Οταν για να κλείσει μία αξιολόγηση χρειάζονται νέα μέτρα, η καθαρή έξοδος που επαγγέλλεται η κυβέρνηση, περισσότερο με «έξοδο του Μεσολογγίου» μοιάζει.
Με μεγαλύτερο αντίπαλο πλέον τον χρόνο, η κυβέρνηση έφερε μια καταιγίδα προαπαιτούμενων για την ολοκλήρωση της 3ης αξιολόγησης, για να συμφωνήσει με τους δανειστές τη νέα «γενιά» μνημονιακών δεσμεύσεων που θα πρέπει να εφαρμόσει τους επόμενους μήνες.
Οι νέοι αυτοί όροι, όπως λέει ο οικονομικός Τύπος, θα περιλαμβάνονται στα κείμενα του μνημονίου που επίσης «κλειδώνουν», όπου συμπεριλαμβάνονται τα μεγάλα μέτωπα, όπως είναι οι αντικειμενικές αξίες και η «τύχη» του νόμου Κατσέλη/Σταθάκη για την προστασία της πρώτης κατοικίας, που λήγει το 2018 για την 4η αξιολόγηση.
Αύριο ψηφίζονται τα πρώτα προαπαιτούμενα. Δεν τελειώνουμε όμως εδώ, καθώς παράλληλα, σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται ένα άλλο κύμα εφαρμοστικών διατάξεων που θα έρθουν εκτός Βουλής και θα πρέπει να ολοκληρωθούν έως την Τετάρτη, προκειμένου να μη χαθεί το ορόσημο της 22ας Ιανουαρίου, όταν το Eurogroup θα κληθεί να αποφασίσει αν πληρούνται οι προϋποθέσεις για την επίτευξη πολιτικής συμφωνίας για την 3η αξιολόγηση.
Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στην πραγματικότητα, στο «παράλληλο σύμπαν» που θέλει να μας μεταφέρει η κυβέρνηση με το επικοινωνιακό της αφήγημα, τον Αύγουστο του 2018, έρχεται η πολυαναμενόμενη «έξοδος» από τα μνημόνια. Η κυβέρνηση βέβαια μιλάει για «καθαρή» έξοδο, δηλαδή το τέλος κάθε μνημονιακής δέσμευσης, και αυτό είναι το τραγικό, αφού όλοι γνωρίζουμε ότι οι συμφωνίες που έχουν γίνει δεσμεύουν τη χώρα για πολλά χρόνια ακόμη.
Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αυταπάτη των τελευταίων χρόνων, καθώς όπως αποτυπώνεται η εικόνα στον Προϋπολογισμό, στα στοιχεία που προκύπτουν από τις Εκθέσεις της ΤτΕ και της ΕΛΣΤΑΤ, η οικονομία που ολοκληρώνει τον Αύγουστο του 2018 το τρίτο πρόγραμμα στήριξης, κάθε άλλο παρά έτοιμη να σταθεί στα πόδια της εμφανίζεται.
Αυτό τουλάχιστον διατείνονται οι περισσότεροι οικονομικοί αναλυτές.
Το σταθερά αρνητικό επενδυτικό περιβάλλον, η ασθενής εξαγωγική δραστηριότητα, η αδυναμία παραγωγικής συγκρότησης της οικονομικής δραστηριότητας και η άγρια φορολογική της επιβάρυνση, είναι χαρακτηριστικά που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αισιοδοξίας, για τη στιγμή που αυτή η οικονομία θα βρεθεί μόνη της χωρίς την προστασία των προγραμμάτων στήριξης στην ελεύθερη αγορά.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές, τόσο αυτές που έχουν νομοθετηθεί όσο και αυτές που απομένει να περάσουν από τη Βουλή, σε καμία περίπτωση δεν έχουν δημιουργήσει προϋποθέσεις ουσιαστικής ανάταξης. Όταν για να κλείσει μία αξιολόγηση χρειάζονται νέα μέτρα, η καθαρή έξοδος που επαγγέλλεται η κυβέρνηση, περισσότερο με «έξοδο του Μεσολογγίου» μοιάζει.
