Η παρατεταμένη οικονομική κρίση, η ύφεση και η συρρίκνωση της βιομηχανικής δραστηριότητας στον Βόλο για όγδοη συνεχή χρονιά, έχουν σε μεγάλο βαθμό φρενάρει τις συλλογικές διαπραγματεύσεις στις περισσότερες επιχειρήσεις.
Σύμφωνα με στοιχεία του Εργατικού Κέντρου Βόλου υπολογίζεται πως ένας στους τρεις μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα απασχολείται χωρίς κλαδική ή επιχειρησιακή σύμβαση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους εργαζόμενους, οι οποίοι ουσιαστικά είναι ανυπεράσπιστοι απέναντι σε κάθε εργοδοτική επιλογή.
Τα «παραθυράκια» της εργατικής νομοθεσίας που δίνουν πλέον a priori δικαιώματα στους εργοδότες να διαπραγματευθούν τις μειώσεις μισθών και επιδομάτων, είναι τόσα πολλά που οι εργαζόμενοι ακόμη και εάν δικαιωθούν από το ΣΕΠΕ στις εργατικές διαφορές που είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο, είναι υποχρεωμένοι να προσφύγουν δικαστικά ώστε να διεκδικήσουν είτε δεδουλευμένα είτε ανάκληση περικοπών που έγιναν μονομερώς και κόντρα σε κάθε διάταξη της εργατικής νομοθεσίας.
Μερικώς απασχολούμενοι
Μοιραία, το «πάγωμα» των κλαδικών συμβάσεων στους περισσότερους χώρους έχει οδηγήσει πολλούς εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα στην υπογραφή ατομικών συμβάσεων αλλά και στην αποδοχή αλλαγής εργασιακού καθεστώτος, όπως μερική απασχόληση ή εκ περιτροπής εργασία.
Οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης στον Βόλο ξεπερνούν, σύμφωνα τόσο με το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ όσο και με τα συνδικάτα, το 45% της συνολικής εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, ενώ επίσης το 55% των νέων προσλήψεων γίνεται με καθεστώς μερικής απασχόλησης.
Ειδικότερα, υπολογίζεται πως οι μισοί και πλέον εργαζόμενοι είναι ανασφάλιστοι ή μερικώς απασχολούμενοι με πενιχρές μάλιστα αμοιβές.
Η ανασφάλεια της απασχόλησης ασκεί πίεση στους ανέργους -και ιδιαίτερα στους νέους- να αποδεχτούν την ευέλικτη απασχόληση, η οποία όμως στην πράξη μετεξελίσσεται σε μόνιμα ευέλικτη, χαμηλά αμειβόμενη, αδήλωτη και ανασφάλιστη απασχόληση.
Ανυπεράσπιστοι χωρίς συμβάσεις
Χωρίς την «ομπρέλα» της κλαδικής σύμβασης αρκετές επιχειρήσεις πληρώνουν πλέον την εθνική σύμβαση, χωρίς καν επίδομα γάμου και με ψαλιδισμένες τις τριετίες, με αποτέλεσμα το προσωπικό σε πολλές μεσαίες επιχειρήσεις – βιοτεχνίες, κυρίως του μετάλλου, να βρίσκονται σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας, λόγω των περικοπών σε επιδόματα και συμβάσεις.
Στον κλάδο του μετάλλου και της μεταποίησης επίσης οι ατομικές συμβάσεις έχουν αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τις κλαδικές συμβάσεις, με αποτέλεσμα να συρρικνώνεται το εργατικό εισόδημα μέχρι και 40% από τα όσα προβλέπει η κλαδική σύμβαση.
Οι μεταλλεργάτες υποστηρίζουν ότι έχουν εξαντληθεί τα περιθώρια ανοχής τους, και μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις εκτός από το πάγωμα αποδοχών (προκειμένου να διατηρηθούν οι θέσεις εργασίας και να συνεχίσουν τη λειτουργία τους οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις που στην πλειοψηφία τους απασχολούν μέχρι και δεκαπέντε άτομα προσωπικό) έχουν αποδεχτεί περικοπές που φτάνουν μέχρι και 150 μέχρι 200 ευρώ τον μήνα.
Η ανεργία στον κλάδο των μεταλλεργατών, σύμφωνα με τα τοπικά συνδικάτα ήδη καταγράφεται σε σημαντικά επίπεδα, αφού αρκετές μικρές επιχειρήσεις που δούλευαν φασόν έχουν βάλει το τελευταίο διάστημα λουκέτο, ενώ σε πολλές επιχειρήσεις ήδη έχει ξεκινήσει η μετατροπή του 8ωρου σε 4ωρα, και μάλιστα με μειωμένες αποδοχές.
ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
