Το ΔΝΤ και οι ευρωπαίοι πήραν ό,τι ήθελαν και έδωσαν … αέρα κοπανιστό. Τόσο απλά και τόσο κυνικά
Δεν ξέρω τελικά τι είναι πιο θλιβερό. Να ακούς τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών να λέει ότι ο συμβιβασμός είναι επώδυνος και θα πονέσουν οι έλληνες, ή αυτά καθαυτά τα μέτρα. Τραγικός πρωταγωνιστής ο Ε. Τσακαλώτος, μίας διαπραγμάτευσης που μας βυθίζει ακόμη περισσότερο στη φτώχεια.
Το χειρότερο είναι ότι τελικά αποδέχτηκαν αυτά που το ΔΝΤ ζητούσε εδώ και ενάμιση χρόνο. Νέες δηλαδή επώδυνες περικοπές στις συντάξεις και μείωση του αφορολόγητου στα 5.900, παρακαλώ. Επί κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου το αφορολόγητο ήταν στις 7 χιλιάδες, ανέβηκε στις 9,5, ο ΣΥΡΙΖΑ τότε τους κατήγγειλε και υποσχόταν να το ανεβάσει στις 12.000 ευρώ , αλλά αντί των 12 χιλιάδων το κατεβάζει «ηρωικά» κάτω από τις 6 χιλ. (5.600 για τους άγαμους, 5.900 για τους υπόλοιπους). Σκέψου να μη διαπραγματεύονταν κιόλας τι μέτρα θα επιβάλλονταν.
Και είμαστε ακόμη στην αρχή, διότι η συζήτηση συνεχίζεται. Τα εργασιακά δεν έχουν κλείσει και κανείς ακόμη δεν ξέρει… τι ολετήρας μας περιμένει σε αυτό τον τομέα.
Μα αν αυτό μπορούσε ο κ. Τσακαλώτος και η κυβέρνησή του, δεν κατάλαβα τελικά, γιατί τους πήρε τόσο χρόνο να συμφωνήσουν; Για να πειστεί πιο εύκολα π.χ. η Καρακώστα και ο Ζουράρις να ψηφίσουν τα μέτρα; Αφού είπαμε… έχουν ταχθεί για να σώσουν τη χώρα, όπερ σημαίνει θα τα ψηφίσουν και θα πούνε και ένα τραγούδι.
Τι ήταν τελικά για εκείνους το πιο τραγικό που απαιτούσαν οι δανειστές και τόσο καιρό πηγαινοέρχονται Αθήνα – Βρυξέλλες και συζητούσαν; Μειώσεις ζητούσαν, μειώσεις συμφώνησαν. Και στις συντάξεις και στο αφορολόγητο.
Για ποιο λόγο έπρεπε να φτάσουμε στο παραπέντε, η οικονομία να κλυδωνίζεται, οι καταθέσεις να κάνουν φτερά και η αγορά να στενάζει; Για να μπορέσουν να προετοιμάσουν το έδαφος για τα νέα δεινά που έρχονται; Για να υποκριθούν ότι αγωνίζονται; Για να πέσει πιο… μαλακά το επόμενο μνημόνιο; Όποια απάντηση θέλετε, διαλέγετε. Άλλωστε εδώ που φτάσαμε μόνο στο Μαξίμου καμώνονται ότι κάτι πέτυχαν. Ολόκληρος ο ελληνικός λαός, ανεξαρτήτως κόμματος, πιστεύει ότι έχουμε υποστεί ακόμη μία ήττα που θα την πληρώσουμε ακριβά σε όλα τα επίπεδα. Και επαναλαμβάνω, δεν έχουμε τελειώσει ακόμη. Τα δύσκολα τώρα αρχίζουν, διότι εκτός από τα μέτρα αυτά, που ήταν η βάση της συμφωνίας για να επιστρέψουν οι δανειστές, μέχρι τελικά να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση κανείς από εμάς δεν γνωρίζει τι επιπλέον μας επιφυλάσσει η μοίρα.
Ουσιαστικά, η μόνη διαπραγμάτευση που έκανε το Μαξίμου ήταν η υπαναχώρηση από τα συμφωνηθέντα, και η προσπάθεια ώστε η μείωση των συντάξεων να μετατεθεί στο 2020, ώστε να υπάρχει ο πολιτικός χρόνος για την κυβέρνηση να ανασυνταχθεί.
Το ΔΝΤ και οι Ευρωπαίοι πήραν ό,τι ήθελαν και έδωσαν … αέρα κοπανιστό. Αν το 2018 καταγραφεί υστέρηση στον στόχο του πλεονάσματος, οι δύο μειώσεις (αφορολόγητο και συντάξεις) θα εφαρμοστούν το 2019. Τόσο απλά και τόσο κυνικά.
Όσο κυνική είναι και η ομολογία Τσακαλώτου ότι τα μέτρα είναι επώδυνα για τον ελληνικό λαό, υποκύπτοντας σε μία συμφωνία που είναι χειρότερη από εκείνες που καταδίκαζε πριν από δύο χρόνια ο ίδιος και οι σύντροφοί του, «στήνοντας» δημόσια δικαστήρια στις πλατείες.
