Η απόδοση των μέτρων καταγράφεται στο άψυχο χαρτί. Την ίδια ώρα όμως ασθενείς δεν ξέρουν εάν θα είναι ζωντανοί και αύριο
Δεν υπάρχει πιο σκληρό και απάνθρωπο πράγμα την ώρα που ο ασθενής δίνει τη μάχη να κρατηθεί στη ζωή, να σπεύδει η ίδια η Πολιτεία να του αφαιρεί αυτό το δικαίωμα, μειώνοντας τη φαρμακευτική δαπάνη για τη θεραπεία του.
Η αναφορά ακουμπά τα όσα διαδραματίζονται τους τελευταίους μήνες στα δημόσια νοσοκομεία όλης της χώρας με τους καρκινοπαθείς. Δεν είναι μόνο το Αχιλλοπούλειο που έχει μπει στον «κόφτη» των θεραπειών, αλλά όλα τα νοσηλευτικά ιδρύματα, αφού οι δαπάνες που πρέπει να περιοριστούν δεν κάνουν διακρίσεις.
Πως είναι όμως δυνατόν οι ίδιοι περιορισμοί, που για παράδειγμα μπορεί να τίθενται σε άλλους τομείς του Δημοσίου, να υπάρχει απαίτηση να ισχύουν και για την υγεία; Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές. Μιλάμε για καρκινοπαθείς που πασχίζουν να έχουν μία δεύτερη ευκαιρία για να ζήσουν, και που δυστυχώς για το κράτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά απλοί και άψυχοι αριθμοί.
Έτσι ελαφρά την καρδία… σπεύδει το Υπουργείο Υγείας να επιβάλλει μαχαίρι στη φαρμακευτική δαπάνη αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα έχει αυτό σε όσους ακόμη και μες τα χιόνια πήγαιναν στο νοσοκομείο για να υποβληθούν στη θεραπεία τους, προκειμένου να έχουν το δικαίωμα να παλέψουν κόντρα στο θάνατο.
Έτσι δημιουργούνται δύο ειδών ταχυτήτων καρκινοπαθείς. Αυτοί που έχουν χρήματα και μπορούν να υποβληθούν σε ποιοτική χημειοθεραπεία ή ακτινοθεραπεία σε κάποιο ιδιωτικό νοσηλευτήριο, και εκείνοι που δεν έχουν και περιμένουν σε λίστες αναμονής στα νοσοκομεία και με ψαλιδισμένες θεραπείες γιατί τα χρήματα για τη φαρμακευτική δαπάνη δεν φτάνουν.
Ελέω της λιτότητας λοιπόν χάνονται άνθρωποι. Πεθαίνουν ασθενείς γιατί δεν έχουν τη δυνατότητα να λάβουν εγκαίρως τη σωστή θεραπεία και διότι οι περικοπές που έχουν γίνει έχουν υποβαθμίσει τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας. Όσο και εάν το παλεύουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές που ευτυχώς υπάρχουν και δίνουν τη μάχη για να σώσουν συνανθρώπους, κάθε μέρα αγόγγυστα παρά τα προβλήματα που και οι ίδιοι αντιμετωπίζουν, ως απόρροια αυτών των περικοπών που δυσκολεύουν τη δουλειά τους.
Όμως οι ανάγκες πλέον είναι πολλές. Λόγω της πτώσης του οικογενειακού εισοδήματος, οι πολίτες στράφηκαν στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας και καθώς οι κυβερνήσεις περιέκοψαν τις δαπάνες υγείας, η ποιότητα της φροντίδας επιδεινώθηκε, η πρόσβαση στις υπηρεσίες περιορίστηκε και οι πόροι και οι υποδομές υγείας απαξιώθηκαν.
Εφαρμόστηκαν μέτρα για τον έλεγχο των δαπανών και τη χρηματοδότηση των υπηρεσιών υγείας, μέτρα που σχετίζονται με την ένταση και την ποιότητα των δημόσια χρηματοδοτούμενων υπηρεσιών υγείας και μέτρα για τον έλεγχο του κόστους. Και από χρόνο σε χρόνο, οι περιορισμοί φυσικά αυξήθηκαν, με αποτέλεσμα σήμερα να παραπέμπονται ασθενείς ακόμη και σε ιδιώτες που άλλες φορές είναι συμβεβλημένοι και άλλες όχι με τον ΕΟΠΥΥ προκειμένου να συνεχιστούν θεραπείες.
Η απόδοση των μέτρων καταγράφεται στο άψυχο χαρτί. Την ίδια ώρα όμως ασθενείς παίζουν τη ζωή τους κορώνα-γράμματα και δεν ξέρουν εάν θα είναι ζωντανοί και αύριο για να συνεχίσουν τον αγώνα της επιβίωσης. Κόντρα σε οικονομικούς υπολογισμούς και λογιστικούς στόχους. Απάνθρωπο και εγκληματικό.
