Μπορεί οι πλατείες να μη ρίχνουν κυβερνήσεις, στέλνουν όμως ηχηρά και ουσιαστικά μηνύματα. Όποιος τα υποτίμησε ζαλισμένος από την εξουσία, βγήκε πάντοτε χαμένος
Μία εβδομάδα μετά το μεγαλειώδες συλλαλητήριο των Αθηνών, είναι ηλίου φαεινότερο πως η κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί να λοιδορήσει την πλατεία και τα μηνύματα που στέλνει. Ο λόγος, προφανής: Έχει τρομάξει και φοβάται τη λαϊκή αντίδραση. Όχι μόνο για το θέμα των Σκοπίων, το οποίο βιάζεται να κλείσει όπως-όπως, αλλά κυρίως για τις πολιτικές που ασκεί καθώς επίσης για τον τρόπο που διαχειρίζεται την εξουσία, αξιοποιώντας κάθε μέσο, για να παρατείνει τον χρόνο παραμονής της σ’ αυτή.
Όμως η δύναμη της πλατείας είναι ανίκητη. Δεν είναι τυχαίο ότι η συγκέντρωση χιλιάδων ανθρώπων την προηγούμενη Κυριακή ήταν αρκετή, ώστε άρον-άρον να δημοσιοποιηθεί η υπόθεση Novartis, σε μία απελπισμένη προσπάθεια να στραφεί αλλού το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης αφενός και αφετέρου να κερδηθεί πολιτικός χρόνος σε μία δύσκολη, για την κυβέρνηση, πολιτική συγκυρία.
Ο πανικός που δημιούργησε λοιπόν η πλατεία και τα μηνύματα που εξέπεμψαν οι χιλιάδες πολίτες που σηκώθηκαν από τον καναπέ τους για να διαμαρτυρηθούν, αποτέλεσαν την αφορμή ώστε να στηθεί ένας πρωτόγνωρος προπαγανδιστικός μηχανισμός λάσπης, που στο πέρασμά του, τσαλαπατάει κάθε τεκμήριο αθωότητας, κατασκευάζει ενόχους, δημιουργεί τετελεσμένα και δηλητηριάζει την κοινωνία, αρκεί να πετύχει τον στόχο του.
Αδιαφορεί για τις συνέπειες που αυτό θα έχει σε μία κοινωνία που αγκομαχά προσπαθώντας και πάλι να σταθεί όρθια, και επιχαίρει ακόμη και αν ξέρει ότι «το ψέμα και η πλεκτάνη» μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ κάποια στιγμή. Το πρόσκαιρο πολιτικό κέρδος… μετράει.
Όμως, όταν ο κόσμος βγαίνει μαζικά στον δρόμο υπάρχει λόγος. Δεν ξέρω αν είναι πάντοτε σωστός ή δίκαιος ο λόγος.
Το μόνο σίγουρο είναι πως μια αφορμή που στέκεται ικανή να σηκώσει ένα μεγάλο πλήθος από τον καναπέ του δεν είναι ασήμαντη και ούτε μπορεί να την παραβλέπει κανείς διαρκώς.
Μπορείς να παραβλέψει τη λαϊκή βούληση αρκετές φορές, όμως καμία ασυλία δεν είναι παντοτινή.
Αυτό έδειξε η πρόσφατη ιστορία με το λεγόμενο κίνημα των αγανακτισμένων το 2011. Και πάλι τότε χιλιάδες πολίτες συγκεντρώθηκαν στο Σύνταγμα διαμαρτυρόμενοι για τις κυβερνητικές πολιτικές ελέω μνημονίων. Η διαμαρτυρία, που έμεινε γνωστή και ως «κίνημα της πλατείας», ήταν αυθόρμητη, συντονίστηκε μέσω των social media, διήρκεσε ενάμιση περίπου μήνα, προσελκύοντας ανθρώπους από ολόκληρο το πολιτικό και κοινωνικό φάσμα. Η σημερινή κυβέρνηση, τότε από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έσπευσε να «οικειοποιηθεί» το συγκεκριμένο κίνημα με σαφή αφετηρία και στόχο. Το επικαλούνταν διαρκώς προκειμένου να χτυπήσει πολιτικά την τότε κυβερνητική εξουσία.
Για αυτό και στην προκειμένη περίπτωση, δεν δικαιούται να ψέγει όσους συμμετέχουν στα συλλαλητήρια, πολλώ δε μάλλον να τους καθυβρίζει με χαρακτηρισμούς που δεν αντέχουν καν σχολιασμού.
Ας γνωρίζει επίσης, πως όσο θα συνεχίζει τη προσπάθεια να καθιστούν γραφικά τα συλλαλητήρια, τόσο θα ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά της κοινωνίας. Όσο περισσότερο αντιληπτή θα γίνεται η βούληση της σημερινής κυβέρνησης να αποτρέψει τη μαζικότητα της συγκέντρωσης, τόσο αυτή θα ενισχύεται.
Μπορεί οι πλατείες να μη ρίχνουν κυβερνήσεις, στέλνουν όμως, ηχηρά και ουσιαστικά μηνύματα. Όποιος τα υποτίμησε ζαλισμένος από την εξουσία, βγήκε πάντοτε χαμένος.
