Μπροστά στον κίνδυνο της ακροδεξιάς επέλασης όλοι συνασπίζονται, ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου η Ευρώπη, να μη γευτεί μία «εκλογική τραγωδία»
Τις τελευταίες μέρες ολόκληρη η Ευρώπη ζει και αναπνέει στον ρυθμό του Μακρόν. Κέντρο και δεξιά, Βρυξέλλες και Βερολίνο δείχνουν όλοι να έχουν «βρει τον άνθρωπό τους» για την προεδρία της Γαλλίας, στο πρόσωπο του Εμανουέλ Μακρόν, που βρέθηκε στην κορυφή των προτιμήσεων των πολιτών στον πρώτο γύρο των προεδρικών, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τη Μαρίν Λεπέν και το Εθνικό Μέτωπο.
Μπροστά στον κίνδυνο της ακροδεξιάς επέλασης όλοι συνασπίζονται, ενώνουν τις δυνάμεις τους προκειμένου η Ευρώπη, να μη γευτεί μία «εκλογική τραγωδία».
Όλοι βγήκαν και συνεχάρησαν τον κ. Μακρόν. Μέχρι εδώ όλα καλά, και επίσης αναμενόμενες οι θετικές αντιδράσεις για τη μη επικράτηση της Λεπέν στον πρώτο γύρο. Διότι δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει και δεύτερος γύρος, και μέχρι και την καταμέτρηση και της τελευταίας ψήφου, ολόκληρη η Ευρώπη είναι σίγουρο ότι θα κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα.
Αυτό που ωστόσο κατά την ταπεινή μας άποψη θα περίμενε κανείς να συμβεί από την επομένη κιόλας του πρώτου γύρου, είναι να ανοίξει μία συζήτηση και για την επόμενη μέρα Μακρόν. Διότι από ό,τι τουλάχιστον διάβασα, το πολιτικό στίγμα του φαβορί για τη γαλλική Προεδρία δεν είναι και τόσο ευκρινές.
Θολές προτάσεις, μεγάλα λόγια και υποσχέσεις που μπορεί να ακούγονται καλές στα αυτιά όλων και ειδικά του γαλλικού λαού, όμως ο κ. Μακρόν προς το παρόν εκτός από τις γενικόλογες επισημάνσεις για την Ευρώπη και τα όσα διαδραματίζονται στη γηραιά ήπειρο, αποφεύγει επί της ουσίας να πάρει θέση.
«Σε έναν χρόνο αλλάξαμε την εικόνα της γαλλικής πολιτικής», δήλωσε ο Εμανουέλ Μακρόν μπροστά στους ενθουσιώδεις υποστηρικτές του, την Κυριακή του πρώτου γύρου, δεσμευόμενος ότι θα είναι ο πρόεδρος των πατριωτών απέναντι στην απειλή των λαϊκιστών. Δεν ξέρουμε ακόμη τι πρεσβεύει για τη μετανάστευση, για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Και το επισημαίνουμε αυτό διότι πριν από κάποια χρόνια, όταν αποχωρούσε από το Προεδρικό Μέγαρο ο Νικολά Σαρκοζί για να αναλάβει ο Φρανσουά Ολάντ, όλοι πανηγύριζαν, δηλώνοντας πως ξεκινά μία νέα εποχή στην Ευρώπη. Αυτό παρέμεινε μία προσδοκία ανεκπλήρωτη και ο Ολάντ αποχώρησε κακήν-κακώς χωρίς καν να βάλει ξανά υποψηφιότητα.
Αυτό και μόνο το παράδειγμα αρκεί για να μην πανηγυρίζει κανείς πριν κρίνει την επόμενη μέρα Μακρόν, που ολόκληρη η Ευρώπη θέλει να ελπίζει ότι θα είναι καλύτερη.
