Το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος» δεν είναι πλασματικό. Αντικατοπτρίζει την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, στην πλειοψηφία τους, τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά.
Το έχουμε γράψει πολλές φορές. Δεν έχουν γίνει από χόμπι οφειλέτες οι Ελληνες, ούτε τους αρέσει να χρωστάνε και να έχουν κάθε μέρα στο κεφάλι τους υπαλλήλους τραπεζών, εφοριών και ΚΕΑΟ να ζητούν να καταβληθούν οι δόσεις.
Με το τσουνάμι των φόρων και των υποχρεώσεων που υπάρχουν το αμέσως επόμενο διάστημα, λογικό και αναμενόμενο είναι ότι όχι μόνο δεν θα έχουν να πληρώσουν τις υπάρχουσες υποχρεώσεις, αλλά θα δημιουργήσουν και νέες, και το γαϊτανάκι των απλήρωτων και ληξιπρόθεσμων οφειλών θα συνεχίζεται.
Όσες ρυθμίσεις και να ψηφιστούν, αφού ο Έλληνας δεν έχει χρήματα να καλύψει τις ανάγκες του, χωρίς αντίκρισμα είναι.
Το πιο τραγικό όμως είναι ότι ενώ το κράτος επιμένει, πιέζει με κάθε τρόπο να πάρει τα χρήματα που του αντιστοιχούν για να καλύψει τις δικές του ανάγκες, δεν κάνει το ίδιο ως οφειλέτης προς τους ιδιώτες.
Χρωστάει μήνες ολάκερους επιδοτήσεις, προγράμματα, επιστροφές φόρου, δίνει χρήματα και απελευθερώνει κονδύλια στην αγορά με το σταγονόμετρο, κλείνει επιχειρήσεις που δεν μπορούν πλέον να ανταπεξέλθουν και οδηγούνται στο λουκέτο, και επιμένει να κωφεύει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, σέρνει επαγγελματίες και μικρομεσαίους στα δικαστήρια για μη έγκαιρη πληρωμή φορολογικών υποχρεώσεων, όταν το ίδιο αδυνατεί να πληρώσει τις επιστροφές φόρου.
Επιβάλλει χαράτσια και πρόστιμα, όταν το ίδιο δεν έχει φροντίσει να υπάρχουν οι συνθήκες που θα επέτρεπαν στους εργαζόμενους να έχουν κανονική ασφάλιση και να μη δουλεύουν μαύρα, μόνο και μόνο για να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο για την οικογένεια.
Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες παραδείγματα της αναλγησίας του δικού μας κράτους, που έμαθε όλα αυτά τα χρόνια να ζητάει θυσίες και πάλι θυσίες από τους πολίτες του, όμως το ίδιο δεν φρόντισε ούτε σε μία από τις υποχρεώσεις του να είναι συνεπές.
Για ποιο κράτος μιλάμε λοιπόν, για ποια ισονομία και για ποια δικαιώματα του πολίτη; Αυτά έχουν παροπλιστεί προ πολλού.
Μόνο υποχρεώσεις αναγνωρίζονται, και μάλιστα με τρόπο προκλητικό και ανάλγητο πολλές φορές.
Είναι να απορεί κανείς πώς οι εκπρόσωποι του οικονομικού επιτελείου αποδέχονται να ακολουθούν πιστά και αδιαμαρτύρητα την πολιτική που έχει συμφωνηθεί με τους δανειστές, ενώ βλέπουν από τα στοιχεία του Υπουργείου Οικονομικών ότι δεν υπάρχει πλέον καμία οικονομική δυνατότητα στους φορολογούμενους πολίτες. Δεν έχουν να πληρώσουν, στέρεψαν πια, και αυτό αντανακλά στα γενικά έσοδα του κράτους. Τα ταμεία δεν γεμίζουν με ευρώ, διότι ευρώ δεν υπάρχουν διαθέσιμα στις τσέπες μας. Το «ουκ εάν λάβοις παρά του μη έχοντος» δεν είναι πλασματικό. Αντικατοπτρίζει την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει, στην πλειοψηφία τους, τα περισσότερα ελληνικά νοικοκυριά.
