Με λίγα λόγια, σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι εργαζόμενοι βρίσκονται με «την πλάτη στον τοίχο», για αυτό και υποχρεώνονται να δεχθούν εργατοκτόνες ρυθμίσεις
Παρά τις αλλαγές που επιχειρούνται, το τοπίο στην αγορά εργασίας παραμένει πολύ δύσκολο, καθώς μετά την κατάργηση όλων των προστατευτικών διατάξεων, έχει οδηγήσει σε τρομερά αδιέξοδα τους εργαζόμενους. Όχι τυχαία, αφού οι αποδοχές των εργαζομένων στην Ελλάδα είναι οι πιο χαμηλές. Προσεγγίζουν μόνο το 65% του αντίστοιχου μέσου ευρωπαϊκού μισθού των 15 της Ευρωπαϊκής Κοινότητας, ενώ παρατηρείται υψηλός βαθμός παραβίασης της εργατικής νομοθεσίας, καθώς το 1/5 του εργατικού δυναμικού απασχολείται ανασφάλιστο, γεγονός που ευνοείται σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο από τους εργοδότες αλλά και από τους εργαζόμενους, οι οποίοι προκειμένου να έχουν ένα μεροκάματο αποδέχονται και τις χειρότερες ρυθμίσεις.
Την ίδια ώρα το συνολικό κόστος εργασίας -άμεσο και έμμεσο της μισθωτής εργασίας- σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες που έχουν γίνει μειώθηκε τα τελευταία δύο χρόνια κατά 30% περίπου.
Επίσης, ένα σημαντικό ποσοστό εργαζομένων, γύρω στο 25%, αμείβεται με τις ελάχιστες αμοιβές, ενώ περίπου το 30% των εργαζομένων με πλήρη απασχόληση αμείβεται χαμηλότερα από τις κατώτατες αμοιβές.
Η συγκέντρωση της ανεργίας στους νέους, καθώς και τα σχετικώς χαμηλά ποσοστά συμμετοχής τους στο εργατικό δυναμικό είναι συμβατά με αυτή την υπόθεση.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι γυναίκες εργαζόμενες αμείβονται κατά 22% λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους τους, γεγονός που έχει άμεση επίπτωση στις συντάξεις των γυναικών, με αποτέλεσμα ο κίνδυνος για τις γυναίκες συνταξιούχους να αντιμετωπίσουν καταστάσεις φτώχειας είναι μεγαλύτερος σύμφωνα με όλες τις έρευνες.
Με λίγα λόγια, σε όλες τις περιπτώσεις οι εργαζόμενοι βρίσκονται με «την πλάτη στον τοίχο», για αυτό και υποχρεώνονται να δεχθούν εργατοκτόνες ρυθμίσεις.
Σε ένα από τα τελευταία δελτία οικονομικών εξελίξεων που εκδίδει ο ΣΕΒ, σημειώνει ότι ζούμε στην Ελλάδα της κρίσης και της μεγάλης ανεργίας, για να καταδείξει ότι η μερική απασχόληση αποτελεί αναγκαίο κακό και πως σε περιόδους ύφεσης όπως αυτή που βιώνουμε, η μερική απασχόληση γίνεται πολλές φορές αναγκαστική επιλογή και για τις επιχειρήσεις αλλά και για τους εργαζόμενους. Αποτελεί δηλαδή μία διέξοδο για επιχειρήσεις που αγωνίζονται να επιβιώσουν σε μία δύσκολη οικονομική συγκυρία δραματικής πτώσης του τζίρου.
Και μπορεί μεν να διασώζονται θέσεις εργασίας που είναι πλέον αρκετές, έστω και με μειωμένη συμμετοχή στην παραγωγή, που μπορεί όμως να βελτιωθεί στα πρώτα σημάδια της ανάκαμψης, όμως για τους εργαζόμενους αυτό είναι ιδιαίτερα σκληρό, καθώς η μείωση του κατώτατου μισθού συμπαρέσυρε όλες τις αμοιβές.
Μόνο όταν η οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει θα μπορέσει να υπάρξει μια αύξηση του κατώτατου μισθού και συνακόλουθα των μέσων αμοιβών, σε ποσοστό αντίστοιχο με τη βελτίωση της παραγωγικότητας, εκτιμά ο ΣΕΒ, που για μία ακόμη φορά συνδέει το λειτουργικό κόστος με την ανταγωνιστικότητα. Αν ήταν όμως έτσι τα πράγματα η Βουλγαρία θα έπρεπε να είναι από τις πιο ανταγωνιστικές χώρες στην Ευρώπη, όμως δεν είναι. Ως εκ τούτου καμία άποψη δεν είναι πανάκεια όσο η πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει με βάση μετρήσιμα στοιχεία, την αισιοδοξία κάποιων πως με τα δύσκολα τελειώσαμε.
