Το κίνητρο για το δημόσιο δεν είναι μόνο η σιγουριά της μονιμότητας, αλλά οι μηνιαίες αποδοχές που απέχουν από τους μισθούς-ψίχουλα με τους οποίους αμείβονται οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα
Χιλιάδες αιτήσεις για μερικές θέσεις εργασίας στο δημόσιο. Αυτό κατέγραφε το ρεπορτάζ προχθές με αφορμή δηλώσεις του προέδρου του ΑΣΕΠ, επιβεβαιώνοντας πως η προσδοκία κάθε Έλληνα να μπει στο Δημόσιο είναι διαχρονική και επίμονη.
Δυστυχώς ακόμη υπάρχουν πολλοί που θεωρούν στόχο ζωής μία θέση στο δημόσιο. Και όμως τα κριτήρια θα έπρεπε να είναι άλλα, όπως και ο τρόπος με τον οποίο προετοιμάζονται τα παιδιά για να βγούνε στην αγορά εργασίας.
Όταν όμως προέχει η προσωπική επιβίωση, όταν προέχει η εξασφάλιση του μεροκάματου, ελάχιστη σημασία πρέπει να έχει εάν η δουλειά θα είναι γραφείου ή θα κουβαλάς δίσκο στην ταβέρνα. Όλοι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι δυνατόν να γίνουν, χρειάζεται από κάπου να ξεκινήσουν. Ειδάλλως κάθε φορά θα γκρινιάζουν στα καφέ της πόλης για την ανεργία, θα πληρώνουν τον καφέ και το ποτό από το υστέρημα των γονιών και θα κάνουν κριτική στο κακό κράτος που επιδοτεί τον απολυμένο αλλοδαπό ή το αφεντικό που προσλαμβάνει στη δουλειά του τον «ξένο» εργάτη.
Η εμμονή ωστόσο που καταγράφεται με το δημόσιο το τελευταίο διάστημα δεν είναι τυχαία. Οι σημαντικά υψηλότερες αμοιβές συγκριτικά με τον ιδιωτικό τομέα και η βιομηχανία προεκλογικών προσλήψεων στην οποία επιδίδεται σήμερα η κυβέρνηση έχουν συμβάλει τα μέγιστα, ώστε να μιλάμε πλέον για χιλιάδες αιτήσεις που αφορούν σε ελάχιστες θέσεις.
Το κίνητρο δεν είναι μόνο η σιγουριά της μονιμότητας, αλλά οι μηνιαίες αποδοχές που απέχουν παρασάγγας από τους μισθούς-ψίχουλα με τους οποίους αμείβονται οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα.
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Η έκθεση του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ για την ελληνική οικονομία (2018) αποκαλύπτει ότι σχεδόν τέσσερις στους δέκα εργαζομένους (το 37,4%) στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται με καθαρούς μισθούς κάτω από 700 ευρώ τον μήνα.
Η γενιά των 500 ευρώ κυριαρχεί στην αγορά εργασίας. Στο δημόσιο οι μισθοί αυτοί σπανίζουν. Μόνο ένα πολύ μικρό ποσοστό 6,4%, δηλαδή ούτε ένας στους δέκα δημοσίους υπαλλήλους λαμβάνει μηνιαίες αποδοχές έως 700 ευρώ.
Οσο ανεβαίνουμε μισθολογικά κλιμάκια, ανοίγει και η ψαλίδα μεταξύ των αμοιβών στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Είναι χαρακτηριστικό ότι με μισθούς 1.000 έως 1.300 ευρώ στο δημόσιο αμείβεται το 42,5% των υπαλλήλων. Πόσοι εργαζόμενοι λαμβάνουν τις αποδοχές αυτές στον ιδιωτικό τομέα; Μόνο το 10,3%, ή ένας στους δέκα.
Η πλειονότητα των ιδιωτικών υπαλλήλων, έξι στους δέκα, δεν παίρνουν τον μήνα πάνω από 900 ευρώ.
Το τίμημα που έχουν πληρώσει τα τελευταία χρόνια οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι βαρύ. Αν ληφθεί υπόψη και η ασυδοσία των εργοδοτών που χτύπησε κόκκινο με την καθιέρωση ελαστικών συμβάσεων εργασίας και τον διπλασιασμό των εργαζομένων με συμβάσεις μερικής απασχόλησης, τότε γίνεται αντιληπτό πολύ εύκολα γιατί όλοι ψάχνονται στο δημόσιο, προκειμένου να αποφύγουν να είναι στη γενιά των φτωχών εργαζομένων με ένα μισθό – βοήθημα.
