Μέχρι σήμερα, όπως και στο Brexit η ΕΕ δείχνει αμήχανη μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις. Όμως θέλει – δεν θέλει, βιώνει έναν νέο γύρο πολιτικής και οικονομικής κρίσης, και χρειάζεται άμεσα να αντιδράσει. Πρέπει να υπάρξουν άμεσα παρεμβάσεις σε πολιτικό επίπεδο, πριν διογκωθούν οι συνέπειες και στραφούν εις βάρος της υπόλοιπης Ευρώπης
Εάν η ελληνική κρίση χρέους ήταν ένας ισχυρός πονοκέφαλος για την Ευρωζώνη, το ενδεχόμενο κρίσης χρέους στην Ιταλία θα μπορούσε να παρομοιαστεί σαν ένας πυρηνικός όλεθρος, υπογράμμιζε ο διεθνής Τύπος. Μία επισήμανση με την οποία ασφαλώς δε μπορεί παρά να συμφωνήσει κανείς.
Αν μάλιστα συνυπολογιστεί και η πολιτική κρίση στην Ισπανία, της οποίας η οικονομία είναι εξίσου ευάλωτη, τότε μπορούμε με ασφάλεια να μιλήσουμε για το μεγαλύτερο κίνδυνο που απειλεί το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Η συμφωνία του ακροδεξιού – εθνικιστικού κόμματος της Λέγκας του Βορρά και του αποκαλούμενου λαϊκιστικού Κόμματος των Πέντε Αστέρων που είχε ως αποτέλεσμα να «γεννηθεί» μία νέα κυβέρνηση στην Ιταλία, ασφαλώς και δεν θα πρέπει να αφήνει κανέναν αδιάφορο, αφού η σύνθεση της νέας ιταλικής κυβέρνησης μπορεί από μόνη της να προκαλέσει εξελίξεις μέσα στην Ευρωζώνη.
Τα δύο κόμματα διατυπώνουν στο πρόγραμμά τους σαφείς προθέσεις αναδιαπραγμάτευσης των όρων λειτουργίας της Ευρωζώνης και ζητούν επιστροφή στη συνθήκη του Μάαστριχ.
Όσον αφορά στην Ισπανία, η χώρα διέρχεται μία σοβαρή πολιτική κρίση αλλά και πολύ βασικά οικονομικά προβλήματα. Η αλλαγή σκυτάλης και ο ερχομός του σοσιαλιστή Σάντσεθ δεν αποτελεί απάντηση στην κρίση. Πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη προκειμένου να διαμορφωθούν προϋποθέσεις άρσης συναγερμού.
Είναι η πρώτη φορά στη σύγχρονη ισπανική δημοκρατία που θριαμβεύει πρόταση μομφής. Επίσης, είναι η πρώτη φορά που θα προσκληθεί ένας πρωθυπουργός να ηγηθεί κυβέρνησης που θα απαρτίζουν κόμματα με διαφορετική πολιτική αφετηρία.
Η Ιταλία είναι η τρίτη οικονομική δύναμη στην Ε.Ε. και η Ισπανία η πέμπτη. Το χρέος της Ιταλίας ανέρχεται στα 2,3 τρισεκατομμύρια ευρώ. Είναι τερατώδες. Η Ισπανία, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα, εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ευάλωτη σε απότομες αναταράξεις της ευρωπαϊκής οικονομίας και του παγκόσμιου συστήματος.
Ο συνδυασμός των προαναφερθέντων στην ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή προϊδεάζει για αρνητικές εξελίξεις στο άμεσο μέλλον.
Μέχρι σήμερα, όπως και στο Brexit η ΕΕ δείχνει αμήχανη μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις. Όμως θέλει – δεν θέλει, βιώνει έναν νέο γύρο πολιτικής και οικονομικής κρίσης, και χρειάζεται άμεσα να αντιδράσει. Πρέπει να υπάρξουν άμεσα παρεμβάσεις σε πολιτικό επίπεδο, πριν διογκωθούν οι συνέπειες και στραφούν εις βάρος της υπόλοιπης Ευρώπης.
