Υπό αυτές τις συνθήκες, ο κόσμος θέλει να ελπίσει σε ένα καλύτερο 2018, αλλά πώς όταν υπάρχουν ακόμη αρκετά μέτωπα ανοιχτά;
Αν εξαιρέσει κανείς τις 140.000 αιτήσεις υπαγωγής στον νόμο Κατσέλη, που αφενός θα επανεξεταστούν, αφετέρου έχουν προθεσμία έως το τέλος του 2018, πάνω από 500.000 οικογένειες ήδη ζουν με την ανασφάλεια του πλειστηριασμού και της πρώτης κατοικίας τους. Kαι αυτός είναι ο ένας από τους πολλούς εφιάλτες που έχουμε να αντιμετωπίσουμε το επόμενο διάστημα, μόλις μπει το 2018.
Πολιτικές αυστηρά περιοριστικές, υπερφορολόγηση των μεσαίων στρωμάτων, υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα που διατίθενται μόνο για αποπληρωμή του χρέους.
Σε λίγες μέρες προσμένουμε τον ερχομό ενός νέου χρόνου, ο οποίος όμως τελικά δεν θα διαφέρει πολύ από αυτόν που αποχαιρετάμε.
Οι κυβερνώντες είναι εγκλωβισμένοι στη δική τους εικονική πραγματικότητα, αφού βέβαια εφαρμόζουν πιστά το 3ο μνημόνιο και τα όσα περιλαμβάνει, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για την ίδια λανθασμένη συνταγή που εφαρμόζεται χρόνια τώρα, με τους δανειστές να επιμένουν στην ίδια σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία.
Πρέπει η κυβέρνηση να βρει τη δυναμική που απαιτείται για να πεισθούν οι δανειστές ότι οι επιλογές τους και οι εμμονές τους είναι αδιέξοδες για την Ελλάδα, και κάθε άλλο παρά ενισχυτικές είναι για την Ευρωζώνη. Και όταν λέμε δυναμική δεν εννοούμε φυσικά στη ρητορική και τις επαναστατικές φιλοσοφίες, ούτε σε λεκτικές υπερβάσεις που μόνο αρνητικό κλίμα δημιουργούν. Δυναμική που θα εδράζεται σε επιχειρήματα πολιτικά και οικονομικά, που θα αφοπλίζουν την επιχειρηματολογία των δανειστών και θα δημιουργούν προϋποθέσεις να βρεθούν λύσεις, που δεν θα επιβαρύνουν επιπλέον την κοινωνία και θα ανοίγουν δρόμο για να βγει η οικονομία στο ξέφωτο.
Για να ξεκολλήσει όμως η ελληνική οικονομία, πρέπει να δώσει κίνητρο στους ανθρώπους της ατομικής πρωτοβουλίας και της δημιουργίας, προσφέροντάς τους ένα ασφαλές και ευνοϊκό πεδίο δραστηριοποίησης.
Η υπερφορολόγηση δεν είναι λύση. Δεν είναι λογικό ούτε και αποδοτικό να απαιτείς συνεχώς αυξανόμενες εισφορές από αυτόν που βλέπει τα έσοδά του διαρκώς να μειώνονται, χωρίς να φέρει την κύρια ευθύνη. Οσο οι εκάστοτε κυβερνήσεις συντηρούν μόνο το Δημόσιο, αντί να επιδιώκουν την απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας, τόσο αυτή θα βαλτώνει. Και θα κρατά δέσμιους όλους εκείνους, που αν ήταν πραγματικά ελεύθεροι να εργαστούν, σήμερα η Ελλάδα ενδεχομένως και να ήταν αλλιώς.
Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις, που σπεύδουν να «τακτοποιήσουν» μόνο τα του Δημοσίου, αφήνοντας τον ιδιωτικό τομέα στην τύχη του.
Υπό αυτές τις συνθήκες, ο κόσμος θέλει να ελπίσει σε ένα καλύτερο 2018, αλλά πώς όταν υπάρχουν ακόμη αρκετά μέτωπα ανοιχτά; Όσο το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μοιάζει άλυτο, τόσο θα μεγαλώνει η ανησυχία και η ανασφάλεια.
