Η κυβέρνηση οφείλει να σταματήσει να «παίζει με τη φωτιά», διακινώντας κάθε φορά σενάρια κατά πως τη βολεύει, νομίζοντας ότι έτσι θα φέρει σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση. Στο κάτω-κάτω, δεν είναι δυνατόν κάθε φορά να αντιμετωπίζει όλα τα θέματα, και πάνω απ’ όλα την ίδια την επιβίωση της χώρας, με προεκλογικούς όρους.
Πέραν πάσης αμφιβολίας, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι η χώρα διάγει μέρες πολιτικής αβεβαιότητας. Από τη μία με τη Συμφωνία των Πρεσπών και από την άλλη η συμφωνία του Eurogroup έχουν προκαλέσει εξελίξεις και δεν αποκλείεται να οδηγήσουν ακόμη και σε πλήρη ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, όπως τουλάχιστον το γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.
Όταν η κυβερνητική πλειοψηφία μετά τις αποχωρήσεις δύο βουλευτών των ΑΝΕΛ στηρίζεται σε 152 βουλευτές, όταν το Ποτάμι είναι με το ένα πόδι… εκτός Κινήματος Αλλαγής και όταν η πολιτική αντιπαράθεση που έχει ξεσπάσει, με αφορμή τα περί νέας αποστασίας αντί να κοπάσει αυξάνεται διαρκώς, όλα είναι ανοιχτά.
Για την κυβέρνηση βέβαια οι 152 βουλευτές αποτελούν ασφαλή πλειοψηφία, χωρίς βέβαια αυτή να είναι άνετη, ενώ τηρεί στάση αναμονής για το πώς θα εξελιχθούν τα πολιτικά γεγονότα τις επόμενες ημέρες και εβδομάδες.
Καλά πληροφορημένες πηγές δεν αποκλείουν ενδεχομένως κι άλλη ανεξαρτητοποίηση τις επόμενες ημέρες και υποστηρίζουν πως θα εντάσσεται στο πλαίσιο των ασφυκτικών πιέσεων που δέχονται οι βουλευτές των ΑΝΕΛ ώστε να ρίξουν την κυβέρνηση.
Στην περίπτωση που η συγκυβέρνηση οδηγηθεί στο ψυχολογικό όριο των 151 βουλευτών, από 152 που είναι τώρα, σύμφωνα με σενάριο που διακινείται ευρέως, θα αναγκαστεί να προσφύγει σε πιθανές «εφεδρείες».
Και ενώ τα σενάρια δίνουν και παίρνουν, ο κίνδυνος διατήρησης ενός νέου κύκλου αβεβαιότητας είναι υπαρκτός, όσο το πολιτικό σκηνικό «σπαράσσεται».
Η ανάγκη για εξάλειψη της αβεβαιότητας είναι επιβεβλημένη όσο ποτέ, και αυτή, όπως καθίσταται σαφές, δεν μπορεί να εδραιωθεί όσο διακινούνται σενάρια.
Το ζητούμενο παραμένει η σταθεροποίηση και η σταθερότητα, χωρίς την εξασφάλιση της οποίας ουδείς σε αυτή τη χώρα μπορεί να προσβλέπει σε βιώσιμη ανάπτυξη, κανονική έξοδο στις αγορές και ανακούφιση από τα μνημόνια και τη βαριά επιτροπεία.
Κακά τα ψέματα, η συμφωνία του Εurogroup για την επιμήκυνση του χρέους με όλα τα προαπαιτούμενα που περιλαμβάνει, δεν εξωραΐζεται ούτε μπορεί να δημιουργήσει προσδοκίες ελάφρυνσης των φόρων ή χαλάρωσης των δαπανών.
Eίναι μία συμφωνία παράτασης της λιτότητας, πράγμα που σημαίνει ότι όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να «βαπτίσει το κρέας – ψάρι», όλοι γνωρίζουν ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού θα συνεχιστούν.
Η κυβέρνηση δεν έχει περιθώρια οπισθοχώρησης απ’ αυτά που συμφώνησε. Για αυτό οφείλει να σταματήσει να «παίζει με τη φωτιά», διακινώντας κάθε φορά σενάρια κατά πως τη βολεύει, νομίζοντας ότι έτσι θα φέρει σε δύσκολη θέση την αντιπολίτευση.
Στο κάτω-κάτω, δεν είναι δυνατόν κάθε φορά να αντιμετωπίζει όλα τα θέματα, και πάνω απ’ όλα την ίδια την επιβίωση της χώρας, με προεκλογικούς όρους.
