Με εργαζόμενους που δηλώνονται ότι δουλεύουν λίγες ώρες την ημέρα ή μερικές ημέρες την εβδομάδα, αλλά με αμοιβές που είναι πολύ χαμηλότερες από τον βασικό μισθό, ο γόρδιος δεσμός της ανεργίας δεν αντιμετωπίζεται.
Το εργασιακό καθεστώς που έχει διαμορφωθεί εξαιτίας της κρίσης στην χώρα δεν τιμά κανέναν. Πόσο μάλλον δεν είναι για πανηγυρισμούς, αφού τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά και η προσγείωση στην πραγματικότητα ανώμαλη. Με εργαζόμενους που δηλώνονται ότι δουλεύουν λίγες ώρες την ημέρα ή μερικές ημέρες την εβδομάδα, αλλά με αμοιβές που είναι πολύ χαμηλότερες από τον βασικό μισθό, ο γόρδιος δεσμός της ανεργίας δεν αντιμετωπίζεται.
Ειδικά σε μία χώρα που η κοινωνία διαρκώς εξαθλιώνεται, και τα 2/3, εάν δεν έχουν περάσει το κατώφλι της φτώχειας, το πλησιάζουν ήδη, εάν συνεχιστεί η ύφεση και η αποεπένδυση.
Συνολικά η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας οφείλει να συνειδητοποιήσει ότι τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να καταπολεμηθεί η Λερναία Υδρα που λέγεται «ανεργία» δεν μπορούν να είναι ούτε αποσπασματικά, ούτε μεμονωμένα.
Χρειάζεται εθνικός σχεδιασμός στη βάση της δημιουργίας θέσεων εργασίας που θα προάγουν την πραγματική απασχόληση και δεν θα μοιράζουν ένα… κομμάτι ψωμί και ένα ξερό μεροκάματο των 400 και 500 ευρώ.
Δηλαδή μισή δουλειά, μισό μεροκάματο και κανένα δικαίωμα στο όνειρο της επαγγελματικής αποκατάστασης. Διότι εάν δει κανείς το ισοζύγιο προσλήψεων και απολύσεων, μαζί με τις χαμένες θέσεις εργασίας λόγω μη ανανέωσης συμβάσεων ανά μήνα, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι το πρόβλημα δεν είναι απλό.
Για αυτό και προκαλεί αρνητική έκπληξη όταν γίνεται επίκληση της αύξησης των προσλήψεων, και ας είναι μερικής απασχόλησης, που σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται τις περισσότερες φορές να δουλεύουν περισσότερες ώρες και να εκχωρούν διάφορα δικαιώματα από αυτά που προβλέπει η σύμβασή τους, και πάνω από όλα να μην έχουν δικαίωμα να προγραμματίζουν όπως θέλουν τη ζωή τους.
Τέτοιες συνθήκες εργασίας ασφαλώς και δεν αποτελούν εγγύηση επαγγελματικής αποκατάστασης, πολλώ δε μάλλον όταν την ίδια ώρα υπάρχουν άνεργοι που έχουν κυριολεκτικά ξεχάσει από πότε έχουν να κάνουν έστω και ένα μεροκάματο διότι δεν πληρούν τις προϋποθέσεις, και έτσι από μήνα σε μήνα καταλήγουν στη λίστα των μακροχρόνια ανέργων, που περιμένουν ένα έκτακτο επίδομα ή το κοινωνικό μέρισμα για να ανασάνουν.
Αυτό και μόνο, θα έπρεπε να έχει κινητοποιήσει τους πάντες ώστε να υιοθετηθούν λύσεις που δεν θα είναι ασπιρίνη στο πρόβλημα, αλλά θα δίνουν πραγματικά διέξοδο επαγγελματικής αποκατάστασης.
Όλα τα άλλα είναι απλά προφάσεις εν αμαρτίαις, προκειμένου οι εκάστοτε κυβερνώντες να αισθάνονται ότι πράγματι αγωνίζονται να δαμάσουν το θηρίο που λέγεται ανεργία.
