Είναι δυνατόν σε ένα ευνομούμενο κράτος να πιστεύει κανείς ότι τα δημόσια ταμεία μπορούν κάθε φορά να γεμίζουν… από μισθωτούς και συνταξιούχους ή από τις εναπομείνασες φορολογικά επιχειρήσεις;
Η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή, το λαθρεμπόριο, τα λουκέτα, η απόσυρση επαγγελματικής ιδιότητας από την αγορά, η μετανάστευση επιχειρήσεων και εργαζομένων παραμένουν μία καθημερινότητα. Σε συνδυασμό με τον υπόγειο πόλεμο που δέχονται οργανωμένες επιχειρήσεις που υφίστανται τις επιπτώσεις της φορολογικής τους συνέπειας, καθώς ο ανταγωνισμός οξύνεται με άλλες επιχειρήσεις που καταφεύγουν στη φοροδιαφυγή και την αδήλωτη και απλήρωτη εργασία για να παραμείνουν όρθιες, η κατάσταση γίνεται ακόμη πιο δύσκολη.
Αυτά τα φαινόμενα, όπως εκτιμούν πολλοί, θα συνεχιστούν το επόμενο διάστημα.
Ο παραλογισμός της υπερφορολόγησης, έχει φέρει στα όριά τους τις επιχειρήσεις. Δεν το λέμε έτσι αβίαστα, αλλά βάσει των στοιχείων που επικαλείται ο ΣΕΒ, ο οποίος για πολλοστή φορά βγαίνει και χτυπάει καμπανάκι, ζητώντας να μειωθεί η φορολογία.
Στην Ελλάδα, μια νέα επιχείρηση -ηλικίας 2 ετών- καλείται να πληρώσει σε φόρους και εισφορές για τους εργαζόμενους κατά μέσο όρο το 50,7% των προ φόρων κερδών της. Πρόκειται για το έκτο υψηλότερο ποσοστό πραγματικής φορολόγησης στην Ευρώπη, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 40,3%. Πώς θα επιβιώσει αυτή η επιχείρηση; Στο ερώτημα η απάντηση έρχεται αβίαστα. Δεν θα μπορέσει και μοιραία θα βάλει λουκέτο. Και δεν είναι μόνο ο επιχειρηματίας που θα βρεθεί στον δρόμο, αλλά και οι εργαζόμενοι που απασχολούνται σε αυτόν.
Τα ίδια και χειρότερα ισχύουν στα νοικοκυριά. Κάθε μήνα προκειμένου να πληρωθούν διάφορες υποχρεώσεις και χαράτσια, όλοι στενάζουν στα γκισέ για να πληρώσουν, αφού ως επί το πλείστον μισθωτοί και συνταξιούχοι είναι εκείνοι που δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα, με αποτέλεσμα να έχουν ήδη οδηγηθεί σε φορολογική εξόντωση.
Εάν δεν είναι αυτός παραλογισμός, ποιος είναι τελικά; Είναι δυνατόν σε ένα ευνομούμενο κράτος να πιστεύει κανείς ότι τα δημόσια ταμεία μπορούν κάθε φορά να γεμίζουν… από μισθωτούς και συνταξιούχους ή από τις εναπομείνασες φορολογικά επιχειρήσεις; Αλλά ακόμη και εάν απαιτήσει κανείς να πληρώσουν περισσότερα οι επιχειρήσεις, είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να το κάνουν. Όχι από καπρίτσιο,αλλά διότι αδυνατούν πλέον. Η φοροδοτική ικανότητα της πλειοψηφίας εκείνων που αποτελούν τη φορολογική βάση στη χώρα μας έχει προ πολλού εξαντληθεί.
Για αυτό και από μήνα σε μήνα συσσωρεύονται νέα χρέη, εκτινάσσονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές σε δυσθεώρητα ποσοστά και η απόγνωση μεγαλώνει. Πόσο όμως μπορεί να συνεχιστεί αυτό; Δεν το αντέχει ούτε η οικονομία ούτε οι επιχειρήσεις που δίνουν μάχη για να παραμείνουν ζωντανές.
