Η λειτουργία του επιχειρηματικού τομέα, η βιωσιμότητά του και η αγορά εργασίας δεν πρέπει να είναι ο στόχος αλλά το μέσο της οικονομικής πολιτικής για τη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής οικονομίας
Την ώρα που όλοι ομνύουν στο όνομα της ανάπτυξης, έρχονται τα στοιχεία διεθνούς έκθεσης να μας προσγειώσουν, στην τραγική διαπίστωση πως έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να επανέλθουμε στην κανονικότητα. Η Ελλάδα λοιπόν διολίσθησε μία θέση χαμηλότερα φέτος στον δείκτη ανταγωνιστικότητας, αφού βρίσκεται στην 87η θέση της παγκόσμιας κατάταξης, πίσω από χώρες όπως η Αλγερία, η Σρι Λάνκα, αλλά και χώρες των Βαλκανίων, όπως η Αλβανία η οποία βρίσκεται στην 77η θέση και η Βουλγαρία.
Οι πλέον προβληματικοί παράγοντες για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα είναι, σύμφωνα με την έκθεση, οι φορολογικοί συντελεστές, η γραφειοκρατία, οι φορολογικοί κανόνες, η πολιτική αστάθεια, η κυβερνητική αστάθεια, η πρόσβαση σε χρηματοδότηση αλλά και η διαφθορά. Ειδικά το θέμα της φορολόγησης, όπως καταγράφεται και σε αυτή την έρευνα, αποτελεί το μεγαλύτερο αγκάθι για την επιχειρηματικότητα. Οι αναλυτές του παγκόσμιου οικονομικού φόρουμ εκτιμούν, ενδεικτικά, ότι πάνω από το 50% των κερδών μίας επιχείρησης καταλήγουν σε φόρους.
Ανάλογα κακές είναι οι επιδόσεις στο μέτωπο της αγοράς εργασίας, όπου η χώρα μας είναι προτελευταία στο κατά πόσον η φορολόγηση επηρεάζει τη βούληση για απασχόληση, και στην τελευταία εικοσάδα όσον αφορά στη δυνατότητα να προσελκύει και να συγκρατεί ταλαντούχους εργαζόμενους.
Το δεύτερο μεγαλύτερο εμπόδιο για το επιχειρείν είναι η αναποτελεσματική κρατική γραφειοκρατία, με την Ελλάδα να κατατάσσεται στην τελευταία επτάδα στην αποτελεσματικότητα των δημόσιων δαπανών, στην αποτελεσματικότητα της Δικαιοσύνης στη διευθέτηση διαφορών και στο «βάρος» των κρατικών ρυθμίσεων.
Γροθιά στο στομάχι οι παραπάνω διαπιστώσεις, οι οποίες ασφαλώς δεν αποτυπώνουν τίποτα παραπάνω από όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι σήμερα ως ελληνική παθογένεια. Το δυστύχημα είναι πως όλοι γνωρίζουν πως η υπερφορολόγηση «στραγγαλίζει» την ανάπτυξη, όλοι διατυπώνουν την άποψη πως αν δεν γίνουν τομές στη δημόσια διοίκηση δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπιστεί η γραφειοκρατία, την ίδια όμως στιγμή όλα παραμένουν στάσιμα, με αποτέλεσμα οι ευκαιρίες να έρχονται και να περνούν χωρίς κανένα θετικό αντίκτυπο για τη χώρα.
Η λειτουργία του επιχειρηματικού τομέα, η βιωσιμότητα του και η αγορά εργασίας δεν πρέπει να είναι ο στόχος αλλά το μέσο της οικονομικής πολιτικής για τη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής οικονομίας. Έτσι η ελληνική οικονομία θα γίνει ανταγωνιστική όταν αλλάξει το μοντέλο ανάπτυξης και όταν θα γίνουν ουσιαστικές διαρθρωτικές αλλαγές.
