Η επιλογή της δημοσιονομικής ισορροπίας μέσω της επιβολής νέων φόρων, επιλέχτηκε ως η βέλτιστη λύση για την κυβέρνηση, όχι όμως και για τους πολίτες
Η λίστα φυσικών προσώπων και επιχειρήσεων με ληξιπρόθεσμες οφειλές στο Δημόσιο (εφορία και ασφαλιστικά ταμεία) διαρκώς μεγαλώνει, προσγειώνοντας στη σκληρή πραγματικότητα όσους πιστεύουν ότι επειδή ανακάμπτουν οι αριθμοί ανακάμπτουν και οι προϋπολογισμοί νοικοκυριών και επιχειρήσεων.
«Δεν μπορούμε να πληρώνουμε άλλους φόρους», λένε και ξαναλένε επαγγελματίες και πολίτες, όμως η φωνή τους δεν ακούγεται εκεί που πρέπει.
Η επιλογή της δημοσιονομικής ισορροπίας μέσω της επιβολής νέων φόρων, επιλέχτηκε ως η βέλτιστη λύση για την κυβέρνηση, όχι όμως και για τους πολίτες.
Η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων έχει εξαντληθεί. Στο Υπουργείο Οικονομικών αναμένουν με κομμένη την ανάσα τις εισπράξεις φόρων και ΕΝΦΙΑ στα τέλη Σεπτεμβρίου, αλλά όπως δείχνουν ως τώρα τα επίσημα στοιχεία, το μόνο «σωσίβιο» που έχει απομείνει για τα κρατικά έσοδα είναι η αύξηση των εισπράξεων έναντι οφειλών Παρελθόντων Οικονομικών Ετών (ΠΟΕ). Δηλαδή ό,τι εισπράξουν από κατασχέσεις, διώξεις και «λουκέτα».
Η συνεχιζόμενη ύφεση, η μειωμένη ρευστότητα στην οικονομία και η έλλειψη απτών αποδείξεων για τη δημιουργία εκείνων των συνθηκών που θα επιτρέψουν την επιστροφή στην ανάπτυξη -με την εξαίρεση των καλών επιδόσεων στον τουρισμό- επιμένουν να δείχνουν ότι η φοροδοτική ικανότητα περιορίζεται.
Και όλα αυτά υπό συνθήκες capital control και πληρωμών με κάρτες, αλλά και σε μια περίοδο που, θεωρητικά, η χώρα επιστρέφει στην ανάπτυξη και οι φόροι στα εισοδήματα θα έπρεπε να αυξάνονται.
Η μεγάλη δημοσιονομική προσαρμογή που επετεύχθη την τελευταία οκταετία, και κυρίως η υπέρβαση των δημοσιονομικών στόχων κατά τα δύο τελευταία έτη, βελτιώνει την αξιοπιστία της χώρας και βοηθά στη συγκράτηση του δημοσίου χρέους. Ωστόσο, η υπέρβαση αυτή σε συνδυασμό με το φοροκεντρικό μείγμα της δημοσιονομικής προσαρμογής συγκρατεί την αναπτυξιακή δυναμική, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνεται η φοροδοτική ικανότητα.
Συνεπώς, η δημοσιονομική πολιτική μειώσεως των φόρων εάν συνδυασθεί με τον περιορισμό της παραοικονομίας θα έχει πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα για την οικονομία, στην πορεία προς την οικονομική ανάπτυξη. Δεν το λέμε εμείς, αλλά το επιβάλλει η λογική.
