Ανθρωποι νέοι, οι οποίοι είχαν όνειρα να αποκατασταθούν επαγγελματικά και σπεύδουν να καταθέσουν αιτήσεις όπου γίνεται διαγωνισμός, αλλά και μεγαλύτεροι και μεσήλικες, που βρέθηκαν ξαφνικά εκτός της αγοράς εργασίας και τώρα προσπαθούν μήπως μπορέσουν να έχουν μία δεύτερη ευκαιρία
Τις δυσμενείς συνέπειες της ανεργίας και την απόγνωση που βιώνουν όσοι βρίσκονται εκτός εργασίας, έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον πιο περίτρανο τρόπο οι διαδοχικοί διαγωνισμοί που γίνονται για προσλήψεις στο δημόσιο ή σε ΟΤΑ και δημοτικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις.
Προκηρύσσονται 50 και 100 θέσεις και κατατίθενται πάνω από 1.000 αιτήσεις. Ένας στους δέκα δηλαδή ελπίζει ότι μπορεί να προσληφθεί. Οι υπόλοιποι απλώς ανανεώνουν την ελπίδα τους, ότι μπορεί να είναι οι επόμενοι τυχεροί ενός διαγωνισμού από αυτούς που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη ή από εκείνους που θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα.
Ανθρωποι νέοι, οι οποίοι είχαν όνειρα να αποκατασταθούν επαγγελματικά και σπεύδουν να καταθέσουν αιτήσεις όπου γίνεται διαγωνισμός, αλλά και μεγαλύτεροι και μεσήλικες, που βρέθηκαν ξαφνικά εκτός της αγοράς εργασίας και τώρα προσπαθούν μήπως μπορέσουν να έχουν μία δεύτερη ευκαιρία
Τις περισσότερες φορές ωστόσο, ξεκινούν από μειονεκτική θέση, διότι έτσι όπως είναι δομημένοι οι περισσότεροι διαγωνισμοί, οι όροι και οι προϋποθέσεις που τίθενται, για να μπορούν να έχουν μία ελπίδα οι συμμετέχοντες ότι ίσως πετύχουν κατοχυρώνοντας μία θέση εργασίας, δημιουργούν υποψηφίους δύο και τριών ταχυτήτων. Όταν ειδικά οι θέσεις είναι λίγες, τα πράγματα εξελίσσονται ακόμη χειρότερα.
Διότι δεν έχει καμία ελπίδα να πετύχει στον διαγωνισμό ένας νέος εργαζόμενος που δεν έχει μεγάλη προϋπηρεσία, που δεν έχει ακόμη οικογένεια και που δεν έχει προλάβει να συγκεντρώσει πολλά μόρια.
‘Ετσι εξαναγκάζονται να προστρέξουν σε δουλειές του ποδαριού με μεροκάματο των 200 και 300 ευρώ μέχρι τον επόμενο διαγωνισμό, στον οποίο ενδεχομένως να έχουν περισσότερες ελπίδες ότι μπορεί να εξασφαλίσουν απασχόληση, έστω για ένα 8μηνο.
Τίποτα τελικά δεν είναι τυχαίο. Για αυτό και επικρατεί εργασιακός μεσαίωνας στην αγορά εργασίας, με μισό εκατομμύριο ανασφάλιστους εργαζομένους με πλήρη ωράρια που δηλώνονται ως μερικώς απασχολούμενοι, αλλά και μισθούς πείνας που καταβάλλονται με καθυστέρηση ως και 15 μήνες.
Η παρατεταμένη ύφεση και η υψηλή ανεργία, μέσα σε συνθήκες βίαιης ανατροπής των εργασιακών σχέσεων που βίωσε η ελληνική οικονομία, έχουν μετατρέψει σε ζούγκλα την αγορά εργασίας. Η αγορά φαντάζει με «εφιάλτη» γεμάτο φτωχούς εργαζομένους, που υποκύπτουν σε μισθούς κάτω από το όριο της φτώχειας και αποδέχονται δουλειές του… ποδαριού για ένα μεροκάματο που δεν ξεπερνά τα 15 ευρώ! Εργασία λίγων ωρών, πλήρης απασχόληση αλλά με 10ωρα και χαμηλά ημερομίσθια είναι οι νέες εργασιακές συνθήκες… επιβίωσης.
Αυτό εξηγεί εν πολλοίς, γιατί για 50 και 100 θέσεις οι αιτήσεις που κατατίθενται ξεπερνούν τις 1.000 ή τις 2.000.
