Αναρωτιέμαι, αλήθεια, τι θα συνέβαινε αν αντί για το «κλείστε την αξιολόγηση» η παρότρυνση ήταν «τρενάρετε όσο μπορείτε»;
Στην κόψη του ξυραφιού ή κοντά σε συμφωνία; Στο ερώτημα αυτό, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, κανείς δεν μπορούσε να απαντήσει με σιγουριά. Ούτε καν οι επαΐοντες του Μαξίμου, που τις τελευταίες μέρες με διαρροές εξέφραζαν τη βεβαιότητα ότι επίκειται κλείσιμο της αξιολόγησης δεν μπορούν πλέον να υποστηρίξουν μία τέτοια θεωρία.
Από ώρα σε ώρα, και από μέρα σε μέρα, τα δεδομένα πλέον ανατρέπονται με τέτοια ταχύτητα που πραγματικά εδώ ταιριάζει αυτό που λέμε «δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει». Και αυτό φυσικά δεν γίνεται μόνο με ευθύνη της κυβέρνησης αλλά εξαιτίας της στάσης των δανειστών, που κάθε φορά που φαίνεται ότι υπάρχει μία σύγκλιση επανέρχονται βάζοντας νέα ζητήματα, με πρώτο και καλύτερο το ΔΝΤ, που επιμένει σε απαιτήσεις που ασφαλώς και δεν είναι δυνατόν να γίνουν αποδεκτές.
Και την ίδια στιγμή στο εσωτερικό πληθαίνουν οι φωνές εκείνων που πιέζουν να κλείσει η αξιολόγηση, εκφράζοντας μία σειρά από επιχειρήματα για τους λόγους που πρέπει αυτό να γίνει όσο το δυνατόν συντομότερα ώστε να μην επιστρέψουμε στο σημείο μηδέν.
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, αν αντί για το «κλείστε την αξιολόγηση» η παρότρυνση ήταν «τρενάρετε όσο μπορείτε», τι θα γινόταν;
Διαπραγματεύονται, πράγματι, για κάτι καλύτερο οι κυβερνώντες, ή απλά ροκανίζουν τον χρόνο μέχρι να βρούνε τον τρόπο που θα «σερβίρουν» στον λαό και στο κομματικό τους ακροατήριο τα νέα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν;
Αναρωτήθηκε άραγε κανείς, είναι μεγαλύτερο το κόστος της παρατεταμένης ρευστότητας που δημιουργούν οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις από το κόστος που θα έχουν τα νέα μέτρα;
Και όσοι πιέζουν τελικά, έχουν συνειδητοποιήσει πως ουσιαστικά αυτό που ζητούν έστω έμμεσα, είναι να ολοκληρωθεί μία διαδικασία που στην εφαρμογή της περιλαμβάνει σκληρές και επώδυνες ρυθμίσεις;
Εύλογα ερωτήματα που είμαι σίγουρη ότι απασχολούν τους περισσότερους πολίτες αυτής της χώρας, που εκτός από τις εκτιμήσεις, τα ενδεχόμενα και τα σενάρια που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, έχει να αντιμετωπίσει και μία καθημερινότητα διόλου στρωμένη με πέταλα.
Αντιθέτως αυτό που κυριαρχεί, είναι η ανασφάλεια και ο προβληματισμός. Όσο θα συνεχίζεται το «ράβε- ξήλωνε», τα πανηγύρια χωρίς αντίκρισμα, η απόσταση που μας χωρίζει από το πλήρες αδιέξοδο θα εκμηδενίζεται.
Δεν συμφωνούμε με όσους σπεύδουν να προεξοφλήσουν την καταστροφή, όμως παραμένουμε εξίσου επιφυλακτικοί με εκείνους που διαπραγματεύονται, όμως δεν κατάφεραν να πείσουν ότι αυτά τα εννοούν κιόλας.
