Η Πολιτεία έπρεπε να έχει προκηρύξει μέσω ΑΣΕΠ ή μιας οποιασδήποτε διαδικασίας τις θέσεις από τον περασμένο Φεβρουάριο
Το πρόβλημα με τους συμβασιούχους είναι δεκαετιών. Προσλαμβάνονται για να καλύψουν μια έκτακτη ανάγκη, και κάθε δύο με τρία χρόνια προκύπτουν τα ίδια προβλήματα.
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις μοίραζαν υποσχέσεις, οι συμβάσεις τους παρατείνονταν και μετά τη διαρκή ανανέωση των συμβάσεων οι συμβασιούχοι ουσιαστικά μετατρέπονταν σε τακτικούς υπαλλήλους που διεκδικούν μόνιμες θέσεις στο δημόσιο.
Γι’ αυτή την εξέλιξη δεν φταίνε οι συμβασιούχοι. Φταίνε πρωτίστως εκείνοι που, αντί να καλύπτουν τις κενές οργανικές θέσεις με τις νόμιμες διαδικασίες, κατέφευγαν στην εύκολη λύση της πρόσληψης συμβασιούχων.
Δημιουργούσαν έτσι μια εκλογική πελατεία την οποία κρατούσαν σε εργασιακή ομηρία για μεγάλο χρονικό διάστημα, μέχρι τελικά να δώσουν το πράσινο φως για νέες μονιμοποιήσεις.
Το ίδιο συμβαίνει και τώρα, με τους συμβασιούχους στην καθαριότητα των δήμων να κινητοποιούνται για να διεκδικήσουν ό,τι πέτυχαν και όλοι οι οργανωμένοι συμβασιούχοι στο παρελθόν. Αφού το πέτυχαν και άλλοι θέλουν να είναι οι επόμενοι που θα μονιμοποιηθούν. Προεκλογικά άλλωστε η σημερινή κυβέρνηση είχε δεσμευτεί επ’ αυτού.
Αυτό όμως δεν συνιστά ισότιμη μεταχείριση εργαζομένων, ούτε φυσικά ισονομία και ισοπολιτεία με χιλιάδες άλλους συμβασιούχους σε διάφορες θέσεις που δούλεψαν το 8μηνό τους και αποχώρησαν με τη λήξη της σύμβασής τους.
Η Πολιτεία έπρεπε να έχει προκηρύξει μέσω ΑΣΕΠ ή μιας οποιασδήποτε διαδικασίας τις θέσεις από τον περασμένο Φεβρουάριο, δίνοντας έτσι την ευκαιρία με ίσους όρους σε όλους τους ενδιαφερόμενους να διεκδικήσουν μία μόνιμη θέση.
Κάποια στιγμή στην Ελλάδα θα πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν συμβασιούχοι δύο και τριών ταχυτήτων. Θα πρέπει να πάψουν να υφίστανται «πατρίκιοι και πληβείοι». Όλοι πρέπει να έχουν το δικαίωμα να διεκδικήσουν επί ίσοις όροις σταθερή εργασία. Και προς αυτή την κατεύθυνση έχω την αίσθηση ότι θα πρέπει να λειτουργήσει και το συνδικαλιστικό κίνημα για να δικαιώσει τον ρόλο του.
