Οι συνθήκες δεν ευνοούν

οι-συνθήκες-δεν-ευνοούν-58487

Η λιτότητα όχι απλά συνεχίζεται, αλλά μοιάζει πλέον με κάποια υπερβολικά ισχυρά φάρμακα, των οποίων οι παρενέργειες είναι πολλές, και κάποιες πολύ πιο καταστροφικές από την ασθένεια που υποτίθεται ότι θεραπεύουν

Τα χαρακτηριστικά των μνημονιακών πολιτικών που εφαρμόζονται, είναι πλέον κοινά παραδεκτό πως συνίστανται από ακραίες εκφράσεις νεοφιλελεύθερης έμπνευσης οι οποίες επιβλήθηκαν με αφορμή την οικονομική κρίση και τα τρία μνημόνια.

Απόρροια αυτών των πολιτικών είναι η διεύρυνση της φτώχειας, η εξάπλωση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, η πλήρης αποδιάρθρωση του συστήματος των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας .

Μία διαρκής λιτότητα η οποία συρρικνώνει διαρκώς το οικογενειακό εισόδημα και προσθέτει κάθε φορά επιπλέον φτωχούς… στη μακρά λίστα των τελευταίων χρόνων.

Ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, αυτό που συμβαίνει είναι κάτι παραπάνω από καταστροφικό. Οι αλλαγές στο σύστημα των συλλογικών συμβάσεων που επήλθαν τα τελευταία χρόνια, δεν επιδρούν μόνο στους γενικούς κατώτατους μισθούς, αλλά σε συνδυασμό και με αλλά έχουν συντελέσει στη διολίσθηση των μέσων μισθών προς τα κατώτατα επίπεδα των αποδοχών της μισθωτής εργασίας.

Έτσι, στους περισσότερους χώρους παραμένουν σε αναστολή οι κλαδικές συμβάσεις. Το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων διαρκώς υποβαθμίζεται, καθώς υπάρχουν σήμερα υπάλληλοι που δουλεύουν εξοντωτικά ωράρια για να πάρουν 500 και 600 ευρώ τον μήνα, εάν τα πάρουν και αυτά, διότι είναι γνωστές οι καθυστερήσεις αποπληρωμής στον ιδιωτικό τομέα.

Την ίδια ώρα οι εργοδότες, στην πλειοψηφία τους, επιμένουν ακόμη για περαιτέρω μείωση του μισθολογικού κόστους αλλά και για την καθιέρωση ελεύθερων οικονομικών ζωνών, ρύθμιση που εάν εφαρμοστεί παραπέμπει ευθέως σε ειδικό μισθολογικό, ασφαλιστικό και φορολογικό καθεστώς, και σε μεγαλύτερη ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου με ατομικούς όρους αμοιβής.

Η κρίση και τα μνημόνια επέφεραν καταιγιστικές και εξίσου εφιαλτικές για τους εργαζόμενους αλλαγές στην αγορά εργασίας, αφού κατεδάφισαν κεκτημένα δεκαετιών.

Σε ένα τέτοιο εφιαλτικό σκηνικό είναι απολύτως λογικό ως καταναλωτές οι εργαζόμενοι να είναι φειδωλοί.

Η αγοραστική δύναμη των πραγματικών μισθών των εργαζομένων, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, ούτε λίγο ούτε πολύ έχει γυρίσει τριάντα χρόνια πίσω. Δηλαδή κάποιος που παίρνει σήμερα τον κατώτατο μισθό μπορεί να αγοράσει τα ίδια αγαθά και τις υπηρεσίες που αγόραζε στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Σε τέτοιες συνθήκες, είναι αναμενόμενο ότι η αγορά δεν πρόκειται να αναθερμανθεί. Και αυτό είναι το κακό νέο. Το χειρότερο είναι ότι η μείωση μισθών και ημερομισθίων, η μερική και η προσωρινή απασχόληση και η ανεργία, σε συνδυασμό με την αύξηση της σχέσης συνταξιούχων προς εργαζόμενους, υποσκάπτουν για μία ακόμη φορά τα θεμέλια του ασφαλιστικού μας συστήματος.

Έτσι η λιτότητα όχι απλά συνεχίζεται, αλλά μοιάζει πλέον με κάποια υπερβολικά ισχυρά φάρμακα των οποίων οι παρενέργειες είναι πολλές, και κάποιες πολύ πιο καταστροφικές από την ασθένεια που υποτίθεται ότι θεραπεύουν. Oι συνθήκες δυστυχώς δεν ευνοούν.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου