Το γεγονός ότι το 52% των νοικοκυριών, λόγω της υψηλής ανεργίας και της φτώχειας που έχουν προκαλέσει τα μνημόνια, ζει από τις συντάξεις των ηλικιωμένων μελών του, δεν είναι απλή υπόθεση
Η κοινωνία των 2/3 ήρθε… για να μείνει. Σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες εφαρμόζουν προγράμματα αντιμετώπισης των κοινωνικών ανισοτήτων, η Ελλάδα, που αντιμετωπίζει οξύτατα φαινόμενα ακραίας φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού, βραδυπορεί, καθώς οι παρεμβάσεις που έχουν υιοθετηθεί μέχρι τώρα λειτουργούν ως ασπιρίνες.
Δυστυχώς πλέον η ζήτηση για κοινωνική μέριμνα από την πλευρά των πολιτών είναι έντονη, ενώ η προσφορά από το κράτος χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα και διοικητικές δυσλειτουργίες. Κοινωνικές ομάδες όπως οι μακροχρόνιοι άνεργοι, οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας, οι οικογενειάρχες με χαμηλό εισόδημα, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ηλικιωμένοι και τα άτομα με αναπηρία που χρήζουν ειδικής μέριμνας, λαμβάνουν κοινωνική προστασία με στο «σταγονόμετρο».
Και όμως πρόκειται για ομάδες που βιώνουν τη συσσώρευση χρεών, τη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης, τη μείωση των εισοδημάτων και την αύξηση των φόρων. Για αυτούς χρειάζεται δραστικές παρεμβάσεις και όχι αποσπασματικές πρωτοβουλίες.
Και αυτή την κοινωνική καθίζηση την επιβεβαιώνει ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός των οικογενειών, που εξυπηρετούνται από τα κοινωνικά παντοπωλεία σε όλη την Ελλάδα. Μάλιστα η ραγδαία αυτή αύξηση παρατηρείται ακόμη και σε περιοχές που θεωρούνταν ότι πλήττονται λιγότερο από την οικονομική κρίση σε σχέση άλλες πιο λαϊκές γειτονιές.
Οι κοινωνικές υπηρεσίες των δήμων κάνουν ό,τι μπορούν, όμως αν δεν υπήρχε η ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμά τους για χορηγίες ώστε να γεμίζουν τα ράφια των κοινωνικών παντοπωλείων, τα πράγματα θα ήταν δύσκολα.
Το ενδιαφέρον του κόσμου να προσφέρει προϊόντα στα κοινωνικά παντοπωλεία είναι πράγματι συγκινητικό, όπως επίσης ουσιαστική η συνδρομή των σταθερών χορηγών (συγκεκριμένα σούπερ μάρκετ, ιδιώτες, επαγγελματίες, άτομα που βοηθούν συνειδητά). Σε συνδυασμό ακόμη με το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης που θεσπίστηκε, δίνουν μία ανάσα σε ορισμένες κατηγορίες οικογενειών, όμως δεν λύνουν το πρόβλημα.
Το γεγονός ότι το 52% των λαϊκών νοικοκυριών στη χώρα μας, λόγω της υψηλής ανεργίας και της φτώχειας που έχουν προκαλέσει τα μνημόνια ζει από τις συντάξεις των ηλικιωμένων μελών του, δεν είναι απλή υπόθεση. Πολλώ δε μάλλον όταν οι προοπτικές για οικονομική και κοινωνική ευημερία αποτελούν ακόμη ένα άπιαστο όνειρο.
Νομίζουμε ότι είναι η ώρα τα αρμόδια υπουργεία να εκπονήσουν ένα στρατηγικό σχέδιο αντιμετώπισης της φτώχειας με υπευθυνότητα, και πάνω από όλα στοχευμένο, που δεν θα αφορά στη διαχείριση της φτώχειας, αλλά θα δημιουργεί προϋποθέσεις για την ενίσχυση και ουσιαστική στήριξη του εισοδήματος αυτών των οικογενειών.
