Ουσιαστικά και όχι διαδικαστικά οφείλει πλέον το Εργατικό Κέντρο Βόλου να αντιμετωπίσει το νέο κύμα ανεργίας που ήδη ξεσηκώνεται στην περιοχή με ανεξέλεγκτες συνέπειες για τη συνέχεια.
Με δεδομένο ότι η ανεργία ήδη στην περιοχή είχε σκαρφαλώσει στο 15% δεν είναι καθόλου απίθανο μέχρι το τέλος του 2010 να φτάσει και το 18%, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για ολόκληρη την περιοχή.
Όσοι βιώσαμε από οποιαδήποτε θέση την αποβιομηχάνιση της δεκαετίας του ’90 γνωρίζουμε από πρώτο χέρι και τις καταστροφικές συνέπειες για την περιοχή, αλλά και πόσα χρόνια και τι προσπάθειες χρειάστηκαν για να σηκώσουμε ξανά κεφάλι.
Τα συνδικάτα εκτός από τις διαπιστώσεις και τα ευχολόγια οφείλουν πλέον άμεσα να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Όχι μόνο σε επίπεδο καταγγελτικό και κινητοποιήσεων. Οφείλουν να προχωρήσουν ένα βήμα πιο μπροστά και να καταθέσουν τις προτάσεις τους, βάζοντας τους τοπικούς φορείς προ των ευθυνών τους.
Το να διοργανώσουν μία απεργία ή ένα συλλαλητήριο για να καταγγείλουν τον άλφα ή τον βήτα εργοδότη είναι το ένα βήμα που πρέπει να γίνει και, ούτως ή άλλως, γίνεται και τώρα. Επιβάλλεται όμως να προκύψουν και άλλες μορφές δράσης και όσοι τέλος πάντων επιθυμούν να ακολουθήσουν να το κάνουν.
Δεν είναι απαραίτητο πάντα ή σίγουρο ότι «χαϊδεύοντας αυτιά» ή δίνοντας απεριόριστο περιθώριο σε έναν εργοδότη ή μία κατασκευάστρια εταιρία που αφήνει στο δρόμο αιφνιδιαστικά το προσωπικό της θα πετύχουμε κάτι παραπάνω.
Κανείς δεν είπε να κλείσουν τα εργοστάσια ή να ποινικοποιηθεί η επιχειρηματικότητα.
Πρέπει όμως οπωσδήποτε να αντιληφθούν και οι εργοδότες ότι δεν είναι δυνατόν κάθε φορά το εύκολο θύμα να είναι ο εργαζόμενος, που καλείται εν τέλει να πληρώσει για λάθη, παραλείψεις και αδυναμίες που άλλοι προκάλεσαν.
Στη χθεσινή συνεδρίαση της ολομέλειας του ΕΚΒ αναλύθηκαν τα προβλήματα σε όλες σχεδόν τις τοπικές βιομηχανίες, αλλά και σε δημοτικές επιχειρήσεις που το προσωπικό πληρώνεται με δυσκολία.
Ωστόσο και πάλι μπροστά στις κομματικές σκοπιμότητες ορθώθηκαν τείχη ασυνεννοησίας, διχασμού και διχογνωμίας. Οι μεν από εδώ και οι δε… από εκεί. Να πλειοδοτούν σε αγωνιστικότητα και μαχητικότητα, χωρίς φυσικά να τους νοιάζει εάν σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να καπελώνουν τον αγώνα ή τα θέλω των ίδιων των εργαζομένων.
Έτσι δουλειά δεν γίνεται. Όσο υπάρχει αυτή η συνειδητή επιλογή της διάσπασης των δυνάμεων, τόσο τα προβλήματα που διογκώνονται δεν θα επιλύονται. Και την ίδια στιγμή θα οργιάζουν οι απολύσεις, οι διαθεσιμότητες και τα προγράμματα τής εκ περιτροπής εργασίας,
Μπορεί να μην είναι ώρα να αποδοθούν ευθύνες, είναι σίγουρα όμως η ώρα να αναμετρηθούν όλοι με το «μπόι τους και τις δυνάμεις τους» και να ασχοληθούν με τα πραγματικά προβλήματα των εργαζομένων. Να αφήσουν κατά μέρος τις κομματικές παρωπίδες. Τα προβλήματα επείγονται λύσεων. Ούτε επιδερμικά ούτε με εμπάθεια και σκοπιμότητα. Υπάρχει πάντα ο τρίτος δρόμος. Ας τον ακολουθήσουν. Άπαντες.
Νέο κύμα ανεργίας…
