδυπορεί, καθώς οι παρεμβάσεις που έχουν υιοθετηθεί μέχρι τώρα λειτουργούν σαν ασπιρίνες
Η κοινωνία των 2/3 στην Ελλάδα έχει ήδη δημιουργηθεί. Δυστυχώς πλέον η ζήτηση για κοινωνική μέριμνα από την πλευρά των πολιτών είναι έντονη, ενώ η προσφορά από το κράτος χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα και διοικητικές δυσλειτουργίες. Ολοένα και περισσότερες κοινωνικές ομάδες, όπως οι μακροχρόνιοι άνεργοι, οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, οι εργαζόμενοι χωρίς ασφάλεια, οι οικογενειάρχες με χαμηλό εισόδημα, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με αναπηρία χρήζουν ειδικής μέριμνας.
Διάβαζα πρόσφατα μία έρευνα και απογοητεύθηκα. Κάθε εξάμηνο κατατίθενται ολοένα και περισσότερες αιτήσεις στις κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων, ενώ την ίδια στιγμή αυξάνεται και η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμά τους για χορηγίες, ώστε να γεμίζουν τα ράφια στα κοινωνικά παντοπωλεία.
Σκιαγραφώντας το προφίλ των οικογενειών που εξυπηρετούνται από τη συγκεκριμένη δομή, οι υπεύθυνοι των κοινωνικών παντοπωλείων αναφέρουν κυρίως ότι πρόκειται για οικογένειες ανέργων, πολυτέκνων, μονογονεϊκές οικογένειες με ένα ή δύο παιδιά, αλλά και άτομα μεγάλης ηλικίας, που ενώ λάμβαναν συντάξεις, αυτές είτε κόπηκαν εντελώς, είτε μειώθηκαν τρομακτικά.
Όταν ρωτάς για το ενδιαφέρον του κόσμου να προσφέρει προϊόντα στα κοινωνικά παντοπωλεία, το χαρακτηρίζουν συγκινητικό και ότι αυξάνεται με μαθηματική πρόοδο, καθώς εκτός από τους ανώνυμους πολίτες που βοηθούν από το υστέρημά τους, υπάρχουν και οι σταθεροί χορηγοί, συγκεκριμένα σούπερ μάρκετ, ιδιώτες, επαγγελματίες, άτομα που βοηθούν συνειδητά, διότι ο κόσμος νιώθει την ανάγκη να βοηθήσει και το κάνει αυτό έμπρακτα.
Πρόκειται για ομάδες που βιώνουν τη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης, που τους πνίγουν τα χρέη, που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν εξαιτίας της μείωσης των εισοδημάτων και την αύξησης των φόρων. Σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζονται δραστικές παρεμβάσεις και όχι αποσπασματικές πρωτοβουλίες. Το κοινωνικό σύστημα ιστορικά έχει αποτύχει να εκπληρώσει τους στόχους του, ενώ όπου έγινε προσπάθεια βελτίωσης μέσω φορολογικών ελαφρύνσεων απέτυχε ακόμα περισσότερο. Νομίζουμε ότι είναι η ώρα τα αρμόδια Υπουργεία να εκπονήσουν ένα στρατηγικό σχέδιο αντιμετώπισης της φτώχειας με υπευθυνότητα και πάνω από όλα στοχευμένο, όχι με επιδόματα λαϊκής κατανάλωσης.
Δυστυχώς, σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες εφαρμόζουν προγράμματα αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων, η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει οξύτατα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, βραδυπορεί, καθώς οι παρεμβάσεις που έχουν υιοθετηθεί μέχρι τώρα λειτουργούν σαν ασπιρίνες.
Όμως δεν είναι δυνατόν να αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των οικογενειών, που εξυπηρετούνται από τα κοινωνικά παντοπωλεία σε όλη την Ελλάδα και από τα Κέντρα Γαλήνης της Εκκλησίας και τα αρμόδια Υπουργεία να παρέχουν σαν «αντίδοτο» σε αυτή την πρωτοφανή ανθρωπιστική κρίση, κάρτες για την αγορά τροφίμων ή επιδόματα ισχνά που δεν φτάνουν για «ζήτω», τσαλαπατώντας έτσι την αξιοπρέπεια του κάθε πολίτη που είναι νηστικός, όχι αναξιοπρεπής.
Δουλειές χρειάζεται αυτός ο κόσμος για να ζήσει και να βελτιώσει την ποιότητα ζωής , φοροελαφρύνσεις σε όλα τα επίπεδα για να μπορεί να αντεπεξέλθει και γενναίες πολιτικές πρωτοβουλίες που θα επαναπροσδιορίζουν τους ωφελούμενους, αλλά και τον στόχο που θα πρέπει να έχει τελικά η κοινωνική πολιτική.
