Αν πιστεύουμε όμως πως πράγματι το δημόσιο χρειάζεται μεταρρύθμιση, πρώτος ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος οφείλει να δείξει πως εκτός από το να το λέει, το εννοεί κιόλας
Διαβάζοντας τις ανακοινώσεις των συνδικάτων του δημοσίου τομέα, ειλικρινά δυσκολεύομαι να καταλάβω, την κατηγορηματική αντίθεση -η οποία τείνει να γίνει εμμονή- στην διαδικασία της αξιολόγησης την οποία απορρίπτουν συλλήβδην προβάλλοντας μία σειρά από επιχειρήματα.
Και όμως ένα από τα βασικότερα και διαχρονικότερα προβλήματα του κράτους είναι η δημόσια διοίκηση και κυρίως η αξιολόγηση υπαλλήλων, στελεχών και υπηρεσιών στον δημόσιο τομέα συνολικά.
Δεν ξέρω αν είναι προαπαιτούμενο ή όχι, εκτιμώ ωστόσο πως ακόμη και αν δεν ήταν, έπρεπε οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι να επιδιώκουν να αξιολογηθούν.
Δεν συμφωνούμε ασφαλώς με το «δίλημμα» που θέτει σχεδόν εκβιαστικά το Υπουργείο Διοικητικής μεταρρύθμισης, ότι όποιος δεν αξιολογηθεί δεν θα έχει δικαίωμα στην κινητικότητα και θ ’αποκλείεται επί της ουσίας από τις προαγωγές και τις μισθολογικές αυξήσεις. Εξίσου όμως αρνητική αίσθηση προκαλεί η άρνηση των αρμοδίων θεσμικών οργάνων του δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου να κάτσουν σε ένα τραπέζι και να βρούνε την χρυσή τομή με την πολιτική ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου.
Ο σκοπός της αξιολόγησης οφείλει να διασφαλίζει πως θα αντιστοιχούν πλήρως οι θέσεις εργασίας με τις πραγματικές ανάγκες του Δημοσίου και ιδίως των υπουργείων, που έχουν βρει καταφύγιο και πάλι την τελευταία 2ετία δεκάδες «μανδαρίνοι», ώστε να είναι σαφές ότι ο καθένας που απασχολείται με συγκεκριμένο ωράριο και μισθό, αφενός κάνει σωστά την δουλειά του, αφετέρου σωστά βρίσκεται με βάση τα προσόντα και την εμπειρία του στην συγκεκριμένη θέση.
Τι πιο λογικό απ΄ αυτό. Το ίδιο άλλωστε δεν γίνεται και μάλιστα με πιο σκληρούς όρους στον ιδιωτικό τομέα; Από τον απλό εργαζόμενο στην παραγωγή μέχρι τον προϊστάμενο και τον διευθυντή μίας επιχείρησης αξιολογούνται καθημερινά από τον εργοδότη τους.
Να συμφωνήσουμε αν θέλετε, πως η διαδικασία της αξιολόγησης πρέπει να γίνει μα αντικειμενικά κριτήρια. Ασφαλώς και επιβάλλεται να τηρηθεί αυτό. Αν πιστεύουμε όμως πως πράγματι το δημόσιο χρειάζεται μεταρρύθμιση, πρώτος ο δημοσιοϋπαλληλικός κόσμος οφείλει να δείξει πως εκτός από το να το λέει, το εννοεί κιόλας.
Η αξιολόγηση γενικά ως έννοια, όπως πολύ σωστά είπε ένας παλιός ακαδημαϊκός προχθές στον SKAI, οφείλει να διατρέχει το σύνολο του δημοσίου Τομέα, γιατί μόνο έτσι τόσο το κράτος όσο και η ελληνική κοινωνία θ’ αποκτήσουν σταδιακά κουλτούρα υπευθυνότητας απέναντι στον Ελληνα πολίτη που πληρώνει μέσω της φορολογίας για το κονδύλι της μισθοδοσίας χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους σε πλήθος οργανισμών που εποπτεύονται άμεσα ή έμμεσα από το κράτος.
Στο κάτω – κάτω εν έτει 2017 αυτό που προέχει είναι το Δημόσιο, αν πρέπει να προάγονται, να προωθούνται με αξιοκρατία οι πλέον αποτελεσματικοί και προσοντούχοι υπάλληλοι, προς όφελος του πολίτη που καθημερινά συναλλάσσεται με τις δημόσιες υπηρεσίες.
