Τόσο αυτονόητο μα τόσο μακρινό ως προοπτική, αν σκεφτεί κανείς πως, πλέον, στα πέντε παιδιά που αποφοιτούν στην Ελλάδα, τα τρία μεταναστεύουν για να βρούνε δουλειά στο εξωτερικό
Παίρνοντας αφορμή από το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ μετά την ανακοίνωση των βάσεων, σύμφωνα με το οποίο ένα μεγάλο ποσοστό παιδιών επέλεξε να σπουδάσει εντός έδρας, μου επιβεβαιώθηκε για μία ακόμη φορά πως ολοένα και περισσότερα πλέον νοικοκυριά αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις σπουδές των παιδιών τους.
Εχοντας λοιπόν συναίσθηση τα παιδιά των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι οικογένειές τους, υποχρεώνονται πολλές φορές να διαφοροποιήσουν τις επιλογές τους ώστε να έχουν τελικά τη δυνατότητα να σπουδάσουν.
Παραμερίζουν ακόμη και αυτό που εμείς είχαμε ως ευκαιρία σε άλλες εποχές, να ζήσουμε δηλαδή τη φοιτητική ζωή, και έτσι, προκειμένου να μπορέσουν να σπουδάσουν, μένουν εντός έδρας.
Και εδώ στον Βόλο σε αυτόν τον τομέα είμαστε τυχεροί, διότι υπάρχει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με πολύ καλό επίπεδο και πολύ καλές σχολές, ώστε οι ευκαιρίες επιλογής σχολών να είναι μεγάλες. Όμως ενδεχομένως το ίδιο να μην ισχύει για κάποια άλλα παιδιά, σε άλλες πόλεις που δεν έχουν την τύχη να έχουν Πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ … στα πόδια τους. Τι γίνεται άραγε με αυτά τα παιδιά; Την απάντηση δίνουν αρκετά από τα ρεπορτάζ τα οποία έγιναν τις τελευταίες μέρες και ήταν άκρως διαφωτιστικά.
Ετσι μάθαμε ότι υπήρξαν επιτυχόντες οι οποίοι κάνοντας μία δεύτερη σκέψη και βάζοντας κάτω τα οικονομικά της οικογένειας αποφάσισαν τελικά να εγκαταλείψουν το όνειρο των σπουδών και να βγούνε στο μεροκάματο, διότι προέχει η επιβίωση έναντι της μόρφωσης. Επίσης πληροφορηθήκαμε για αριστούχους μαθητές, οι οποίοι ενώ μπορούσαν να περάσουν π.χ. στην Ιατρική, επέλεξαν μία σαφώς «κατώτερη σχολή» που δεν έχει τόσες πολλές απαιτήσεις, ώστε να μπορούν να δουλεύουν και παράλληλα να σπουδάζουν, αφού οι οικογένειες αδυνατούν να τους εξασφαλίσουν το μηνιάτικο των σπουδών.
Ενδεχομένως να μη μάθουμε ποτέ την έκβαση περιπτώσεων σαν τις προαναφερθείσες, σίγουρα όμως είναι από εκείνα τα θέματα που δεν σ’ αφήνουν ανεπηρέαστο.
Δεν υπάρχει πιο δύσκολη δοκιμασία για ένα παιδί το οποίο δίνει τη μάχη να εξασφαλίσει την εισαγωγή του σε ένα ΑΕΙ ή ένα ΤΕΙ, να μπαίνει το δίλημμα της επιλογής σχολής με γνώμονα την οικονομική κατάσταση της οικογένειας. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους εκατοντάδες γονείς που από την μια πλευρά χαίρονται και αισθάνονται δικαιωμένοι για την επιτυχία των παιδιών τους, από την άλλη όμως έχουν να σκεφτούν πώς θα μπορέσουν να φανούν αντάξιοι των υποχρεώσεων που έχουν ως γονείς ώστε τα παιδιά να μπορέσουν να σπουδάσουν.
Ίσως για αυτό σε σχέση με άλλες χρονιές ακόμη και στα social media αυτό που παρατήρησα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση είναι ότι οι περισσότεροι, κάτω από τις ευχές συγγενών και φίλων για την επιτυχία των παιδιών τους, εξέφραζαν μονότονα την ίδια ευχή: Με το καλό να ξεκινήσει και να τελειώσει τις σπουδές, και μακάρι η Ελλάδα όταν τελειώσει να μπορεί να του προσφέρει μία δουλειά αντίστοιχη με τις γνώσεις που θα έχει πάρει». Τόσο αυτονόητο μα τόσο μακρινό ως προοπτική, αν σκεφτεί κανείς πως, πλέον, στα πέντε παιδιά που αποφοιτούν στην Ελλάδα, τα τρία μεταναστεύουν για να βρούνε δουλειά στο εξωτερικό.
