Το πολιτικό κόστος που μπορεί να έχει αυτή η συμφωνία αλλά και οι εθνικές συνέπειες ουδόλως ενδιαφέρουν τον διεθνή παράγοντα. Έχει άλλωστε καταγραφεί αυτό και με το Κυπριακό. Λύση θέλουν. Να ξεφορτωθούν το πρόβλημα αδιαφορώντας για το τίμημα που μπορεί να έχει αυτή στις εμπλεκόμενες χώρες.
Εξω πάνε καλά… μέσα όμως; Το ερώτημα αυτό δημιουργείται αβίαστα με αφορμή το Σκοπιανό, αν δει και καταγράψει κανείς την αντίφαση συναισθημάτων και κλίματος όσον αφορά τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Στο εσωτερικό, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δοκιμάζονται ως κυβερνητικοί εταίροι ενώ το κλίμα δεν είναι θετικό στην κοινωνία. Οι αποδοκιμασίες κυβερνητικών στελεχών από απλούς πολίτες δείχνουν ότι κάθε άλλο παρά ρόδινος θα είναι ο δρόμος μέχρι την επικύρωση της συμφωνίας από την ελληνική Βουλή, όποτε γίνει αυτό.
Την ίδια ώρα στο εξωτερικό, η ομοβροντία επαίνων και στήριξης εκ μέρους του «διεθνούς παράγοντα» για τη Συμφωνία των Πρεσπών για το ονοματολογικό της ΠΓΔΜ συνεχίζεται. Σε αυτή άλλωστε βασίζεται και η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης, που σπεύδει να εκμεταλλευθεί επικοινωνιακά τις δηλώσεις Γιούνκερ, Γκουτέρες, Μογκερίνι και άλλων Ευρωπαίων αξιωματούχων, για να πείσει την ελληνική κοινωνία.
Μπορεί όμως αυτή η στήριξη να αποτελέσει πολιτικό αβαντάζ για την κυβέρνηση το επόμενο διάστημα; Η πρόσφατη ιστορία έχει δείξει πως όχι. Όποτε οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι «συνασπίστηκαν» για να «συμμορφώσουν» τον απείθαρχο, κατ’ αυτούς, ελληνικό λαό, έφαγαν τα μούτρα τους.
Είναι βέβαια αλήθεια, ότι μ’ αυτή την κυβέρνηση έχουν βρει τη χαρά τους. Ό,τι ζήτησαν έγινε. Με μεγάλη μάλιστα προθυμία. Από τα νέα σκληρά μέτρα και τη βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, μέχρι την «τακτοποίηση» των εθνικών θεμάτων, όπως βολεύει τον διεθνή παράγοντα και τα συμφέροντά του.
Για αυτό και οι ξένοι αξιωματούχοι έχουν κάθε λόγο να επικροτούν τη συμφωνία και να εξαίρουν τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Λύνονται τα δικά τους χέρια για να υλοποιήσουν τον γεωστρατηγικό τους σχεδιασμό και δένουν χειροπόδαρα τη χώρα με μία Συμφωνία, η οποία και άλλη κυβέρνηση να έρθει, από τη στιγμή που υπογράφηκε, αν επικυρωθεί και από τα δύο Κοινοβούλια δεν πρόκειται να αλλάξει.
Το πολιτικό κόστος που μπορεί να έχει αυτή η συμφωνία αλλά και οι εθνικές συνέπειες ουδόλως ενδιαφέρουν τον διεθνή παράγοντα. Έχει άλλωστε καταγραφεί αυτό και με το Κυπριακό. Λύση θέλουν. Να ξεφορτωθούν το πρόβλημα αδιαφορώντας για το τίμημα που μπορεί να έχει αυτή στις εμπλεκόμενες χώρες.
Μέχρι ενός βαθμού η λογική τους γίνεται κατανοητή. Ευρωπαίοι και Αμερικανοί σχεδιάζουν ανάλογα με το πώς εξυπηρετούνται τα συμφέροντά τους. Καίγονται για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα στα Βαλκάνια.
Το ερώτημα πλέον είναι αν οι έπαινοι του διεθνούς παράγοντα σημαίνουν κάτι για την ελληνική κυβέρνηση και το μέλλον της, και γιατί η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να κλείσει άρον – άρον το θέμα και να υπογράψει μία συμφωνία που κυρίως την ήθελαν μόνο οι ξένοι. Αν εκτιμά ότι τα θετικά λόγια που εισπράττει πλέον μετά τις υπογραφές των Πρεσπών θα έχουν αντανάκλαση και στο εσωτερικό, μάλλον πλανάται πλάνην οικτράν. Το πολιτικό παιχνίδι κάθε χώρας παίζεται και κρίνεται στο εσωτερικό της, και όχι από τα πόσα μπράβο θα πούνε οι Αμερικάνοι ή οι Ευρωπαίοι.
