Με τις σημερινές συνθήκες, η διαρκής ασφάλιση 35 ετών φαντάζει ουτοπία για τους περισσότερους, σε συνάρτηση μάλιστα με την αδυναμία πληρωμής των ασφαλιστικών εισφορών, τόσο από τους εργοδότες όσο και από τους αυτοαπασχολούμενους
Διαβαίνοντας κανείς το κατώφλι του ΟΑΕΔ, μπορεί να πάρει μαθήματα ζωής. Ειδικά από τα νέα παιδιά που βλέπεις να ξεροσταλιάζουν στο γκισέ από μήνα σε μήνα, περιμένοντας να βρούνε δουλειά, ή κανένα πρόγραμμα έστω μερικής απασχόλησης για να «τρυπώσουν» έστω για ένα οκτάμηνο, προκειμένου αν εξασφαλίσουν ένα χαρτζιλίκι.
Η γενιά των είκοσι και των τριάντα που έχει βγει ήδη στην αγορά εργασίας και αμείβεται χειρότερα από ποτέ, και σε μεγάλο ποσοστό εργάζεται με «μαύρη» εργασία, δεν έχει να περιμένει τίποτα.
Ακόμα και αν πληρώνει τις μεγαλύτερες εισφορές στα ταμεία και αβάσταχτους φόρους, το μέλλον της σύνταξης φαίνεται σκοτεινό και αβέβαιο.
Είναι μια γενιά που πληρώνει ουσιαστικά τις αμαρτίες των προηγούμενων, χωρίς κεκτημένα δικαιώματα πλέον, και ζει μέσα στην αβεβαιότητα και την απελπισία.
Αν τους ρωτήσεις, οι περισσότεροι εκτιμούν πως λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα. «Ακόμη και σε πέντε χρόνια να βρούμε δουλειά, δεν θα προλάβουμε καν να κατοχυρώσουμε δικαίωμα σύνταξης» λένε οι περισσότεροι και δεν έχουν άδικο, αφού με τα νέα δεδομένα, για να μπορεί κανείς να συνταξιοδοτηθεί υπό νορμάλ συνθήκες, θα πρέπει να έχει συνεχή δουλειά για 35 χρόνια.
Με τις σημερινές όμως συνθήκες, η διαρκής ασφάλιση 35 ετών φαντάζει ουτοπία για τους περισσότερους. Σε συνάρτηση μάλιστα με την αδυναμία πληρωμής των ασφαλιστικών εισφορών, τόσο από τους εργοδότες όσο και από τους αυτοαπασχολούμενους, γεγονός που έχει οδηγήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα την εισπραξιμότητα από πλευράς των ασφαλιστικών ταμείων, μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Το ίδιο όμως ισχύει και για τους μεγαλύτερους. Τη γενιά των γκριζομάλληδων που έμειναν άνεργοι στα 45 τους χρόνια και που βρίσκονται ολοένα και περισσότερο, αντιμέτωποι με το οικονομικό αδιέξοδο.
Tο ποσοστό της ανεργίας στα άτομα ηλικίας άνω των 45 ετών, αντί να μειώνεται ακολουθώντας τον μέσο όρο της χώρας, αυξάνεται. Ο ένας στους τρεις ανέργους της χώρας, δηλαδή περισσότερα από 347.000 άτομα, ανήκει στην κρίσιμη ηλικιακή ομάδα των 45-64, όταν το 2009, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 20% και ο αριθμός των άνεργων «γκριζομάλληδων» μόλις 99.000 άτομα.
Η «διέξοδος» της συνταξιοδότησης δεν υπάρχει πλέον μετά την αύξηση του ορίου ηλικίας στα 67 με 40 χρόνια εργασίας.
Το οικονομικό αδιέξοδο ενισχύεται και από το γεγονός ότι για τη «γενιά των γκριζομάλληδων» δεν υπάρχει καν η διέξοδος της ιδιωτικής ασφάλισης, αφού ασφάλειες υγείας πολύ δύσκολα υπογράφονται με άτομα άνω των 50 ετών.
Έτσι πορεύονται μέσα σε ένα αβέβαιο περιβάλλον, με όλες τις προοπτικές να είναι αρνητικές. Χωρίς εργασιακό παρόν και με αβέβαιο το συνταξιοδοτικό τους μέλλον. Ένα κράμα εκρηκτικό, που αν μη τι άλλο αποδυναμώνει ακόμη περισσότερο την κοινωνική συνοχή, σε μία χώρα στην οποία τελικά, εκτός από την σημερινή εν πολλοίς έχει καταδικαστεί και η επόμενη γενιά.
