Δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τα παιδιά, ούτε στο πιο απομακρυσμένο χωριό ή νησί, χωρίς δάσκαλο και σχολείο, διότι τότε το μεγάλο και σημαντικό αγαθό, το οποίο είναι η μόρφωση της νέας γενιάς αποτελεί ένα κούφιο σύνθημα
Μπορεί το Υπουργείο Παιδείας πριν από την έναρξη της σχολικής χρονιάς να επαιρόταν ότι είναι όλα έτοιμα και πως δεν θα δημιουργηθούν προβλήματα, ωστόσο, ένα μήνα μετά, η εκπαιδευτική κοινότητα «βράζει», μαθητές αναμένουν δασκάλους και καθηγητές, με αποτέλεσμα να χάνονται πολύτιμες ώρες μαθήματος.
Την ίδια ώρα, στα ΕΠΑΛ, εκπαιδευτικό προσωπικό και μαθητιώσα νεολαία δεν γνωρίζουν ακόμη αν θα πρέπει να παραμείνουν ή όχι στο σχολείο, φοιτώντας σε ένα από τα τμήματα που είναι προς κατάργηση ή έχουν ήδη καταργηθεί.
Όλα τα παραπάνω ασφαλώς και δεν συνάδουν με τα όσα το υπουργείο υποστήριζε με κομπασμό σε ένα επικοινωνιακό κρεσέντο, με προφανή σκοπό τη δημιουργία εντυπώσεων. Η πραγματικότητα ωστόσο ήρθε να διαψεύσει την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, καταδεικνύοντας παράλληλα την άνευ προηγούμενου προχειρότητα, την οποία ωστόσο «πληρώνουν» ακριβά μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί, που με το δίκιο τους είναι ανάστατοι.
Δημοτικά σχολεία στις Βόρειες Σποράδες αλλά και την ηπειρωτική Μαγνησία, ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, υπολειτουργούν καθώς υπάρχουν σημαντικά κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό.
Στα ΕΠΑΛ με το καλημέρα ξεκίνησαν οι καταλήψεις, με αποτέλεσμα να χάνονται πολύτιμες ώρες μαθήματος ενώ μαθητές, γονείς και καθηγητές παραμένουν όμηροι μη γνωρίζοντας τι να πράξουν.
Πόσο όμως μπορεί κανείς να βασιστεί σε ένα σχολείο που δεν μπορεί να εκπληρώσει το σκοπό του;
Μέχρι πότε αυτά τα παιδιά θα είναι πειραματόζωα και θα οδηγούνται από ειδικότητα σε ειδικότητα, επειδή το υπουργείο αποφάσισε να καταργήσει τα μικρά τμήματα, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις που έχει αυτό στον κάθε μαθητή;
Δεν περιμένουμε ασφαλώς απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα. Όμως οφείλουμε να επισημάνουμε πως επειδή η παιδεία είναι εθνική υπόθεση, και επειδή δεν προσφέρεται για μικροκομματικές επιδιώξεις και πρακτικές κάθε σημαντικό θέμα θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ανάλογα.
Η εκπαίδευση δεν αφορά μόνο την καθημερινότητα, αλλά και την προοπτική της χώρας και τους δρόμους του μέλλοντος που βαδίζει η νέα γενιά, και οι επόμενες για αυτό και δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από επιπολαιότητα, ιδεοληψίες και εμμονές.
Αυτό σημαίνει πως όταν επιχειρούνται μεταρρυθμίσεις και τομές στην εκπαίδευση, πρέπει να είναι γερά θεμελιωμένες και να τυγχάνουν ευρύτερης κοινωνικής αποδοχής. Για να γίνει όμως αυτό, πρέπει να λύσουμε πρώτα προβλήματα που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν αυτονόητα λυμένα.
Για παράδειγμα, δεν είναι δυνατόν να αφήνουμε τα παιδιά, ούτε στο πιο απομακρυσμένο χωριό ή νησί, χωρίς δάσκαλο και σχολείο, διότι τότε το μεγάλο και σημαντικό αγαθό, το οποίο είναι η μόρφωση της νέας γενιάς, η μόρφωση των παιδιών μας, θα αποτελεί ένα κούφιο σύνθημα, όπως κούφιες αποδείχτηκαν μέχρι τώρα οι δεσμεύσεις του κ. Κ. Γαβρόγλου πως η σχολική χρονιά ξεκινά χωρίς προβλήματα.
