Προβάλλεται το βραχυπρόθεσμο και κοντόφθαλμο αποτέλεσμα του πλεονάσματος, αγνοώντας όμως (ή μη δίνοντας σημασία) ότι προέρχεται από το στέγνωμα της αγοράς.
Νοικοκυριά και επιχειρήσεις έχουν παρατήσει τη μάχη της πληρωμής των φόρων. Οι άμεσοι φόροι παρουσιάζουν κατάρρευση έως 40%. Από τον Ιούνιο και μετά εισπράττονται κανονικά μόνον οι έμμεσοι φόροι. Δηλαδή το πρωτογενές πλεόνασμα των 3,5 δισ. στο οκτάμηνο Ιανουαρίου Αυγούστου στηρίζεται αποκλειστικά στις αυξήσεις εμμέσων φόρων που επιβλήθηκαν από πέρυσι το καλοκαίρι (σε ΦΠΑ, καύσιμα, τσιγάρα, τέλη τηλεφωνία κλπ). Το άνοιγμα της «ψαλίδας» υπέρ των έμμεσων φόρων δείχνει ότι φόρους πληρώνουν πλέον «με το στανιό» οι καταναλωτές -αδιακρίτως εισοδήματος- και όχι οι φορολογούμενοι. Και όλα αυτά υπό συνθήκες capital control και πληρωμών με κάρτες αλλά και σε μια περίοδο που, θεωρητικά, η χώρα επιστρέφει στην ανάπτυξη και οι φόροι στα εισοδήματα θα έπρεπε να αυξάνονται.
Η υπερφορολόγηση στην Ελλάδα έχει προ πολλού ξεπεράσει όλα τα όρια και τα διεθνή στάνταρ, «σπάζοντας» και όλες τις οικονομικές θεωρίες, τους δείκτες, τα γραφήματα και όλες τις σχετικές μελέτες.
Πλέον, όπως σημειώνουν σύσσωμοι οι παράγοντες της αγοράς, έχει προ πολλού ξεπεραστεί η φοροδοτική ικανότητα ιδιωτών και επιχειρήσεων, οπότε οτιδήποτε λαμβάνει χώρα πλέον είναι γάγγραινα και σαράκι που τρώει τα σωθικά της ήδη καταπονημένης ελληνικής οικονομίας.
Για αυτό και έχει γυρίσει προ πολλού μπούμερανγκ, με αποτέλεσμα οι φόροι όχι μόνο να μη φέρνουν τα προσδοκώμενα έσοδα στο κράτος, αλλά να «πνίγουν» συλλογικά ολόκληρη την οικονομική λειτουργία, αφυδατώνοντάς την από δημιουργικά και απαραίτητα κεφάλαια.
Την ίδια ώρα ό,τι μέτρα λαμβάνονται δεν λαμβάνονται με σχέδιο και στόχευση, αλλά με καθαρά λογικές μπαλώματος σε προηγούμενες τακτικές άναρχων ή βεβιασμένων αποφάσεων. Προβάλλεται το βραχυπρόθεσμο και κοντόφθαλμο αποτέλεσμα του πλεονάσματος, αγνοώντας όμως (ή μη δίνοντας σημασία) ότι προέρχεται από το στέγνωμα της αγοράς.
Όμως έτσι όπως βαδίζουμε, με αυτή την οικονομική και φορολογική πολιτική, η χώρα δύσκολα θα τα καταφέρει. Τα ληξιπρόθεσμα διαρκώς θα αυξάνονται, και από μήνα σε μήνα τα δημόσια ταμεία θα αδειάζουν. Έτσι όμως διευρύνεται ο φαύλος κύκλος των οφειλών που κάθε φορά τροφοδοτεί την επιβολή νέων μέτρων και περικοπών.
Αν οι έχοντες το πρώτο πρόσταγμα στη λήψη αποφάσεων δεν δούνε τη συνολική εικόνα της χώρας, και πως μέσα σ’ αυτή μπορεί να βελτιωθεί και το δικό μας… καλό, όχι βέβαια μέσα από την υπερφορολόγηση αλλά μέσα από πολιτικές ευεργετικές που θα δημιουργούν θετικό περιβάλλον, τότε πολύ σύντομα και πάλι θα αρχίσουν να χτυπάνε καμπανάκια.
