Μέχρι σήμερα, αυτό που αισθάνονται οι Έλληνες είναι ότι όλες οι θυσίες που έκαναν πήγαν βρόντο, για αυτό και το ένα μνημόνιο διαδέχεται το άλλο, τα μέτρα δίνουν και παίρνουν, λες και αυτό είναι αυτονόητο
Εκτός όλων των άλλων, η υπόθεση της Eldorado, του Ελληνικού αλλά και άλλες τόσες υποθέσεις επενδύσεων, οι οποίες έχουν σκαλώσει τα τελευταία χρόνια, επιβεβαιώνουν πως όλα είναι θέμα της στρατηγικής που επιλέγει η κάθε κυβέρνηση και των μηνυμάτων τα οποία εκπέμπει η οικονομία.
Διότι η οικονομία είναι θέμα ψυχολογίας. Ποιος επιχειρηματίας μπορεί να σκεφθεί σοβαρά να επενδύσει όταν οι τράπεζες χρηματοδοτούν με το σταγονόμετρο, οι δημόσιες υπηρεσίες αδυνατούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις και οι κανόνες είναι άγνωστοι ακόμη και για την επόμενη ημέρα;
Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι υπάρχουν μαγικές συνταγές. Ή ότι μπορούν να γίνουν θαύματα. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, έχουμε συνειδητοποιήσει ως πολίτες αυτής της χώρας ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Εκείνο που απογοητεύει και ανησυχεί περισσότερο, δεν είναι τόσο η εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που βιώνουμε, όσο ο φόβος και η μεγάλη ανασφάλεια για το αύριο.
Διότι, όταν υπάρχει ανασφάλεια και αβεβαιότητα η κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει. Ούτε φυσικά μπορεί να βασίσει τις προσδοκίες της στις υποσχέσεις και στις δεσμεύσεις, που κυρίως αποτυπώνουν προθέσεις.
Έτσι όμως κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει το αύριο. Κανείς δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής ακόμη και εάν έχει πέντε δραχμές στην άκρη. Και μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο η ανασφάλεια, μαζί με την πεποίθηση ότι ούτε τώρα θα βγούμε από την κρίση.
Καμία χώρα δεν μπόρεσε να πάει μακριά μετά από ανάλογη κρίση σαν τη δική μας, χωρίς ελπίδα, όραμα και προπάντων σχέδιο. Ίσως για αυτό και η ανησυχία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη.
Με τις προθέσεις και μόνο, η επιστροφή στην κανονικότητα, η οποία πολυδιαφημίζεται το τελευταίο διάστημα, δεν επιτυγχάνεται.
Ειδικά, αν ισχύουν τα σενάρια που βλέπουν τις τελευταίες ώρες τη δημοσιότητα ότι υφίσταται ανοιχτό ενδεχόμενο λήψης νέων μέτρων το 2018. Όσο παραμένει θολό το τοπίο, όλα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.
Και θα γίνονται δυσκολότερα, όσο δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι αυτά που έχουν συμφωνηθεί θα τηρηθούν και ότι θα γίνει προσπάθεια να βρεθούν μέτρα και πολιτικές, που θα ανακουφίσουν τους διαρκώς χειμαζόμενους πολίτες.
Μέχρι σήμερα, αυτό που αισθάνονται οι Έλληνες είναι ότι όλες οι θυσίες που έκαναν πήγαν βρόντο, για αυτό και το ένα μνημόνιο διαδέχεται το άλλο, τα μέτρα δίνουν και παίρνουν, λες και αυτό είναι αυτονόητο
