Όσο χρήματα στα δημόσια ταμεία δεν μπαίνουν, ο φαύλος κύκλος της απληρωσιάς όχι μόνο θα συνεχίζεται αλλά θα διευρύνεται
Ζητούμε πίσω τη ζωή μας… το σύνθημα των παραγωγικών φορέων της Βορείου Ελλάδος, που σε ανοιχτή τους επιστολή -όπως διάβασα- προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλο, τον πρωθυπουργό, τους πολιτικούς αρχηγούς, υπουργούς, βουλευτές και δημόσιους φορείς, κρούουν το καμπανάκι.
Τους ζητούν να λάβουν σοβαρά υπόψη την κραυγή αγωνίας τους και επισημαίνουν ότι οι Έλληνες είναι πλέον απογοητευμένοι αλλά απελπισμένοι.
Capital controls, κακοδιαχείριση ενός δαιδαλώδους και γραφειοκρατικού δημόσιου τομέα, φορολογική εξαθλίωση και λανθασμένες επιλογές των κυβερνώντων και του δημόσιου τομέα, οι οποίοι χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι δεν υπάρχει δουλειά και χρήμα στην αγορά, εξαθλιώνουν τους Έλληνες πολίτες με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς ακινήτων και κινητών, για οφειλές που δεν καταβάλλονται, όχι γιατί δεν θέλουν αλλά γιατί δεν μπορούν.
Ένωσαν λοιπόν τη φωνή τους και ζητούν το αυτονόητο: Να σταματήσουν να τιμωρούν την επιχειρηματικότητα. Να μπει επιτέλους ένα φρένο στους φόρους, τα χαράτσια και τις περικοπές που δεν έχουν σταματημό, διότι ο κόσμος αδυνατεί να ανταπεξέλθει.
Ζητούν να πάψει το κράτος να τιμωρεί την ελληνική επιχειρηματικότητα, αλλά και κάθε Έλληνα, με υπερτροφικούς φόρους, πρόστιμα, κυρώσεις, κατασχέσεις.
Δεν είναι δυνατόν η καθημερινότητα των πολιτών να περιστρέφεται μόνο γύρω από τις πληρωμές μπροστά από ένα γκισέ. Ακόμη και τράπεζα… που λέει ο λόγος να είχε ο καθένας, πάλι δεν θα μπορούσε με τη συχνότητα που πλέον έρχονται οι επιβαρύνσεις να πληρώνει κανείς και να είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του.
Για αυτό και προκαλεί εντύπωση πως κάθε φορά επιλέγεται η εύκολη λύση των περικοπών, όταν όλοι γνωρίζουν πως όσο θα συρρικνώνονται οι αποδοχές τόσο θα μεγαλώνει και η αδυναμία πληρωμής των υποχρεώσεων. Χρήματα στα δημόσια ταμεία δεν θα μπαίνουν και ο φαύλος κύκλος της απληρωσιάς θα συνεχίζεται.
Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, λέει το ρητό, που έχει γίνει πλέον σύνθημα στα χείλη των περισσοτέρων Ελλήνων.
Δεν είναι τυχαίο ότι από μήνα σε μήνα τα χρέη στο δημόσιο αυξάνονται και όσες νέες ρυθμίσεις και να έρθουν δεν πρόκειται τίποτα να διορθωθεί αφού δεν κυκλοφορεί καινούργιο χρήμα.
Έχεις, πληρώνεις, δεν έχεις, δεν πληρώνεις. Έτσι, τα χρέη συσσωρεύονται και τα ταμεία βαίνουν από το κακό στο χειρότερο.
Όταν ένας στους δύο Έλληνες καθυστερεί να πάει στον γιατρό γιατί δεν έχει λεφτά, όταν η ζωή του 75% των Ελλήνων χειροτέρεψε μετά την κρίση και όταν ένα στα δύο νοικοκυριά δηλώνει πως το κύριο εισόδημα προέρχεται από τη σύνταξη των μελών του, δεν μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος. Πολλώ δεν μάλλον όταν η κατάσταση αυτή χειροτερεύει μέρα με τη μέρα αντί να βελτιώνεται.
