Πάντα πρέπει κάποιος να παίζει το ρόλο του κακού. Αρκεί αυτό να μην αποτελεί διατεταγμένη υπηρεσία, αλλά συνειδητή επιλογή γιατί έτσι υπαγορεύουν τα πιστεύω του.
Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί να κρίνει κανείς με θετικό ή αρνητικό τρόπο τις παρεμβάσεις των τελευταίων ημερών που επιχειρούν τα Κεντρικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τηλεοπτικά δίκτυα και μεγάλες εφημερίδες, υποστηρίζοντας ή αποδοκιμάζοντας πτυχές της κυβερνητικής πολιτικής.
Σταχυολογώντας κανείς τη στάση που κρατούν βγάζει αβίαστα το συμπέρασμα ότι σε πολλές περιπτώσεις συδιαμορφώνουν και τα επόμενα βήματα της κυβερνητικής πολιτικής.
Θα μπορούσε βέβαια κανείς να ισχυριστεί ότι «υπαγορεύουν» μέχρι ενός βαθμού και αυτές τις πολιτικές, αλλά χωρίς αποδείξεις πώς να το κάνεις; Κινδυνεύεις, όντας μάλιστα δημοσιογράφος, να χαρακτηριστείς «προδότης» του κλάδου. Είναι όμως μερικά πράγματα που δεν χωνεύονται με τίποτα.
Είναι δημοσιογραφία να υποδεικνύεις στο συνδικαλιστή πώς θα μιλήσει και τι θα πει και αν δεν σου αρέσουν και αυτά που λέει, να τον «απαξιώνεις» γιατί έτσι βολεύει κάποιους;
Είναι δημοσιογραφία να μοιράζεις μπράβο ή συγχωροχάρτια αντίστοιχα σε πολιτικές που για να αποτιμηθούν χρειάζεται βάθος χρόνου;
Δεν είναι δυνατόν να «στήνονται» κάθε φορά στον τοίχο όσες κοινωνικές ή επαγγελματικές ομάδες αποφασίζουν να διαμαρτυρηθούν διότι νιώθουν ότι τα συμφέροντά τους θίγονται. Γιατί δηλαδή είναι «συντεχνιακό» το συμφέρον του φορτηγατζή, του καθηγητή, του μεταλλεργάτη και του Δεητζή και δεν είναι του Καψή, του Λιάρου ή και όλων ημών που όταν αισθανόμαστε ότι θίγονται τα δικά μας συμφέροντα «κατεβάζουμε» τους διακόπτες της ενημέρωσης της κοινής γνώμης;
Απίστευτες καταστάσεις εξελίσσονται κάθε βράδυ στα δελτία ειδήσεων. Ακόμη πιο απίστευτα πράγματα γράφονται κάθε μέρα σε ορισμένες στήλες μεγάλων εφημερίδων που επιχαίρουν ή και ακόμη πιέζουν την Κυβέρνηση να προχωρήσει "πιο σκληρά» για να βάλει τάξη στο Κράτος…. Μέχρι φυσικά η Κυβέρνηση «να βάλει χέρι και στους ίδιους». Διότι φοροφυγάδες και εισφοροφυγάδες δεν υπάρχουν μόνο στη Μύκονο και το Κολωνάκι, αλλά και ορισμένοι μεγαλοκαναλαράρχες και μεγαλοεφημεριδάδες είναι αυτοί που «χρωστάνε» στο Δημόσιο τα μαγαζιά τους. Όσο έχουν ασυλία, θα χαϊδεύουν τους κυβερνώντες και θα «τσαλακώνουν» κάθε κοινωνική και συνδικαλιστική διεκδίκηση στο βωμό των επιταγών της τρόικας. Μόλις αντιληφθούν ότι «κινδυνεύει» και το δικό τους σπίτι ή η ασυλία τους τέλειωσε… θα αρχίσουν τις κωλοτούμπες ευαισθησίας υπέρ του κοινωνικού συνόλου.
Μέχρι τότε το βήμα που θα προσφέρεται σε όσους διεκδικούν να εκφράσουν τις θέσεις τους -άλλες σωστές και άλλες λανθασμένες- θα είναι κατ΄ επίφαση, μόνο και μόνο για να παρέχεται το απαραίτητο άλλοθι ότι γίνεται διάλογος και διαβούλευση. Μέχρι να βρεθεί κάποιος που να έχει το τσαγανό να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Και να είναι αποφασισμένος μετά ότι θα τον «φάει το σκοτάδι» της ενημέρωσης και της προβολής.
Όσο γι’ αυτούς που σχολιάζουν ότι δεν υπάρχουν υπουργοί να βγούνε να υπερασπιστούν τις επιλογές της Κυβέρνησης, δεν υπάρχει λόγος. Το κάνουν… ορισμένοι μεγαλοδημοσιογράφοι καλύτερα από αυτούς.
Τηλεδικεία…
