Η κοινωνία έχει γίνει σκληρή και αφιλόξενη, ενώ την ίδια ώρα η συνεχής συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους οδηγεί σε περαιτέρω αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού
Βλέποντας ανθρώπους χθες να ξεροσταλιάζουν έξω από ΑΤΜ για να λάβουν το προνοιακό επίδομα, άρχισα να ανατρέχω στο χθες, διαπιστώνοντας τελικά ότι το δίχτυ στοιχειώδους ασφάλειας που είχε δημιουργηθεί κάποτε στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους, έχει πληγεί φέρνοντας στη ζωή των πολιτών το φόβο και την ανασφάλεια για το μέλλον. Το επίπεδο διαβίωσης έχει υποβαθμιστεί και τα δικαιώματα των πολιτών αποτελούν σε πολλούς τομείς πλέον νοσταλγική ανάμνηση του παρελθόντος ενισχύοντας περισσότερο την ανασφάλεια, το άγχος και την αβεβαιότητα σε όλα τα επίπεδα. Όταν τα ποσοστά ανεργίας στην Ελλάδα της κρίσης παραμένουν σε υψηλά επίπεδα και η πτώση των εισοδημάτων συνεχίζεται ακάθεκτη, ανατρέπεται η καθημερινότητα και απειλείται όχι µόνο η κοινωνική θέση αλλά και η αξιοπρέπεια πολλών ανθρώπων.
Σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν µε τον ορατό φόβο ότι μπορεί να βρεθούν σε δυσμενή θέση εάν χάσουν τη δουλειά τους. Παρά τις διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης για ανάκαμψη, η αγορά παραμένει συρρικνωμένη, συντηρώντας τις ουρές ανέργων και το κοινωνικό κράτος κατακρημνίζεται αφήνοντας απροστάτευτους πολλούς από τους συνανθρώπους µας.
Η κοινωνία έχει γίνει σκληρή και αφιλόξενη, ενώ την ίδια ώρα η συνεχής συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους οδηγεί σε περαιτέρω αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού. Σε µια κοινωνία η οποία βρίσκεται επί σειρά ετών σε κρίση και έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα στη συνοχή της, είναι απολύτως λογικό η εμπιστοσύνη να αποδυναμώνεται και η καχυποψία των πολιτών να αναπαράγεται.
Ο µμεγαλύτερος όμως κίνδυνος στην περίοδο της κρίσης είναι η απώλεια της ανθρωπιάς µας και η αποπροσωποποίησή µας, για αυτό και είναι ανάγκη να αντισταθούμε στην συνεχή υποβάθμιση και την απαξίωση της ζωής µας, διεκδικώντας αυτά που έχουμε στερηθεί. Αξιοπρεπή διαβίωση, ασφάλεια και ηρεμία. Η θέληση για µια καλύτερη ζωή δεν μπορεί να εκφράζεται µε παθητικότητα, φυγή, απομόνωση και επιθετικότητα. Αντί να επιτρέψουμε στον φόβο και την αβεβαιότητα να γκρεμίσουν ό,τι µας έχει απομείνει, ας προσπαθήσουμε να διευρύνουμε την αλληλεγγύη στη γειτονιά, στην πόλη, στον χώρο εργασίας. Κάποιοι θεωρούν ρομαντισμό να μιλάει κανείς για αλληλεγγύη στην αρνητική κατάσταση που µας περιβάλλει. Ωστόσο η ανάληψη συλλογικών πρωτοβουλιών μπορεί να μειώσει τις καταστροφικές συνέπειες της διάρρηξης της κοινωνικής συνοχής και να αμβλύνει την αποµόνωση και τον φόβο στην καθηµερινότητά µας. Μπορεί να αποτελέσει ένα µικρό οχυρό αντίστασης στην κρίση.
