Η αντίληψη ότι η ανάπτυξη και οι επενδύσεις θα έρθουν μέσω αυτόματου πιλότου επειδή έκλεισε η αξιολόγηση, είναι ανεδαφική
Μετά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, ένας μετά τον άλλο όλοι οι εκπρόσωποι των παραγωγικών δυνάμεων στη χώρα μιλούν δημοσίως και τονίζουν την ανάγκη για ανάπτυξη, που θα φέρει και σημαντική αύξηση της απασχόλησης.
Όλοι επίσης αναγνωρίζουν πως για να συμβεί αυτό χρειάζονται ιδιωτικές επενδύσεις, με στόχο δηλαδή το κέρδος, που θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας και τα εισοδήματα.
Η αντίληψη ότι η ανάπτυξη και οι επενδύσεις θα έρθουν μέσω αυτόματου πιλότου επειδή έκλεισε η αξιολόγηση, είναι ανεδαφική, και αυτό διότι θα πρέπει να συντρέξουν πολλές προϋποθέσεις μέχρι νέα κεφάλαια να πέσουν στην πραγματική οικονομία.
Αυτό που κυρίως απαιτείται και ευτυχώς πλέον το αναγνωρίζουν και στην κυβέρνηση είναι αλλαγή του μείγματος πολιτικής, με δεδομένους τους στόχους προσαρμογής, ώστε να έλθει η ανάπτυξη μία ώρα αρχύτερα.
Για αυτό και δικαίως η επιχειρηματική κοινότητα, θέτει σχεδόν επιτακτικά την ανάγκη άμεσα να υπάρξει μείωση των φορολογικών συντελεστών και κίνητρα για παραγωγικές επενδύσεις, με ταυτόχρονη και αυτόματη περικοπή των λειτουργικών δαπανών του κράτους στον βαθμό που η πάταξη της φοροδιαφυγής παραμένει ανέφικτη.
Η περαιτέρω μείωση της ανεργίας επίσης δεν θα είναι εύκολη υπόθεση, καθώς ένα μεγάλο ποσοστό των ανέργων είναι σήμερα μακροχρόνια άνεργοι. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα οποία παρουσιάζει ο ΣΕΒ στο τελευταίο εβδομαδιαίο δελτίο, «συνολικά, κατά το 1ο τρίμηνο του 2017, το ποσοστό ανεργίας μειώθηκε στο 23,3% από 23,6% το προηγούμενο τρίμηνο και 24,9% το αντίστοιχο τρίμηνο του 2016».
Σύμφωνα με τον ΣΕΒ, η διατήρηση μίας σύγχρονης αγοράς εργασίας στην εποχή, μετά το πέρας της προσαρμογής με τα μνημόνια, αποτελεί απαραίτητο συστατικό μίας βιώσιμης αναπτυξιακής διαδικασίας.
Θα μπορούσε κανείς επ’ αυτού βέβαια να πει πολλά, ανάλογα από ποια πλευρά προσεγγίζει τα πράγματα. Αν εξετάσει κανείς την αγορά εργασίας με τη ματιά του επιχειρηματία που θέλει να επενδύσεις, ασφαλώς και οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις στη βάση ενός πλαισίου που θα επιτρέπει ακόμη μεγαλύτερη μείωση του κόστους εργασίας, είναι η ιδανική λύση.
Εκ μέρους των εργαζομένων ωστόσο κάτι τέτοιο θα επέτεινε ακόμη περισσότερο την εργασιακή ανασφάλεια που ήδη υπάρχει στο εργατικό δυναμικό. Για όσους παραμένουν στην ανεργία, ενδεχομένως το παραπάνω διακύβευμα να μην υφίσταται καν. Σε κάθε περίπτωση όμως καμία από τις παραπάνω προϋποθέσεις δεν μπορεί από μόνη της να εγγυηθεί την ανάπτυξη, αν προηγουμένως δεν έχει ανοιχτεί διάπλατα ο δρόμος για αυτή.
