Η θεωρία της «καθαρής εξόδου» έχει ήδη ξεπεραστεί από τα πράγματα. Ακόμη και στελέχη του οικονομικού επιτελείου έχουν συνειδητοποιήσει πως η προσπάθεια της κυβέρνησης να εξωραΐσει τις εξελίξεις πέφτουν στο κενό
Αν καταφέρουμε σε αυτή τη χώρα ποτέ να συνεννοηθούμε στα αυτονόητα, ενδεχομένως μετά να μπορέσουμε να συγκλίνουμε και σε όσα πρέπει να αποτελέσουν τον οδικό χάρτη της ουσιαστικής μετάβασης στη μεταμνημονιακή εποχή.
Οι ελκυστικές αλλά ασαφείς υποσχέσεις περί ανάπτυξης και βελτίωσης της ζωής των Ελλήνων μετά από 8 χρόνια κρίσης, το μόνο που προσφέρουν είναι πρόσκαιρη ανάταση. Επί της ουσίας όμως τίποτα παραπάνω.
Με μαξιμαλιστικές υποσχέσεις, χωρίς ουσιαστικό αναπτυξιακό αντίκρισμα, και αν δεν εξηγηθεί δεόντως πώς αυτή η χώρα θα προσελκύσει επενδύσεις, εκτιμούμε ότι δεν είναι εφικτό να υπάρξει ομαλοποίηση των σημερινών ειδικών συνθηκών κάτω από τις οποίες ζει ο ελληνικός λαός.
Όταν ο πρωτογενής τομέας αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα, όπως υποστηρίζει η πλειοψηφία αγροτών και κτηνοτρόφων, ο ΦΠΑ σφίγγει σαν θηλιά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, η μεταποίηση διέρχεται τον δικό της «Γολγοθά», η υπερφορολόγηση και οι δυσβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές καταστρέφουν την επιχειρηματικότητα, οι περιορισμοί στην κίνηση κεφαλαίων παραμένουν μαζί με την έλλειψη ρευστότητας ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις διαρκώς συρρικνώνονται, δικαίως αναρωτιέται κανείς, από πού πηγάζει η βεβαιότητα της αισιοδοξίας που διαπνέει το Μαξίμου.
Στο ερώτημα πώς θα αντιμετωπιστεί το μείζον πρόβλημα της ανεργίας και πώς θα ανακοπεί η φυγή των νέων μας στο εξωτερικό, όταν η Ελλάδα διατηρεί αρνητική πρωτιά σε όλους τους δείκτες απασχόλησης, με το χάσμα να διευρύνεται από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραμένει ζητούμενο η απάντηση.
Άλλωστε είναι απόλυτα αποκαλυπτικά τα στοιχεία στο τέλος του 2017 για την απασχόληση στην Ελλάδα. Στη χώρα μας καταγράφεται το χαμηλότερο ποσοστό απασχόλησης στην Ε.Ε (58%), το 73,4% των ανέργων είναι μακροχρόνια άνεργοι, ενώ το ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών παραμένει κάτω από το επίπεδο του 2008. Είναι προφανώς πως με προγράμματα μερικής απασχόλησης εργαζομένων, το κλίμα δεν αντιστρέφεται. Απεναντίας εντείνεται η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια, αφού η αγωνία έρχεται να υποκαταστήσει τη δημιουργικότητα.
Και αυτό δεν αφορά γενικά και αόριστα τη χώρα αλλά το μέλλον της κάθε τοπικής κοινωνίας. Αν για παράδειγμα δεν δημιουργηθεί σταθερή βάση ανάπτυξης και δεν υλοποιηθούν οι μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα, δεν πρόκειται να προκύψει βιώσιμη ανάπτυξη.
Μπορεί υποθέσεις σαν της Novartis, να παρέχουν στην κυβέρνηση πολιτικό χρόνο για ανασύνταξη, τα πραγματικά όμως προβλήματα που αφορούν στην ελληνική οικονομία, παραμένουν.
Η θεωρία της «καθαρής εξόδου» έχει ήδη ξεπεραστεί από τα πράγματα. Ακόμη και στελέχη του οικονομικού επιτελείου έχουν συνειδητοποιήσει πως η προσπάθεια της κυβέρνησης να εξωραΐσει τις εξελίξεις στην οικονομία πέφτουν στο κενό. Τον Αύγουστο του 2018 θα ολοκληρωθεί το δανειακό πρόγραμμα, δηλαδή η υποχρέωση των Ευρωπαίων να μας δανείζουν, όμως τα μέτρα των μνημονίων και ο αυστηρός έλεγχος θα ενταθούν. Αν το «αντίδοτο» σ’ αυτό δεν είναι ο εθνικός αναπτυξιακός σχεδιασμός, η χώρα δεν πρόκειται να σηκώσει σύντομα κεφάλι.
