Με τη σαρωτική επέλαση του μνημονίου, η αδυναμία του συνδικαλιστικού κινήματος να ορθώσει ανάστημα έγινε εμφανής όσο ποτέ. Αυτό που ήθελε το σύστημα το πέτυχε. Τους έβαλε στο στόχαστρο και επί δικαίων και αδίκων συνθλίβονται οι πάντες. Και ο συνδικαλιστής με αποδοχές 900 ευρώ το μήνα και ο συνδικαλιστής με τις παχυλές αμοιβές από δεκάδες επιτροπές. Σε αυτό έχουν ευθύνη οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, που έπρεπε να γνωρίζουν ότι «το σάπιο πετιέται από το καλάθι για να μην χαλάσουν και τα υπόλοιπα».
Βιώνουμε καθημερινά το τελευταίο διάστημα μία ατέλειωτη μάχη χαρακωμάτων μεταξύ συνδικαλιστών και Κυβέρνησης. Τα νομοσχέδια που έρχονται το ένα μετά το άλλο και τα μέτρα που φέρνει η κάθε επικαιροποίηση του μνημονίου προκαλούν διαρκώς συγκρούσεις.
Η αντιπαράθεση ωστόσο αυτή ήρθε να αναδείξει κάτι πολύ σημαντικό, αλλά και εξίσου αποκαλυπτικό. Το σύστημα φαίνεται ότι πέτυχε το στόχο του. Καλοί και κακοί συνδικαλιστές, προνομιούχοι και μη, έχουν μπει στο ίδιο τσουβάλι, αντιμετωπίζονται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη ως να είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι της κρίσης και της κακής κατάστασης που επικρατεί στη χώρα. Και όσοι τολμήσουν και σηκώνουν τον τόνο της φωνής τους, αντιμετωπίζονται από τους εκάστοτε μηχανισμούς «πολτοποίησης» ως τα κακά σπυριά της ελληνικής κοινωνίας.
Δεν ισχύει φυσικά το ίδιο για τους συνδικαλιστές… της άλλης κλάσης. Και αυτό το είδαμε πρόσφατα στα τηλεοπτικά δελτία. Διαφορετικός ο τρόπος που αντιμετωπίζεται ο Φωτόπουλος της ΔΕΗ, διαφορετική αντιμετώπιση στον κ. Λουράντο των φαρμακοποιών. Βλέπετε ο ένας κάνει «αγώνα στο δρόμο» και ο άλλος κυριλέ κριτική. Διαφορετικά τα «όπλα του καθενός» και η αφετηρία, διαφορετικός και ο τρόπος αντιμετώπισης και κριτικής. Κανείς δεν τόλμησε μέχρι τώρα να τα βάλει με τους συνδικαλιστές των κυριλέ… επαγγελμάτων. Όποτε όμως βγήκε στο «γυαλί» συνδικαλιστής της καθαριότητας έγινε το έλα να δεις… «Πες μας για τα προνόμιά σας, πες μας για τους παχυλούς μισθούς σας, πες μας για τις υπερωρίες σας…» και όλα αυτά που λειτουργούν άμεσα στο θυμικό του Έλληνα και ουσιαστικά τον προτρέπουν να γυρίσει την πλάτη επί δικαίων και αδίκων σε κάθε συνδικαλιστή.
Κανείς όμως δεν τόλμησε να κολλήσει στον τοίχο τον κ. Λουράντο και ορισμένους συναδέλφους και να τους ρωτήσει από και ως πού έχουν δικαίωμα να πουλούν μία άδεια 200 και 300 χιλιάρικα, για ποιο λόγο αυτοί έχουν προκαθορισμένο ποσοστό κέρδους και μάλιστα διά νόμου και… και…
Να που τελικά και στην αντιμετώπιση των συνδικαλιστών υπάρχουν ταξικές διαφορές. Εμείς τις έχουμε εφεύρει ως κοινωνία, ως πολίτες, ως δημοσιογράφοι και σχολιαστές. Γίναμε τελικά άθελά μας το μακρύ χέρι της εξουσίας, συμβάλλοντας στα χτυπήματα εναντίον του συνδικαλιστικού κινήματος.
Και μετά όταν έρθει η ώρα και χτυπήσουν τα δύσκολα τη δική μας πόρτα ψάχνουμε να βρούμε πραγματικούς συνδικαλιστές για να μας εκφράσουν. Μα δεν υπάρχουν… γιατί βάλαμε και εμείς το χεράκι μας σε αυτό. Άλλος πολύ και άλλο λιγότερο. Υποκύψαμε στην εύκολη κριτική που λίγο – λίγο έγινε ισοπεδωτική και τέλος το πανηγύρι. Βγάλαμε με λίγα λόγια μόνοι μας τα μάτια μας…
