Χαμηλό βαρομετρικό…

χαμηλό-βαρομετρικό-493733

Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει και το τελευταίο διάστημα νιώθει κανείς ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το καλοκαίρι μάς αποχαιρετά σιγά – σιγά… υποδεχόμαστε το φθινόπωρο και ενώ κάποτε εξ ορισμού μπορεί να νιώθαμε απογοητευμένοι και μελαγχολικοί, τώρα όμως και επί της ουσίας νιώθουμε κάπως…
Το νιώθει κανείς στην καθημερινή πρακτική που έχει γίνει πιο δύσκολη, στα ωχ και τα ουφ που ακούει από το διπλανό του, όταν βαριαναστενάζει και πάει λέγοντας.
Μήπως τελικά «πήραμε τη ζωή μας λάθος» ή όπου θέλει αυτή μας πάει; Ερωτήματα που δύσκολα κανείς μπορεί να δώσει απάντηση, εάν δεν επιχειρήσει και ψυχολογική προσέγγιση στο θέμα. Αυτά υπό άλλες συνθήκες, διότι στις μέρες μας είναι ηλίου φαεινότερο ότι η ψυχολογία μας συναρτάται άρρηκτα από τα ακούσματα και τα βιώματα της ημέρας.
Αντικατοπτρίζεται στον προσωπικό Γολγοθά τού καθενός να εξασφαλίσει καλύτερη ποιότητα ζωής, πιο βελτιωμένες συνθήκες εργασίας αλλά και ασφάλεια για το αύριο.
Έννοιες που όσο περνούν οι μέρες γίνονται ολοένα και πιο οικείες. Στις δημοσκοπήσεις που διαβάζουμε και που ξεκάθαρα φαίνεται ότι οι πολίτες είναι πλέον τρομοκρατημένοι για το άγνωστο που έρχεται και νιώθουν χαμένοι στην αβεβαιότητα, στην απλή καθημερινότητα που οι περισσότεροι περιμένουν να περάσει το 24ωρο όπως – όπως, ελπίζοντας ότι η επόμενη μέρα ίσως να είναι καλύτερη.
Το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί. Ως ανθρώπους και ως λαό. Έχουμε χάσει την αυτοπεποίθησή μας, η ψυχολογία μας δεν υπερβαίνει τα όρια του «χαμηλού βαρομετρικού» και ουσιαστικά βαδίζουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Έχω την αίσθηση ότι το πρόβλημα είναι περισσότερο σοβαρό από τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης που βιώνουμε ή από τα μέτρα που έχει επιβάλλει η ένταξή μας στην τρόικα.
Έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν προσδοκούμε πλέον τίποτα. Και για να μην είμαι υπερβολική, δεν έχουμε ελπίδα ότι θα φανεί φως στο τούνελ σύντομα. Με κομμένα φτερά προσπαθούμε όχι να πετάξουμε… αλλά να διατηρηθούμε έστω στα χαμηλά. Και αυτό σε κάνει απαισιόδοξο, διευρύνει τα αδιέξοδα, οδηγεί σε λανθασμένα μονοπάτια. Όποτε οι Έλληνες κόντρα στα δεδομένα και στις συνθήκες που επικρατούσαν πέτυχαν κάτι, ήταν γιατί ως λαός πίστευαν στο ακατόρθωτο. Ήταν αιθεροβάμονες, πίστευαν και έπαιρναν δύναμη να τα βάλλουν με τους ισχυρούς. Τώρα νιώθουν ευνουχισμένοι, εγκαταλελειμμένοι, απροστάτευτοι και αυτό για να αλλάξει χρειάζονται πολλά. Δεν εξαντλείται μόνο σε πολιτικές, αλλά χρειάζεται έμπνευση, όραμα και στόχους. Αλλιώς όπως και οι έχοντες την εξουσία, έτσι και εμείς θα συνεχίσουμε να διαχειριζόμαστε μία μίζερη καθημερινότητα, που αντί για σημάδια βελτίωσης διαρκώς χειροτερεύει.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου