Κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει το αύριο, όσο δε νιώθει ασφαλής ακόμη ότι μπορεί να υπάρξει διέξοδο
Ολα είναι θέμα ψυχολογίας, μου έλεγε συνομιλώντας γνωστή έμπορος του Βόλου, που παρότι αισιόδοξη από τη φύση της, χθες δεν την αναγνώρισα. Θα μου πείτε που να τη βρει την αισιοδοξία, όταν το όλο κλίμα είναι απογοητευτικό;
Δεν κουνιέται φύλο μου είπε και με αποστόμωσε. Ποιος εργαζόμενος και ποιος συνταξιούχος θα καταναλώσει όταν θα πρέπει να καλύψει ανάγκες των παιδιών του που είναι άνεργα και όταν καθημερινά βομβαρδίζεται από σενάρια για νέες δραματικές μειώσεις; Κάθε ημέρα και μια μεγάλη ή μικρότερη ομάδα βρίσκεται στο στόχαστρο. Σταθερή «αξία» σε όλα τα σενάρια όσοι κατάφεραν να έχουν μια σύνταξη πάνω από 1.000 ευρώ. Ανεξάρτητα εάν έχουν δουλέψει 40 χρόνια για να εξασφαλίσουν μια αξιοπρεπή σύνταξη.
Γιατί λοιπόν ο έμπορος να είναι αισιόδοξος; Γιατί -συνεχίζω- ο επιχειρηματίας να σκεφθεί σοβαρά να επενδύσει, όταν οι τράπεζες επί της ουσίας δεν λειτουργούν, οι δημόσιες υπηρεσίες αδυνατούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις και οι κανόνες είναι άγνωστοι ακόμη και για την επόμενη ημέρα;
Ποιος από τους μικρομεσαίους επαγγελματίες που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία θα ρισκάρει να επενδύσει έστω και ένα ευρώ.
Ποιος μπορεί, από την άλλη πλευρά, να συμπεριφερθεί ως συνήθης καταναλωτής, όταν ακόμη και εργαζόμενος να είναι, δεν γνωρίζει αν τον επόμενο μήνα θα έχει δουλειά και εισόδημα;
Δεν ισχυριζόμαστε ότι υπάρχουν μαγικές συνταγές. Απογοητεύει όμως περισσότερο το γεγονός ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ. Όσο συνεχίζεται το θρίλερ των διαπραγματεύσεων, όσο από τη μία μέρα στην άλλη δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει, τόσο πιο δύσκολη γίνεται η κατάσταση. Εάν γνωρίζουμε πού οδηγεί ο δρόμος που επιλέξαμε, ενδεχομένως το κλίμα να αλλάξει. Όσο παραμένει θολό το τοπίο, όλα γίνονται ακόμη πιο δύσκολα.
Και θα γίνονται δυσκολότερα όσο δεν υπάρχουν εγγυήσεις ότι αφενός αυτά που θα συμφωνηθούν θα τηρηθούν και, αφετέρου, ότι θα γίνει προσπάθεια να βρεθούν μέτρα και πολιτικές που θα ανακουφίσουν τους διαρκώς χειμαζόμενους πολίτες.
Μέχρι σήμερα, αυτό που αισθάνονται οι έλληνες είναι ότι όλες οι θυσίες που έκαναν, πήγαν στο βρόντο. Χαμένες, για αυτό και το ένα μνημόνιο διαδέχεται το άλλο, τα μέτρα δίνουν και παίρνουν και οι περικοπές τελειωμό δεν έχουν.
Έτσι όμως κανείς δεν μπορεί να προγραμματίσει το αύριο. Κανείς δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής ακόμη και εάν έχει πέντε ευρώ στην άκρη. Και μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο η ανασφάλεια μαζί με την πεποίθηση ότι ούτε τώρα θα βγούμε από την κρίση.
