Δεν ήταν εύκολο το τριήμερο που πέρασε για το πράσινο στρατόπεδο. Και αντιπαρέρχομαι γρήγορα όσα αφορούν στο σκέλος των ανακοινώσεων για τα ψηφοδέλτια, για να σταθώ κυρίως στις απαντήσεις που έδωσε στους επικριτές στα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και στο ίδιο του το κόμμα και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Οι ομιλίες του φυσικά… εντέχνως δομημένες για να ενισχυθεί το θυμικό όσο έπρεπε φυσικά των πράσινων αξιωματούχων, εμπεριείχε όμως και πολλά μηνύματα, εντός, εκτός ΠΑΣΟΚ αλλά και για ολόκληρη την κοινωνία.
Περιγράφοντας μία άσχημη οικονομική κατάσταση και φορτώνοντας αποκλειστικά τα λάθη στους προηγούμενους ο ΓΑΠ εμμέσως πλην σαφώς συνέστησε υπομονή και κουράγιο στους Έλληνες, αφού δείχνουν να επιβεβαιώνονται όσοι εκτιμούν ότι θα ανεβεί στη ΔΕΘ με «άδειο καλάθι».
Και μπορεί φυσικά χωρίς καμία αμφιβολία να είναι «λεβεντιά» έστω και μετεκλογικά να μιλάς με ανοιχτά χαρτιά στους πολίτες για το τι τους περιμένει, δεν σημαίνει αυτό ωστόσο ότι οι θιγμένοι δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται, πολλώ δε μάλλον ακόμη και να υποστηρίζουν ότι άλλα περίμεναν και άλλα βλέπουν, όταν ξέρουν ή πολύ απλά τους προετοιμάζεις ότι δεν έχουν να προσδοκούν τίποτα ή αυτά που έχεις να τους δώσεις, θα δοθούν με το σταγονόμετρο και υπό την αίρεση πάντα ότι η οικονομία θα πάει καλύτερα.
«Η φτώχεια θα ήταν τεράστια με πρώτα θύματα τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα. Η ύφεση διαρκής. Η δυνατότητα του Κράτους να πληρώνει μισθούς και συντάξεις ανύπαρκτη. Η Ελλάδα δεν θα γυρνούσε απλώς λίγο πίσω. Θα έμπαινε στη μαύρη τρύπα της εξαθλίωσης για πολλά χρόνια μπροστά. Αυτό ήταν που ανατρέψαμε», επεσήμανε ο πρωθυπουργός εξαίροντας παράλληλα «την επιμονή, αντοχή και αποφασιστικότητα του ελληνικού λαού και παράλληλα δεσμεύτηκε για στήριξη, με καλύτερες συντάξεις, των χαμηλοσυνταξιούχων που με την θυσία τους συνέβαλαν στο να σωθεί η πατρίδα, όταν ανακάμψει η οικονομία.
Χρονοδιαγράμματα μην περιμένετε, δεν θα μπορούσαν άλλωστε να δοθούν λένε οι γνωρίζοντες τα «μυστικά της οικονομίας», πώς να συνεχίσει κανείς απτόητος στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, αναρωτιέμαι εγώ.
Δεν ξέρω πώς αισθάνθηκαν και εάν ικανοποιήθηκαν οι «πράσινοι» σίγουρα πάντως μία αμηχανία θα την ένιωσαν. Λόγω και των ημερών γαρ, καθώς 36 χρόνια μετά, οι γενικόλογες υποσχέσεις και οι παροτρύνσεις για «μία νέα επανάσταση» μπορεί να ακούγονται εύηχες στα αυτιά όλων, σίγουρα όμως δεν δίνουν λύση στα προβλήματα. Της καθημερινότητας του καθενός μας που δεν μπορείς να την παραβλέψεις, ούτε να παραπέμψεις δανειστές και υποχρεώσεις στο απώτερο μέλλον.
Αυτό το κάνουν μόνο οι πολιτικοί τα τελευταία χρόνια μιλώντας στο λαό, γι’ αυτό και ολοένα και περισσότερο χάνουν την αξιοπιστία τους.
Απαντήσεις με αστερίσκους…
