Η επιστροφή στην κανονικότητα που επικαλούνται κυβερνώντες και Ευρωπαίοι, δεν αφορά κανέναν άλλο παρά μόνο τους αριθμούς
Ο πρώην Ευρωπαίος Επίτροπος Πιερ Μοσκοβισί, είχε πολύ καιρό να μας θυμηθεί, σε δηλώσεις ωστόσο που έκανε χθες μας τίμησε δεόντως. Ίσως γιατί συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα στις Βρυξέλλες. Ίσως πάλι επειδή αισθάνθηκε την ανάγκη να μας «χρυσώσει το χάπι», και ανέφερε για πολλοστή φορά πως προέχει, μόλις τελειώσει η τρίτη αξιολόγηση, να ανταμειφθούν οι θυσίες του ελληνικού λαού.
Μπορεί σε καθαρά φιλολογικό επίπεδο να το πιστεύει κάτι τέτοιο. Σε καθαρά πρακτικό όμως, ο κ. Μοσκοβισί και οι ομόλογοί του, είναι εκείνοι που επί 8 και πλέον χρόνια τώρα, σε συνεργασία με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, διαπραγματεύονται το ελληνικό πρόγραμμα. Κόβουν και ράβουν όπως θέλουν τις ρυθμίσεις και τα μέτρα που αποφασίζονται κάθε φορά, παρακολουθούν στενά την υλοποίηση του προγράμματος και, όποτε το κρίνουν απαραίτητο, σφίγγουν λουριά και προβάλλοντας παράλογες πολλές φορές απαιτήσεις που αφορούν το κοινωνικό σύνολο.
Σ’ αυτές τις παράλογες απαιτήσεις αναφερόμαστε, διότι κάθε φορά που οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είναι να μας «κεράσουν» τσάι και συμπάθεια, προσπερνούν με θαυμαστή ευκολία τα δύσκολα, εκφράζοντας ευχές περί αναγνώρισης των θυσιών του ελληνικού λαού, και όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού παραμένουν αμείλικτοι διαπραγματευτές.
Ο κ. Μοσκοβισί δεν είπε τίποτα παραπάνω, από όσα λένε χρόνια τώρα όλοι οι εκπρόσωποι των Ευρωπαίων εταίρων που έχουν ασχοληθεί με το ελληνικό πρόγραμμα. Γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι είναι ψηφισμένα τα μέτρα για το 2018 και το 2019, που οι ίδιοι απαίτησαν και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ αποδέχτηκε, βγαίνει τώρα να εκθειάσει τους Έλληνες και να εκφράσει τη βεβαιότητα ότι η ελληνική οικονομία θα επανέλθει στην κανονικότητα.
Χαίρω πολύ, λέμε εμείς, και ας μην ξέρουμε τόσα οικονομικά όσα ο κ. Μοσκοβισί. Μόνο που η κανονικότητα αυτή -συυμπληρώνουμε πάλι εμείς- δεν θα αφορά τους ανθρώπους αλλά τους αριθμούς. Αυτούς τους αριθμούς πάνω στους οποίους σχεδιάστηκε η διάσωση της χώρας μας το 2010, χωρίς ωστόσο μέχρι σήμερα να έχουμε πάρει ανάσα, ούτε εμείς, ούτε ασφαλώς και η Ελλάδα.
Ετσι όπως έχουν εξελιχτεί πλέον τα πράγματα, έχει πάψει να είναι σημαντικός ο χρονικός προσδιορισμός της εξόδου από την κρίση, και το ερώτημα είναι πόσοι θα έχουν αντέξει μέχρι τότε και σε ποιες συνθήκες θα βρίσκονται τα ελληνικά νοικοκυριά όταν συμβεί αυτό. Διότι αν είναι το ελληνικό πρόγραμμα -όπως διατείνονται κυβερνώντες και δανειστές- «να ολοκληρωθεί με επιτυχία» και οι Ελληνες να έχουν φτωχοποιηθεί, δεν έχει κανένα νόημα. Και αυτό το ξέρει τόσο ο κ. Μοσκοβισί, όσο και όλοι εκείνοι που ομνύουν στο όνομα της δημοσιονομικής πειθαρχίας, πιστεύοντας πως αν πιαστούν οι στόχοι των μεγάλων πλεονασμάτων θα ανοίξει ο δρόμος και για το ξεπέρασμα της κρίσης. Αν όμως μέχρι τότε έχουν αφανιστεί όλα τα παραγωγικά κομμάτια της ελληνικής οικονομίας (άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο), δώρον άδωρον.
