Οι ειδικές οικονομικές ζώνες, αν εφαρμοστούν υπό το πρίσμα που λειτουργούν στις υποανάπτυκτες χώρες, θα είναι το πιο οδυνηρό χτύπημα για τους εργαζόμενους, οι οποίοι έχουν υποβληθεί στις χειρότερες θυσίες από την έναρξη της κρίσης χωρίς κανένα αντίκρισμα.
«Σε μια χώρα όπου η ανεργία στους νέους έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα, δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί πρέπει να… υπάρχει η δέσμευση του κατώτατου ημερομισθίου», είχε πει πριν από τρία χρόνια ο εκπρόσωπος μίας πολυεθνικής εταιρείας που είχε επισκεφτεί το Υπουργείο Ανάπτυξης, όμως το όλο θέμα πέρασε στα ψιλά. Δεν απασχόλησε την επικαιρότητα, δεν προβλημάτισε τους τότε κυβερνώντες και ασφαλώς δεν προβληματίζει ούτε τους σημερινούς, που έχουν αποδεχτεί τέτοιου είδους «μισθολόγιο» στον ιδιωτικό τομέα.
Σύγχρονα σκλαβοπάζαρα, των 250 και 300 ευρώ τον μήνα.
Εργαζόμενοι που δουλεύουν τζάμπα, ουσιαστικά για να μεγαλώσουν ορισμένοι τα κέρδη τους.
Είναι κάτι αντίστοιχο με τις ειδικές οικονομικές ζώνες (ΕΟΖ) της Κίνας, της Μαλαισίας, της Ινδίας, της Ιρλανδίας και άλλων εργασιακών «κολάσεων» που έχουν δημιουργηθεί ανά τον κόσμο, όπου οι εργαζόμενοι είναι αναλώσιμα υλικά για τις μεγάλες επιχειρήσεις.
Δεν είμαστε, ως Ελλάδα, μακριά από μία τέτοια συλλογιστική. Έχει τεθεί σε συζήτηση πολλές φορές στους αρμόδιους υπουργούς, από εκπροσώπους πολυεθνικών ομίλων που θέλουν να επενδύσουν στην Ελλάδα, απαιτώντας οι εργαζόμενοι να έχουν μισθούς Κίνας ή Ινδίας, χωρίς εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.
Πλήρης, δηλαδή, εφαρμογή πολιτικών υποτέλειας, καταστροφή της οικονομίας, εκχώρηση προνομίων σε ελάχιστους «επενδυτές» και εξαθλίωση των εργαζόμενων. Αυτός θα είναι ο τελικός στόχος, σε μία χώρα που η ανεργία καλπάζει και έχει σπάσει όλα τα κοντέρ, και που ο υπόλοιπος πληθυσμός που εργάζεται βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός εργασίας και με μισθούς που παραπέμπουν ήδη σε εργασιακό μεσαίωνα.
Και ενώ όλα αυτά συνιστούν εργασιακό όλεθρο, είναι ένα πιθανό ενδεχόμενο που μπορεί να το δούμε να εφαρμόζεται μέσα από καμία νομοθετική ρύθμιση, από αυτές που ετοιμάζονται εν μία νυκτί και περνούν μέσα από διάφορους νόμους του μνημονίου.
Μέχρι σήμερα τουλάχιστον αυτό έχει δείξει η ιστορία των οκτώ τελευταίων χρόνων. Στην αρχή το κάθε μέτρο έρχεται προς συζήτηση προκειμένου να «μετρηθούν» αντιδράσεις, και μετά από καιρό… με την υπογραφή της πλειοψηφίας της Βουλής γίνεται νόμος του κράτους.
Οι ειδικές οικονομικές ζώνες θα είναι το πιο οδυνηρό χτύπημα για τους εργαζόμενους, οι οποίοι έχουν υποβληθεί στις χειρότερες θυσίες από την έναρξη της κρίσης χωρίς κανένα αντίκρισμα.
