Οταν ένας στους πέντε φορολογούμενους δεν πληρώνει εμπρόθεσμα τις φορολογικές του υποχρεώσεις, τι προσδοκίες μπορεί να έχει κανείς ότι θα υπάρξει φορολογική δικαιοσύνη;
H προσμονή για ένα σταθερό φορολογικό περιβάλλον με μειωμένους και ανταγωνιστικούς -σε σχέση με τις γειτονικές χώρες- φορολογικούς συντελεστές για επιχειρήσεις και φυσικά πρόσωπα, δυστυχώς μέχρι στιγμής παραμένει απλά προσμονή.
Έχουν περάσει επτά γεμάτα χρόνια κρίσης, μπήκαμε στον 8ο χρόνο, και όμως η προσδοκία για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα παραμένει ουτοπία.
Οι όποιες κατά καιρούς εξαγγελίες για ένα σταθερό, απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα ξεχνιούνται την επομένη των εκλογών, και οι μη έχοντες αποτελούν τα συνήθη υποζύγια που πληρώνουν τη μερίδα του λέοντος.
Έτσι, μέχρι σήμερα, εν έτει 2018, πέρα από τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα, ποτέ δεν υπήρξε στόχος για ένα δίκαιο φορολογικό πλαίσιο. Μόνο στις αιτιολογικές εκθέσεις των φορολογικών νομοσχεδίων προς ψήφιση, υπογραμμιζόταν «ότι το προτεινόμενο από τις διατάξεις αυτών φορολογικό πλαίσιο έχει σκοπό να ενθαρρύνει την ειλικρίνεια, και μέσα από αυτό κάθε πολίτης θα μπορεί πλέον να συνεισφέρει στα κοινά, ανάλογα με τη φοροδοτική ικανότητά του, με κυρίαρχο στόχο την ισότιμη φορολογική μεταχείριση, ανάλογα με την οικονομική κατάσταση όλων των πολιτών».
Αντίθετα με τα όσα λέγονταν, αυτό που ισχύει είναι η αύξηση της άμεσης και της έμμεσης φορολογίας, που όμως συρρικνώνει το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών.
Σε ό,τι αφορά την επιχειρηματική δραστηριότητα, ειδικά δε τη μικρομεσαία επιχειρηματική δραστηριότητα, αυτή που οι εκάστοτε κυβερνώντες αποκαλούν ατμομηχανή της οικονομίας, παραμένει στοχοποιημένη φορολογικά. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές επιχειρήσεις πλέον δηλώνουν έδρα στην αλλοδαπή, και ειδικά σε κράτη που παρέχουν προνομιακό φορολογικό καθεστώς.
Για αυτό και ο Ελληνας πολίτης πλέον ακούει με ιδιαίτερη καχυποψία όσα λέγονται για «σταδιακή μείωση των φορολογικών βαρών» και για «σταθερό, απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα».
Η αλήθεια βέβαια είναι ότι όσους φορολογικούς νόμους και να ψηφίσουν, όσα νέα μέτρα και να λάβουν, νέα έσοδα δεν θα έχουν, αντιθέτως τα χρέη προς το δημόσιο θα συνεχίσουν να αυξάνονται. Η πραγματικότητα δεν θα αλλάξει ή, πιο σωστά, θα γίνει χειρότερη. Το υφεσιακό σπιράλ θα συνεχισθεί, αφού δεν υπάρχουν χρηματοδοτικές παρεμβάσεις και αληθινές μεταρρυθμίσεις που θα αντέστρεφαν την καθοδική πορεία.
Αυτό δείχνουν άλλωστε τα τελευταία στοιχεία για την έκρηξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο. Όταν ένας στους πέντε φορολογούμενους δεν πληρώνει εμπρόθεσμα τις φορολογικές του υποχρεώσεις, και περίπου 700.000 οφειλέτες θα δουν στο επόμενο διάστημα την εφορία να λαμβάνει εναντίον τους μέτρα αναγκαστικής είσπραξης, όπως είναι οι κατασχέσεις, τι προσδοκίες μπορεί να έχει κανείς ότι θα υπάρξει φορολογική δικαιοσύνη;
