Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, οφείλει να επαναπροσδιορίσει τη στάση του απέναντι στα κρούσματα έξαρσης βίας
Ένας 11χρονος μαθητής αφήνει την τελευταία του πνοή μέσα στο σχολείο από αδέσποτη σφαίρα. Ολόκληρη η Ελλάδα έχει συγκλονιστεί από το γεγονός. Η ΕΛ.ΑΣ. είναι επί ποδός, οι γονείς του παιδιού ζητούν δικαίωση, οι κάτοικοι του Μενιδίου κάνουν πορείες στους δρόμους ζητώντας μεγαλύτερη αστυνόμευση και ο υφυπουργός Μετανάστευσης δηλώνει πως ο θάνατος του 11χρονου ήταν «μία στραβή».
Όποιος τον άκουσε θα πρέπει τουλάχιστον να ανατρίχιασε. Όσο και να θέλει ο υφυπουργός Μετανάστευσης να καλύψει την ανεπάρκεια της αστυνόμευσης στη Δυτική Αττική, τέτοιες κουβέντες δεν μπορεί να λέγονται από κυβερνητικά χείλη.
Η αύξηση της εγκληματικότητας είναι δεδομένη. Δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται «στραβή» ο θάνατος ενός 11χρονου παιδιού και τα όσα επακολούθησαν. Και καλό θα είναι όποιος δεν είναι ειδικός σε θέματα προστασίας του πολίτη, να μην παίρνει δημόσια θέση στα πράγματα, αν είναι να εκφράσει απόψεις σαν αυτή που εξέφρασε ο κ. Μπαλάφας.
Όταν όλοι αναγνωρίζουν ότι η επιχειρησιακή ετοιμότητα της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.) φθίνει καθημερινά λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό και υλικοτεχνική υποδομή, και όταν όλοι μηδενός εξαιρουμένου παραδέχονται πως για την αποτελεσματική αντιμετώπιση της διαρκώς αυξανόμενης εγκληματικότητας είναι απαραίτητο να υπάρξει εθνικός σχεδιασμός, όλα τα άλλα περιττεύουν.
Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, οφείλει να επαναπροσδιορίσει τη στάση του απέναντι στα κρούσματα έξαρσης βίας και να επανασχεδιάσει το πλαίσιο παρέμβασής του, ώστε οι πολίτες να μπορούν να νιώθουν ασφαλείς.
Αν αυτό προϋποθέτει περισσότερα αστυνομικά τμήματα και περισσότερο προσωπικό, όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι οι αστυνομικοί και τα συνδικαλιστικά τους όργανα, θα πρέπει το αρμόδιο υπουργείο να βρει τον τρόπο για να τα εξασφαλίσει μέσα από την αναδιοργάνωση της δομής λειτουργίας της ΕΛ.ΑΣ., που είναι ο κατεξοχήν φορέας παροχής ασφάλειας στους πολίτες.
Η αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης και συνεργασίας των πολιτών με τους θεσμικούς φορείς ελέγχου του εγκλήματος είναι απαραίτητος όσο ποτέ. Στην περίπτωση των πρόσφατων γεγονότων στο Μενίδι, αλλά και στα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες στον απόηχο της τραγωδίας με θύμα τον 11χρονο, αυτή η σχέση εμπιστοσύνης έχει διαρραγεί.
Μπορεί να μην είναι η ώρα να αποδοθούν ευθύνες για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για αυτό, είναι η ώρα όμως να ληφθούν αποφάσεις. Η κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργεί με γκέτο ή με άβατα.
