Η Εκκλησία δεν είναι καλή μόνο για να υποκαθιστά το κράτος και να παρέχει ένα πλούσιο φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο, στηρίζοντας τους χειμαζόμενους Ελληνες την περίοδο της κρίσης, και κακή όταν τολμάει να θέσει τις «κόκκινες γραμμές», που κατά την κρίση της πρέπει να μπούνε σε ένα μείζον εθνικό θέμα
Η οξύτητα με την οποία σχολίασε μέσω διαρροών η κυβέρνηση, διά του Υπουργείου Εξωτερικών, την παρέμβαση της Εκκλησίας στο θέμα των Σκοπίων, είναι πράγματι πρωτοφανής.
Είναι ανήθικο και συνάμα ποταπό, να υποστηρίζεται πως η Εκκλησία συμπορεύεται με τη Χρυσή Αυγή επειδή εξέφρασε την κάθετη αντίθεσή της να δεχθεί ονομασία με τον όρο «Μακεδονία», ή παράγωγό του στις διαπραγματεύσεις με το κράτος των Σκοπίων.
Η λογική που υπερασπίζεται αυτή η στρατηγική της λάσπης που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, αλλά και όσοι συνηγορούν με τις απόψεις της, είναι πράγματι επικίνδυνη, διότι προκαλεί διχασμό και μισαλλοδοξία.
Σε μία ευνομούμενη κοινωνία, όπου η ελευθερία του λόγου και η δημοκρατία έχουν κατακτηθεί μετά από αιματοβαμμένους αγώνες, είναι επικίνδυνο να μην αναγνωρίζεται το δικαίωμα της έκφρασης άποψης, πολλώ δε μάλλον στην Εκκλησία, η οποία ανά τους αιώνες -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο όταν η ελληνική κοινωνία δοκιμαζόταν.
Ασφαλώς και για τη χάραξη της διπλωματίας και της εξωτερικής πολιτικής, τον πρώτο λόγο έχει πάντα η εκάστοτε κυβέρνηση, χωρίς ωστόσο αυτό να αποτελεί «λευκή επιταγή» για τους χειρισμούς και τις επιλογές που μπορεί να γίνονται κάθε φορά, σε μείζονα εθνικά θέματα.
Η πρωτοφανής ευκολία με την οποία το ΥΠΕΞ προβοκάρει την Εκκλησία, ταυτίζοντας τη με τη Χρυσή Αυγή, θα μπορούσε να δώσει αντίστοιχα το δικαίωμα στον οποιονδήποτε πολίτη ή θεσμικό παράγοντα, να ταυτίσει τους χειρισμούς της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΞ με αλλότρια συμφέροντα, τα οποία δεν σχετίζονται με την υπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας. Τέτοιου είδους ωστόσο αφορισμοί δεν βοηθούν, παρά πυροδοτούν το ήδη τεταμένο κλίμα, με αφορμή τις διεργασίες που είναι σε εξέλιξη για το Σκοπιανό. Όποτε υιοθετήθηκαν τέτοιες διχαστικές λογικές, η χώρα το πλήρωσε πολύ ακριβά.
Δεν ξέρουμε κατά πόσο εξυπηρετείται το εθνικό συμφέρον λοιπόν, όταν η Πολιτεία αποφασίζει να επιτεθεί με τέτοια σφοδρότητα στην Εκκλησία. Θα ήταν προτιμότερο αυτόν τον «τσαμπουκά», κατά το κοινώς λεγόμενο, να τον επιδείξει σε όσους πιέζουν για να βρεθεί άρον-άρον λύση στο Σκοπιανό, και απέναντι σε όσους για να βρεθεί λύση επιχειρούν να κατεδαφίσουν αφενός την εθνική συνείδηση και αφετέρου να παραχαράξουν την ιστορία.
Εν κατακλείδι, η Εκκλησία δεν είναι καλή μόνο για να υποκαθιστά το κράτος και να παρέχει ένα πλούσιο φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο στηρίζοντας τους χειμαζόμενους Ελληνες την περίοδο της κρίσης, και κακή όταν τολμάει να θέσει τις «κόκκινες γραμμές», που κατά την κρίση της πρέπει να μπούνε σε ένα μείζον εθνικό θέμα.
Τέλος, η κυβέρνηση, στο συγκεκριμένο θέμα οφείλει άμεσα να κάνει μια διεξοδική συζήτηση και, αφού καταλήξει σε μια πρόταση, να τη φέρει στη εθνική αντιπροσωπεία, όπου εκεί ο κάθε βουλευτής να αποφασίσει με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.
